Аліса ў Цудакуце
Шрифт:
– Ён быццам праглынуў косць і яна засела ў яго ў горле,- заўважыў Грыфон і, наблізіўшыся да Чарапахі, пачаў трэсці яго і стукаць яму кулаком па спіне. Урэшце да Чарапахі вярнуўся голас, і ён працягваючы гаротна рыдаць вымавіў:
– Ты магчыма ніколі не жыла на марскім дне...
– Не,- прызналася Аліса.
– ... і хутчэй за ўсё не ведаеш, лобстэра...
(Аліса канечне хацела шляхетна прызнацца, што спрабавала яго калісьці, але зразумеўшы, што скажа глупства, толькі пахістала галавой)
– ... Тады ты і ўявіць сабе не зможаш, такога цудоўнага танца
– Ой не!- сказала Аліса.- А як яго танчаць?!
– Як?!- казаў Грыфон.- Па-першае, трэба ўстаць у лінію на беразе...
– У дзве лініі!- закрычаў Чарапаха.- Цюлені, чарапахі, ласосі і гэтак далей; прастора ачышчаецца ад мядуз...
– ГЭТА займе колькі часу,- патлумачыў Грыфон.
– ... потым, усе становяцца па двая...
– ... кожны са сваім лобстэрам,- усклікнуў Грыфон.
– Зразумела,- падтрымаў яго Чарапаха,- становяцца па двая і рухаюцца наперад...
– ... потым мяняюцца лобстэрамі і працягваюць рух...- пряцягваў Грыфон.
– ... а потым,- закрычаў Чарапаха,- кідаюць...
– ... лобстэраў... – усклікнуў Грыфон, узлятаючы ў паветра.
– ... як мага далей у мора...
– ... плывуць за імі...- шалёна крыкнуў Грыфон.
– ... вяртаюцца назад. Гэта першая фігура,- сказаў Чарапаха, раптоўна сцішыўшы голас і дзве істоты, якія хвіліну таму шалёна прыгалі вакол, ціхінька селі на зямлю, гледзячы на дзяўчынку.
– Напэўна гэта вельмі прыгожы танец!- сарамліва прамовіла Аліса.
– А ці б хацела ты яго ўбачыць?- спытаў Фальшывы Чарапаха.
– Аёечкі! Вельмі б хацела,- пляснула ў далоні Аліса.
– Тады давай паспрабуем прадэманстраваць першую фігуру,- сказаў Чарапаха Грыфону.- Канечне прыйдзецца танчыць без лобстэраў... Так! Хто будзе спяваць?
– Вой, лепш ТЫ спявай,- сказаў Грыфон.- Я забыў словы.
Яны пачалі захопленна кружыцца вакол Алісы, час ад часу наступаючы ёй на ногі, калі набліжаліся надта блізенька і махалі лапамі ў такт, а Чарапаха тым часам пачаў спяваць, вельмі павольна і сумна:
“Рухайся хутчэй, браточак,- хек у смоўжыка прасіў,- Каб дэльфін, за мной плывучы, хвоцік мне не аддавіў. Лобстэры і чарапахі недзе ўперадзе імчаць І на беразе чакаюць, ці ты будзеш танцаваць? Ці ты будзеш, ці не будзеш, ці ты будзеш танцаваць? Ці ты будзеш, ці не будзеш разам з намі танцаваць? Не ўяўляеш, як выдатна,- хек працягваў спакушаць,- У празрыстай гладзі мора разам з лобстэрам лятаць!” Кажа смоўжык: “Задалёка будуць пэўна нас кідаць. Дзякуй, дружа, за прыязнасць, не пайду я танцаваць. Не пайду я, не хачу я, не пайду я танцаваць. Не пайду я, не хачу я, не хачу я танцаваць.” “Не хвалюйся за адлегласць, будзь, брат смоўжык, весялей. Там, дзе Англія, далёка, воды– Дзякуй вам, за такое цікавае відовішча,- сказала Аліса, задаволеная, што танец урэшце скончыўся,- і песенька пра хека мне вельмі спадабалася!
– Наконт хека,- пацікавіўся Чарапаха,- ты канечне ж яго ведаеш!
– Так!- адказала дзяўчынка.- Ён колькі разоў быў у нас на аб...- яна тарапліва ўстрымалася.
– Не ведаю, дзе знаходзіцца твой Аб,- сказаў Чарапаха,- але, калі ты яго столькі бачыла, ты канечне ведаеш, як ён выглядае?
– Зразумела,- глыбакадумна адказала Аліса.- З хвастом у роце і ў сухарах.
– Ну наконт сухарэй ты памыляешся,- заўважыў Чарапаха,- мора хутка б іх змыла. А наконт хваста ў роце маеш рацыю...- Чарапаха пазяхнуў і заплюшчыў вочы...- Лепш ты ёй скажы,- звярнуўся ён да Грыфона.
– Справа ў тым,- казаў той,- што ён ЗАШМАТ любіць танцы з лобстэрамі. І яго, канечне, заўжды кідаюць у мора, і ён ляціць далёка-далёка, а хвост для раўнавагі трымае ў роце і потым, канечне, не можа яго выцягнуць. Вось.
– Дзякуй вялікі,- адказала Аліса,- вельмі цікава! Пра гэта я ніколі не ведала.
– Калі жадаеш, я магу расказаць яшчэ больш,- сказаў Грыфон.- Напрыклад, ведаеш, чаму ён называецца хекам
– Не! Я нават не думала аб гэтым!- пляснула ў далоні Аліса.- Чаму?
– ГЭТА ЎСЁ З-ЗА АБУТКУ,- ганарова адказаў Грыфон.
Аліса была надта здзіўленая.
– З-за абутку?!- здзіўлена паўтарыла яна.
– Уважліва паглядзі на свае чаравічкі,- сказаў Грыфон.- Думаю яны ў цябе сухія, так?
Аліса паглядзела ўніз і колькі часу разглядала свой абутак, перш чым даць адказ.
– Канечне ж, сухія, а пры чым тут гэта!
– Таму што на марскім дне чаравікі ды боты заўжды мокрыя,- сказаў Грыфон таямнічым голасам,- таму шмат якія рыбы кХЕКаюць. Цяпер зразумела?
– А хто шые марскім жыхарам абутак?- згараючы ад цікаўнасці спытала Аліса.
– Вядома, камбала ды вугар,- крыху нахабна адказаў Грыфон,- гэта і малая крыветка ведае!
– Калі б я была хекам,- заўважыла Аліса ў якой яшчэ не выходзілі з галавы словы песенькі,- я б не дазволіла дэльфіну аддавіць сабе хвосцік, я б яму крыкнула: “Асцярожней, калі ласка, вы нам тут не патрэбны!”
– Ён абавязкова павінен быць,- паведаміў Фальшывы Чарапаха,- аніводная разумная рыба не пойдзе ў супольнасць, дзе няма дэльфіна.
– Няўжо! А чаму?- здзіўлена спытала Аліса.
– Тут няма загадкі,- адказаў Чарапаха,- справа ў тым, што дэльфін сваім вялізным хвастом проста змятае ўсіх мядуз са шляху, таму калі рыбы мяне кудысьці запрашаюць, я пытаюся: “А хто мяце?”
– А ў нас звычайна пытаюцца :“З якой мэтай?”,- сказала Аліса
– Добра! Дастаткова аб гэтым.- пакрыўджана заявіў Чарапаха, а Грыфон дадаў: