Мроi Багны
Шрифт:
– У Ксайлахскя Стаенк вяз, - загада малады чалавек, заскочышы экпаж.
Фурман ухмыльнуся прабурча сабе бараду штосьц не зусм прыстойнае. Вдавочна, яму не аднойчы даводзлася вазць у Стаенк спадаро, у якх з надыходам прыцемка раптона абуджася востры нтарэс да побыту тамтэйшых пасяленца, нашчадка лучнка-наймта з ксайлахскх стэпа, што некал служыл каралескм войску. Усм, аднак, вядома, што Стаенках забавак някх няма - вна там не п'юць корчма не трымаюць, а ксайлахскя стран, дзе падаюць чорны, як дзёгаць, стэпавы чай хрусткя мядовыя праснак, шаноных спадаро не цкавяць. х сапраднай мэтай з'яляецца адзн адмысловы квартал, размешчаны па суседству са Стаенкам. Там можна прабавць ноч асяроддз вясёлых дзячат, а таксама за мераную цану набыць кантрабандны спрытус яшчэ тоё-сёе.
– Давай, руш! - сказа
– За мае ж грошы будзеш зубы шчэрыць. Тубылец.
Не перастаючы хмылцца, фурман адвярнуся хвастану каня. Колы экпажа загрукатал па брукаванцы. Малады чалавек сядзе, стомлена адкнушыся на лаве. Пасля выпаленай самакрутк галаве злёгку шумела. Вдавочна, зелле пачынала дзейнчаць - на сценах каменных гмаха паабапал вулцы заскакал чэрц, падобныя да чынуш Грамадскага Нагляду, а вакол вулчных лхтаро з'явлся вясёлкавыя венцы. Адчуванне было прыемным. Пэна, так пачуваюцца тубыльцы пасля шклянк чарвк. Кал воляю лёсу ён упершыню трап у гэтую глухмень, яго ашаламла, накольк моцна п'юць тутэйшыя. Пражышы тут два гады, ён пераста здзляцца. Намеснк так закруц шрубк, што нават у Царгорадзе цяпер свабоды паболей, чым у Паночнай Правнцы, трываць усё гэта можна хба тольк з п'яных вачэй. Зрэшты, Намеснку жо нядога засталося, ягонай апякунцы таксама. Агуста прыйшла да лады праз палацавы пераварот, м жа яе панаванне скончыцца. Хаця чорт з ёй, з палтыкай. Абрыдла.
– Стаенк, Вашблагародзь!
– абвясц фурман.
– Прыехал.
Запаветная вулачка ля Стаенак не шла н якае парананне з вясёлым кварталам Царгорада. Начапураныя дзек, якя выглядвал з асветленых вокна, стаял на парогах дамо шпацыравал здож вулцы, не абуджал м някх пачуцця. У свах яркх сукенках квятчастых шалях з кутаскам яны нагадвал яму нехлямяжых саламяных лялек, якх тутэйшыя высталяюць уздож гасцнца падчас свята раджаю. Кал якая з дзевак спрабавала з м загаварыць, ён тольк адварочвася паскорва крок.
Мнушы вулцу, малады чалавек збочы у цёмны завулак, пераскочы цераз глыбокую, прыхопленую лёдам калюжыну незабаве апынуся перад двухпавярховым асабняком. Мясцовыя засёднк называл яго 'Басурманская хатка'. У яблычак. Дамы такм стыл распасюджаны варожых Эвероне Антраме - чарапчны дах, белыя сцены, чорныя бэльк балкончык, упрыгожаныя глняным гаршчкам з гераням. 'У басурманя шмат гераня, - падума малады чалавек.
– А Цытадэл асфадэл'. Ён ххкну. адразу ж дада пра сябе: 'Чортава зелле!'
Над ганкам з высокм прыступкам гарэ ружаваты лхтар. Пад лхтаром всела шыльда, абвтая пажоклым па восен плюшчом, якая абвяшчала: "У Лле". З расхнутых дзвярэй на вулцу струменлася святло даносся гуд галасо, п'яны рогат гук музык. На ганку пад шыльдай стаяла спадарыня Ллея ласнай асобай - трох пераспелая, але сё яшчэ прывабная бландзнка з вачам фялкавага колеру. Яна была апранута фарсстую сукенку з фялкавага, пад колер вачэй, ядвабу з карункавым гарсэтам, туга зашнураваным на тал. У руцэ, зацягнутай мярэжыстую пальчатку, спадарыня трымала тонк бурштынавы муштук з мятнай папроскай. Валасы яе, закручаныя складаную фрызуру, вянча бутон белай лле. Спадарыня нкол не паказвалася перад наведнкам без кветк лле валасах - то бы яе адметны знак. Наведнк, у сваю чаргу, цанл гэтае своеасаблвае пачуццё гумару, ласкава называючы спадарыню 'самай разбэшчанай нявннцай горада'.
– Ратанца душ загблых. Втай!
– прамов малады чалавек трох развязна.
Спадарыня адчула, як сэрца яе падскочыла, затахкашы пад самым горлам, а потым скацлася некуды туфлк на высокх абцасах. Аднак вонкава пачуцц яе няк не адлюстравался.
– Дабранач, спадар Йорхас. Чаго пан жадае?
– прашчабятала яна, какетлва смхаючыся пакусваючы муштук.
– Ды як звычайна, - адказа той.
