Аліса ў Цудакуце
Шрифт:
– Дык гэта ж Чашырскі Кот,- адказала Герцагіня,- зразумела? Свінё!
Апошняе слова яна сказала гучна і настолькі шалёна, што Аліса нават падскочыла і супакоілася, калі ўбачыла, што звярталася яна да дзіцяці, таму працягвала:
– Я нават не ведала, што Чашырскія Каты ўсміхаюцца. Больш таго, я не ведала, што каты ўвогуле МОГУЦЬ усміхацца.
– Умеюць,- адказала Герцагіня,- а большасць нават усміхаецца.
– Я напрыклад, аніразу такога не бачыла,- ветліва паведаміла Аліса, адчуваючы задаволенасць з таго, што мае магчымасць з кімсьці паразмаўляць..
–
Аліса не надта любіла падобныя заўвагі і вырашыла перавесці размову ў іншы бок. І толькі яна збіралася гэта зрабіць, як кухарка ўзняла кацёл з пліты і са ўсёй моцы кінула яго ў Герцагіню з немаўлём, а ў след за ім - вугальныя шчыпцы, а пасля пачала абстрэльваць іх каструлямі і талеркамі рознага памеру. Герцагіня не звяртала на гэта аніякай ўвагі, нават калі кухарцы ўдавалася трапіць у яе, а малы і так равеў не супыняючыся, таму не было зразумела, ці балюча яму.
– Аёй, КАЛІ ЛАСКА, што вы робіце!- закрычала Аліса, ажно падскочваючы ад жаху.-. Людцы... Вы ледзь не адарвалі яму носік
Велізарная каструля, праляцела ў міліметры ад немаўляці, і Аліса ледзь вытрымала гэта.
– Калі б кожны займаўся выключна сваімі справамі,- прамовіла хрыплым рыкам Герцагіня,- зямля б вярцелася хутчэй.
– З гэтага не было б аніякай карысці!- заўважыла Аліса, акая была задаволена, што можа пахваліцца сваімі ведамі.- Падумайце, тады б нашмат хутчэй змяняліся дзень з ноччу! Вы ж ведаеце, што Зямля робіць абарот вакол сваёй восі за 24 гадзіны!..
– А што наконт восі,- прамовіла Герцагіня,- хай лепш вакол сваёй восі робіць абароты твая адсечаная галава!
Аліса, спужаўшыся паглядзела на кухарку, але тая была занята супам і нічым больш не цікавілася, таму дзяўчо працягнула:
– Так, за 24 гадзіны, а можа і за 12...
– Вой, не чапай МЯНЕ,- казала Герцагіня,- я ніколі не сябравала з лічбамі!
І зноў прыняўшыся да нянькання свайго дзіцяці, пачала спяваць яму калыханку, хаця рабіла гэта даволі свойасабліва, апантана яго калыхаючы і падкідваючы пад столь пасля кожнага радка:
“Я буду лаяць немаўлё За чханне, біць няспынна: Ці з глузду ён мяне звядзёць - Капрызлівы хлапчына!”Прыпеў (у выкананні кухаркі і малога):
“Гаў! Гаў! Гаў!”Пад час выканання наступнага куплету, Герцагіня пачала кідаць дзіцяня яшчэ больш шалёна. І беднае малое раўло так, што Аліса ледзь чула словы:
“Пугой я буду сына біць, Страсу за чханне душу І моцна перац палюбіць У рэшце рэшт прымушу!”Прыпеў:
“Гаў! Гаў! Гаў!”– Гэй! Калі хочаш, можаш панянькацца з ім крыху!-
Пасля чаго паспяшалася з пакою. Кухарка кінула ёй у след патэльню, але паспела патрапіць толькі ў зачыненыя дзверы.
Аліса ледзь трымала дзяцё, паколькі яно было даволі дзіўнае, яго ручкі і ножкі тырчалі ва ўсе бакі, як у марской зоркі. Беднае немаўлятка ўвесь час пырхала, як паравы рухавік і бесперапынна выгіналася, так што першы час Аліса ледзве магла яго трымаць.
Урэшце яна знайшла, як гэта зрабіць: яна скруціла яго вузлом, адной рукой узяла яго за правае вуха, а другой за левую пятку, каб не раскруціўся, і пабегла вонкі.
– КАЛІ не ўратаваць яго з гэтай хаты,- вырашыла Аліса,- праз дзень-другі яго заб’юць і я буду саўдзельніцай іх злачынства.
Апошнія словы яна сказала ў голас і малы рохкнуў ёй у адказ (чхаць у гэты час ён ужо кінуў).
– Кідай рохкаць,- сказала яму Аліса,- гэта непрыстойна.
Але дзіця рохнула зноўку, Аліса паглядзела на яго, спужаўшыся, ці не здарылась што. Тварык немаўляці больш нагадваў мыску - завялікі плюскаты нос, а вочы наадварот замалыя. І тое, як яно выглядала, Алісе не надта спадабалася.
– Можа ён такім чынам плача?- засумнявалася Аліса і паглядзела на яго твар ў пошукаў слёз. Але аніякіх слёз не было.
– Калі ты, сонейка, збіраешся ператварацца на свінню,- сказала Аліса сур’ёзным тонам,- я з табой нянькацца не збіраюся. Зразумеў?!
У адказ няшчаснае стварэнне зноў пачало шморгаць носам (ці рохкаць, што было больш падобным), а потым на колькі часу ўсталявалася цішыня.
Аліса пачала разважаць, што будзе з ім рабіць, калі вернецца да дому. І тут малое рохкнула так злосна, што прымусіла Алісу паглядзець на яго тварык зноў. Сумнявацца НА ГЭТЫ РАЗ не прыходзілася - гэта быў не больш, не менш, як звычайны парсючок, і дзяўчынка вырашыла, што будзе глупствам несці яго далей. Таму Аліса паставіла яго на зямлю, і свінё, звольніўшыся ад яе апекі, шпарка пабегла ў напрамку лесу.
– Ён мог бы вырасці,- сказала яна сабе,- даволі жахлівым дзіцём, але як парсючок ён вельмі прыгожанькі.
Яна пачала прыпамінаць сваіх знаёмых дзяцей, з якіх бы атрымаліся цудоўненькія парсючкі:
– Ведаць бы толькі, якім чынам іх ператварыць?..
Тут яна раптоўна паглядзела ўгору і надта здзівілася, ўбачыўшы на галінцы Чашырскага Ката.
Ён усміхаючыся пазіраў на Алісу і з яе пункту гледжання выглядаў даволі добразычліва, хаця меў вязізныя кіпцюры і шмат зубоў. Таму яна вырашыла быць з ім паважлівай.
– А Кацеечка ты ж мой Чашырскі,- пачала яна ветліва, не ведаючы, ці спадабаецца яму такі зварот, але каціная ўсмешка толькі пашырылася. Вырашыўшы, што ён не супраць, Аліса працягнула,- Ці ж не мог бы ты мне падказаць, куды мне ісці далей?
– Залежыць ад таго, куды ты жадаеш патрапіць,- адказаў Кот.
– Мне няма розніцы, куды ісці..,- сказала Аліса..
– Тады, усё роўна куды ты пойдзеш,- заўважыў Кот.
– ...абы патрапіць, хоць куды-небудзь,- дадала, каб патлумачыць Аліса.