Аліса ў Цудакуце
Шрифт:
– Кудысьці ты абавязкова патрапіш,- адказаў Кот,- асабліва калі будеш ісці дастаткова доўга.
Аліса разумела, што ён мае рацыю, таму вырашыла пайсці іншым шляхам і задала другое пытанне:
– А што за народ тут жыве?
– У ГЭТЫМ баку,- паказаў Кот направа,- жывець Капялюшнік, а у ТЫМ,- і ён указаў у супрацлеглы бок, - Сакавіцкі Заяц. Выбірай каго хочаш: абодва вар’яты.
– Вой! Штось мне не хочацца ісці да вар’ятаў,- заўважыла Аліса.
– А тутака нічым дапамагчы нельга,-
– А чаму ты вырашыў, што я сшалелая?- спыталася Аліса
– А як жа ж інакш,- заўважыў Кот,- ты сюды патрапіла?
Шляхетна кажучы, гэткі адказ Алісу не задаволіў, таму яна працягнула:
– А чаму ты сам сябе лічыш шалёнцам?
– Ну, тут ўсё зразумела,- адказаў Кот,- уяві сабе, сабака ж - не бязглузды. Так?
– Ну!- згадзілася Аліса.- Уяўляю!
– А цяпер глядзі,- тлумачыў Кот,- сабака гыркоча, калі злы і віляе хвастом, калі задаволены. Так? А я машу хвастом, калі злы і гыркаю, калі задаволены. То бок, я - вар’ят!
– Ты хутчей варкочаш, а не гыркочаш,- заўважыла Аліса.
– Называй, як хочаш, але...- сказаў Кот.- Між іншым, ці ідзеш ты сёння на кракет да Каралевы?
– Мамачкі!.. Вельмі б хацела,- прамовіла Аліса,- але не маю запрашэння!
– Сустрэнемся там,-сказаў Кот і знік.
Алісу гэта нават не здзівіла, бо за сённяшні дзень, яна ўжо прызвычалася да дзівосных здарэнняў. Пакуль яна глядзела ў тое месца, дзе толькі што сядзеў Кот, ён нечакана з’явіўся зноў.
– Між іншым, а што здарылася з дзіцянём?- спытаў Кот.- Я ледзь не забыўся спытаць.
– Ён ператварыўся на парсючка,- спакойна адказала Аліса, нібы гэта было для яе чымсьці натуральным.
– Я гэтак і думаў!- заўважыў Кот і зноўку знік.
Аліса крышачку пачакала, ці не з’явіцца Чашырскі Кот яшчэ раз, але ён больш не паказваўся, таму праз хвіліну-другую яна накіравалася ў той бок, дзе павінен быў жыць Сакавіцкі Заяц.
– Капялюшнікаў я ўжо не раз бачыла,- разважала дзяўчо,- таму пабачыць Сакавіцкага Зайца было б нашмат цікавей. Тым больш – зараз Май і ён мабыць не такі шалёны, як ў сакавіку.
Толькі яна гэта прамовіла, як убачыла на галінцы дрэва Ката.
– Прабач! Ты сказала, ён ператварыўся на парсючка, ці на кабачка?- спытаўся ён.
– На парсючка.- адказала Аліса.- І, калі ласка, не знікай так нечакана: у мяне ад гэтага галава круціцца.
– Згода,- сказаў Кот і пачаў знікаць павольна, пачаўшы з кончыка хваста і скончыўшы сваёй ўсмешкай. Якая яшчэ колькі часу хісталася ў паветры, калі астатняе ўжо знікла.
– Ёечкі! Катоў без усмешак я бачыла,- разважала Аліса,- але УСМЕШКА без ката! Анічога больш дзіўнага я не сустракала!
Яна прайшла яшчэ крыху часу, калі заўважыла дом Сакавіцкага Зайца. Можна было б не сумнявацца, таму што камінныя
– А, калі ён усё яшчэ шалёны?! Дурында, трэба было ісці да Капялюшніка!
Глава VII
Шалёная Гарбата
Пад дрэвамі ля хаты стаяў вялізны стол, за якім сядзелі і пілі гарбату Сакавіцкі Заяц і Капялюшнік. Паміж імі моцна спала Мыш-Соня, якую тыя выкарыстоўвалі ў якасці падушкі, кладучы локці на яе галаву падчас размовы.
– Соне пэўна не надта камфортна,- падумала Аліса,- але яна ўсё роўна спіць і нічога не адчувае.
Не гледзячы на велічыню стала, тройца сядзела ў адным куточку:
– Месца няма! Месца няма! Усё занята!- закрычалі яны, калі ўбачылі Алісу.
– Тут ШМАТ месца!- не згадзілася яна і прысела на крэсла з боку.
– Ці не хочаш віна?!- ветліва спытаўся Заяц.
Аліса паглядзела на стол, але акрамя гарбаты анічога не заўважыла.
– Не бачу тут віна,- заўважыла яна.
– А тут яго і няма,- паведаміў Заяц.
– А ці не здаецца вам, што не шляхетна тады яго прапаноўваць?- пакрыўдзілася Аліса.
– А хіба шляхетна садзіцца за стол без запрашэння?- адказаў Заяц.
– Не ведала, што гэта ВАШ стол,- сказала яна,- дзеля траіх ён завялікі.
– Табе трэба падстрыгчыся,- заўважыў Капялюшнік. Да гэтуль ён з цікавасцю аглядаў Алісу і толькі цяпер вырашыў уступіць у размову.
– Не трэба ўголас рабіць падобныя заўвагі,- сур’ёзна сказала Аліса,- гэта не прыстойна.
Капялюшнік шырэй расплюшчыў вочы, калі слухаў яе, а потым ЗАПЫТАЎСЯ:
– Чым крумкач падобны да пісьмовага стала?
– Так! Гэта ўжо весялей,- вырашыла Аліса.- загадкі лепей за спрэчкі. Лічу, што я змагу знайсці адказ,- дадала яна ўголас.
– Ты думаеш, што ведаеш, што адказаць?- спытаў Сакавіцкі Заяц.
– Зразумела,- адказала Аліса.
– Тады ты павінна казаць, што думаеш,- заўважыў Заяц
– Так,- прамовіла Аліса,- я заўжды думаю, што кажу і кажу што думаю, але розніцы тут няма.
– Лухта!- сказаў Капялюшнік.- Ты яшчэ скажы, што няма розніцы між: “Я бачу, што ямо” і “Я ямо, што бачу”!
– Ты яшчэ скажы, што няма розніцы,- дадаў Заяц,- між: “Я люблю, тое што атрымліваю” і “Я атрымліваю, тое што люблю”!
– Ты яшчэ скажы, што няма розніцы,- не прачынаючыся прамовіла Соня,- між: “Я дыхаю, пакуль сплю” і “Я сплю, пакуль дыхаю”!