Спадарыня зрабла была крок яму насустрач - раптам спынлася, угледзешы дзнаваты бляск ягоных вачах. Незаважна пацягнушы носам паветра, яна лавла знаёмы смалсты пах. Зно гэта паскудства. Юкла, канечне, законам не забаронена, лчыцца нават карыснай для здароя - але чорт пабяры! Ад гэтай дрэн яе каханак робцца нкуды не вартым. Затое м абуджаецца талент прамоцы. Ужо хто-хто, а яна ведае. Пару разо ёй даводзлася выслуховаць гэтыя моташныя маналог да рання. Тэма засёды
– Хадзем, мой салодк, - уздыхнушы, сказала спадарыня.
Яна падабрала спаднцы рушыла дом, цягнучы за сабой рамейца. Вэл Йорхас ужо неаднойчы праходз гэты шлях. Спачатку тлумная, ярка асветленая зала. Люстэрк,жырандол, аксамтныя канапк непрыстойныя габелены. Пасюль разрумяненыя дзек з аголеным локцкам - вяршыня распусты. У куце сярод кадак з дэкаратыным дрэцам прыткнуся стары абшарпаны клавкорд, муз'ыка паласатай камзэльцы старанна малоцць па клавшах, выбваючы з нструмента мелодыю навамоднай песеньк. На канапах за столкам разгарачаная кленты - разнамасная шушамець, се тутэйшыя. Рамейца местачковыя лупанары не цкавяць. Ну, за некаторым выключэннем... Спадарыня Ллея плыве скрозь залу, прыязна смхаючыся машучы ручкай засёднкам. Потым лесвца, якая вядзе наверх. Гэтую частку шляху Вэл Йорхас звычайна праходзць хутка, але цяпер ён ледзь цягнецца па прыступках, заважна хстаючыся чапляючыся за парэнчы. Ллея крочыць наперадзе. 'Добра ж яго дзябанула, - разважае яна, паглядваючы на свайго спадарожнка.
– Не, млошча сёння не будзе. Хаця...' Затым дог пацёмны калдор з шэрагам шчыльна зачыненых дзвярэй. Дыван на падлозе прыглушвае крок. Што б н чынлася там, за зачыненым дзвярыма, звонку не чуецца ан гуку. Потым яшчэ адны дзверы канцы калдора. Зно лесвца, вузкая цёмная, як логава дэманц-спакуснц са старых падання. Ллея запальвае свечку. Нарэшце мансарда. Тут, пад самым дахам, знаходзцца спачывальня спадарын Лле - яе маленькае гняздзечка, дзе яна прымае свах абраннка.
Пабразгашы ключам, яна адчынла дзверы - з цёмнага пакоя патыхнула дакм водарам парфума, да якога прымешвася ледзь заважны пах пылу завялых кветак. Патушышы свечку, спадарыня павярнула выключальнк на сцяне, пад столлю запаллася крыштальная жырандоля. У невялкм, але абсталяваным з бездакорным густам пакойчыку пераважал ллейна-белыя пяшчотна-фялкавыя колеры. Большую частку памяшкання займа велчэзны ложак з балдахнам, вакол якога, як спадарожнк вакол планеты, кучкавался мняцюрныя канапк, пуфк столк з разн'ым ножкам. Насупраць ложка стаяла вялкае патройнае люстэрка. Акно было шчыльна завешана цюлевым гардзнам аксамтным шторам. Чужароднай у гэтым гняздэчку кахання была тольк скрынка Народнага Вяшчальнка, як ляпся да фялкавых шпалера, нбы распухлы чорны павук. Чынонк Грамадскага Нагляду штоквартальна прыходзл з праверкай аглядал пако. За няспраныя Вяшчальнк (альбо х адсутнасць) спадарын пагража штраф, а то канфскацыя. Што зробш, такя парадк. Кленты збольшага прызвычался не зважал. А некаторым нават падабалася. Агрэсная рыторыка бруднаваты гумарок Ахонка абуджа у грамадзянах жывёльныя пачуцц, дапамагаючы дасягнуць належнага эфекту...
Апынушыся сам-насам з каханкам, спадарыня магла больш не хаваць свае пачуцц.
– Вэл...
– выдыхнула Ллея, горнучыся да яго, як лаза да ясеня.
Яна палка абняла яго, заблыташыся пальцам ягоных валасах - жорсткх трох волкх ад начнога туману. Прыцснушыся свам вуснам да ягоных, спадарыня адчула смалста-саладжавы смак зелля. 'Вось навошта ён так робць?
– падумала Ллея.
– Ён жа ведае, што потым будзе блага. Эх, загблая душа...' Сцягнушы з яго шалк, яна прынялася расшпльваць гузк на палто, перашытым са старога шыняля.
– Ллея, не...
– ён адвё яе рук, узяшы за запясц.
– Што, мой любы?
– спагадлва запытала спадарыня.
– Я...нешта пагана мне.
Раптам неяк аслабешы, ён апусцся на канапку, над якой всела скрыня Вяшчальнка, абхап галаву рукам.
– То нчога. Зараз будзе добра, - паабяцала спадарыня.
Адступшы на крок, яна пачала павольна расшнуроваць гарсэт. Рамеец хутка зрну на яе пахта галавой.
– Курва. Шлёндра канторская. Посцлка, - прагавары ён з расстанокай. Позрк ягоны блука.