Маленькi прынц
Шрифт:
– Хто вы... хто вы... хто вы...
– адгукнулася рэха.
– Будзьце маiмi сябрамi, я зусiм адзiн, - сказаў ён.
– Адзiн... адзiн... адзiн...
– адгукнулася рэха.
"Якая дзiўная планета!
– падумаў Маленькi прынц.
– Сухая-сухая, i ўся ў ражнах, i салёная нейкая. А людзям бракуе ўяўлення. Яны толькi паўтараюць тое, што iм кажуць... Дома ў мяне была кветка: тая заўсёды загаворвала першая..."
ХХ
Доўга
– Добры дзень, - сказаў ён.
Перад iм рассцiлаўся сад, у якiм квiтнела мноства ружаў.
– Добры дзень, - азвалiся ружы.
Маленькi прынц не мог паверыць сваiм вачам. Усе яны былi так падобны да яго кветкi!
– Хто вы?
– уражаны, спытаў ён.
– Мы ружы, - адказалi ружы.
– Вось як...
– прамовiў Маленькi прынц.
I ён адчуў сябе вельмi-вельмi няшчасным. Яго красуня казала, што яна адзiная такая ў сусвеце. I вось - калi ласка! У адным толькi садзе iх цэлых пяць тысяч, як на падбор.
"Яна вельмi раззлавалася б, калi б убачыла iх, - падумаў ён.
– Яна страшэнна закашляла б i прыкiнулася, што канае, толькi б не паказацца смешнай. I я быў бы вымушаны рабiць выгляд, што ратую яе, бо iначай яна сапраўды памерла б, каб толькi прынiзiць мяне..."
А потым ён падумаў: "А я ж яшчэ думаў, што валодаю адзiнай у свеце кветкай, а цяпер аказалася, што гэта звычайная ружа. Усяго i было ў мяне звычайная ружа ды тры вулканы вышынёй мне па калена, адзiн з якiх, мабыць, назаўсёды патух... Якi ж я пасля ўсяго гэтага прынц?.."
I ён уткнуўся тварам у траву i заплакаў.
ХХI
У гэты момант i з'явiўся Лiс.
– Добры дзень, - сказаў ён.
– Добры дзень, - ветлiва азваўся Маленькi прынц, абярнуўся на голас, але нiкога не ўбачыў.
– Я тут, - данёсся голас.
– Пад яблыняй...
– Хто ты?
– спытаў Маленькi прынц.
– Якi ты прыгожы!
– Я - Лiс, - сказаў Лiс.
– Пагуляй са мной, - папрасiў Маленькi прынц.
– Мне так сумотна.
– Не магу я гуляць з табою, - сказаў Лiс.
– Я не прыручаны.
– Ах, прабач, - сумеўся Маленькi прынц.
Ён трошкi падумаў i спытаў:
– А што азначае - прыручыць?
– Ты не тутэйшы, - заўважыў Лiс.
– Чаго ты тут шукаеш?
– Людзей шукаю, - сказаў Маленькi прынц.
– Што азначае - прыручыць?
– У людзей ёсць стрэльбы, i яны ходзяць на паляванне, - сказаў Лiс.
– Гэта так непрыемна! А яшчэ яны разводзяць курэй. Гэта адзiны iх прыстойны занятак. Ты шукаеш курэй?
– Не, - адказаў Маленькi прынц.
– Я шукаю сяброў. А што азначае "прыручыць"?
– Гэта нешта вельмi прызабытае, - сказаў Лiс.
– Нешта накшталт "ствараць сувязi"...
– Ствараць сувязi?
– Але, - сказаў Лiс, - Вось ты пакуль для
– Я пачынаю разумець, - сказаў Маленькi прынц.
– Ёсць на свеце адна кветка... Мусiць, яна мяне прыручыла...
– Усё магчыма, - згадзiўся Лiс.
– Чаго толькi не бывае на гэтай Зямлi...
– Не, гэта было не на Зямлi, - сказаў Маленькi прынц.
Лiса гэта вельмi зацiкавiла.
– На iншай планеце?
– Так.
– А на той планеце ёсць паляўнiчыя?
– Няма.
– Як цiкава! А куры ёсць?
– Няма.
– Няма ў свеце дасканаласцi!
– уздыхнуў Лiс.
Але ён зноў вярнуўся да разважанняў:
– Маё жыццё такое аднастайнае. Я палюю на курэй, людзi палююць на мянё. Усе куры падобны адна на адну, i ўсе людзi падобны адзiн на аднаго. З гэтай прычыны мне i сумнавата. Але, калi ты прыручыш мяне, жыццё мае нiбы сонцам азарыцца. Я навучуся распазнаваць твае крокi сярод тысячы iншых. Калi я чую людскiя крокi, я ўцякаю i хаваюся. Твае ж паклiчуць мяне з нары як музыка. I потым - паглядзi! Бачыш, там, удалечынi, жытняе поле? Я не ем хлеба. Жыта мне нi да чаго. Збажына нiчога не напамiнае мне. I гэта так сумна! А ў цябе залатыя валасы. I як цудоўна было б, калi б ты прыручыў мяне! Залатое жыта заўсёды было б мне напамiнкам пра цябе... Я палюбiў бы песню ветру ў калоссi...
Лiс змоўкi доўга глядзеў на Маленькага прынца.
– Калi ласка... прыручы мяне!
– папрасiў ён.
– З радасцю, - адказаў Лiсу Маленькi прынц, - але ў мяне так мала часу. Мне яшчэ трэба знайсцi сяброў i шмат чаго ўведаць.
– Рэчы можна ўведаць толькi тады, як прыручаеш iх, - сказаў Лiс.
– У людзей не хапае часу ўведаць што-небудзь. Яны купляюць усё гатовае ў крамах. Але сябра ж не купiш у краме, вось чаму людзi i не маюць сяброў. Калi ты хочаш, каб у цябе быў сябар, прыручы мяне!
– А што для гэтага трэба зрабiць?
– спытаў Маленькi прынц.
– Па-першае, трэба быць вельмi цярплiвым, - адказаў Лiс.
– Спачатку ты сядзi вунь там, воддаль ад мяне, на траве. Я буду сачыць за табой краёчкам вока, але ты маўчы. Словы - крынiца непаразуменняў. Але дзень пры днi ты сядай усё блiжэй i блiжэй...
На другi дзень Маленькi прынц зноў прыйшоў пад яблыню.
– Лепей з'яўляйся ў адзiн i той жа час, - параiў Лiс.
– Калi ты прыходзiш, да прыкладу, а чацвёртай папалуднi, то ўжо а трэцяй гадзiне я адчуваю сябе шчаслiвым. I чым блiжэй да азначанага часу, тым я шчаслiвейшы. А чацвёртай гадзiне я ўжо стану хвалявацца i непакоiцца. Я спазнаю кошт шчасця! А як ты будзеш прыходзiць абы-калi, то я нiколi не буду ведаць, з якой хвiлiны мне рыхтаваць сваё сэрца. Трэба трымацца абраду.