Мроi Багны
Шрифт:
Але яго жо нхто не слуха. Друг коранер узя яго пад локаць. нспектар рвануся, спрабуючы вызвалцца, але яго жо цягнул прэч з плошчы. нспектар адча зрну на машыну. Кроца сядзе на свам месцы з жахам назра за тым, што адбывалася.
– Што глядзш, крэцн? Страляй!
– крыкну нспектар.
Кроца схап внтоку, якая ляжала поперак сядзення, выбег з машыны, на хаду перасоваючы затвор. У гэты момант жанеры адкрыл агонь. Кроцу адкнула назад, з яго грудзей вырвася фантан крыв. Падаючы, ён паспе нацснуць на спуск. Зрыкашэцшы, куля з вскам адскочыла ад камянё маставой. Нехта залямантава. Натоп рэзка падася назад, тыя, хто
Незабаве плошча перад варотам спусцела. Тыя з гараджан, хто атрыма удар флагрума, паднмался з камянё маставой , хстаючыся, клыпал да бакавых вулц. Стражнк адступл за вароты. На плошчы засталася тольк кнутая машына нежывое цела жанера-кроцы. Праз некаторы час да мерцвяка бясшумна наблзлася постаць ахоным балахоне птушынай масцы. Коранер спакойна падчап цела круком з трыма зубцам пацягну. Яго не цкавла, што чалавек гэты памёр зусм не ад моравай язвы. Ягоным абавязкам было прыбраць трупы з гарадскх вулц, з гэтай задачай ён спраляся выдатна.
У цемры
Кал пачулся першыя стрэлы, Ян нстынктына кнуся на дно машыны. Ён ляжа памж сядзенням, скурчышыся, зацснушы вушы далоням, але сё рона чу немыя крык тупат мноства ног. Потым усё сцшылася. Мнула шмат часу, перш чым ён усвядом, што яго канвары больш нкол не вернуцца. Ён бы вольны.
Вольны?
Ян павольна падпоз да дзвярэй машыны. Намацашы ручку, ён асцярожна пацягну яе. Пачуся нягучны шчачок, дзверы адчынлся. Прытрымлваючыся за сядзенне, Ян спусц ног на зямлю. Ён адчу пад падэшвам чаравко козкя, адшлфаваныя камян маставой. Некаторы час ён стая, трымаючыся за дзверы машыны, насцярожана прыслухвася. Накол панавала гулкая цшыня. Усе горадзе як быццам перамерл... Ян ммавол смхнуся пры гэтай думцы. Морава язва не выкошвае за адзн дзень. Пахавался проста. Напалоханыя, разгубленыя гараджане сядзел дамах, замкнушы дзверы зачыншы аканцы, як быццам гэта магло абаранць х ад пошасц. Магчыма, вакол был жылыя дамы, х насельнк, прыцснушыся да шыб, мочк глядзел на чалавека, як стая пасярод пустыннай плошчы, учапшыся дзверы кнутай машыны...
Выцягнушы перад сабой рук, Ян зраб некальк няпэных крока спынся. Раскнушы рук, ён памаца у паветры, спадзяючыся знайсц хоць якую-небудзь апору, але вакол была тольк нямая пустэча. Усвядомшы, што зусм не арыентуецца прасторы, Ян адчу панку. Яму здалося нават, што зямля пачала хстацца яго пад нагам. Ён павольна апусцся на кален, дакранушыся далоням камянё маставой, знерухоме, спрабуючы супакоць дыханне. Потым гэтак жа павольна ён пача адыходзць назад да машыны, цалкам не пэнены, што рухаецца правльным крунку. Стукнушыся плячом аб металчны борт, Ян схапся за яго, як чалавек, як тоне, чапляецца за бервяно. Лепш не адыходзць ад машыны. Ён застанецца тут, пакуль не пачуе крок галасы. Тады ён паспрабуе паклкаць мнако. Ян апусцся на камян маставой, прывалшыся спной да борта машыны. Усё, што заставалася яму зараз - гэта чакаць.
Ён
Ян ускнуся, адчушы, што на яго хтосьц глядзць. Ён не лав гуку крока, якя наблжаюцца, але сумнева не было - насупроць яго стая чалавек. Ян чу яго дыханне парыпванне снега пад падэшвам ягоных ног.
– Хто тут?
– прагавары Ян.
– Ангх, - адказал яму.
Голас бы дзны, нейк нялюдзк - ц то шэпт, ц то шыпенне. Як змяя з-пад калоды. Ангх. Змеепаклоннк?..
– Гэта тваё, - пачу Ян.
На яго кален па нейк лёгк прадмет. Пацягнушыся за м, Ян адчу пальцам шкляную капсулу тонк ланцужок.
– А гэта ад мяне асабста, - сказа голас.
Чысьц халодныя пальцы абхапл запясце Яна, невялк металчны дыск лёг на яго далонь. Манета?
– Хто вы?
– спыта Ян.
Адказу не было.
– Вы тут?
– сказа Ян, узвысшы голас.
Мачанне.
– Каб цябе...
– прамармыта Ян. Ён машынальна суну манету кшэнь куртк падняся на ног, трымаючыся за борт машыны.
– Чакайце!.. Я ведаю, што вы тут!
– крыкну ён.
– Не сыходзьце, кал ласка...
Ён запнуся, не наважваючыся вымавць гэта мя слых.
– Ангх!
– Чаго гарлапанш, ноч на двары!
– пачу Ян.
Гэты голас бы зусм ншы - хрыпаты надтрэснуты, даносся ён з супрацьлеглага боку машыны. Хтосьц нямела важдася з ручкай дзвярэй. Потым, забрашыся нутр машыны, незнаёмец прыняся мацаць па сядзеннях пад м.
– Лайно, а не машына, - мармыта незнаёмец.
– зяць-то няма чаго.
Ян усвядом, што ён усё яшчэ сцскае далон капсулу з атропасам. Ён спехам абмата ланцужок вакол запясця асцярожна рушы на голас, прытрымлваючыся за барты машыны.
– Гэй, вы чуеце?... Кал ласка, дапамажыце мне, - сказа Ян.
Незнаёмец рагатну.
– Ага, дапамогуць зараз. Тыя, што балахонах. Прыйдуць дапамогуць. Усм дапамогуць.
Ён зно прыняся бубнць сабе пад нос:
– Хоць бы скуру з сядзення, ц што? нажа з сабой няма, каб ён спрогся.
Пачуся гук, як быццам хтосьц скроб пазногцям сядзенне, спрабуючы ададраць ад яго лапк скуры. Наблзшыся да незнаёмца шчыльную, Ян рэзка схап яго за руку.
– Э, ты чаго?!
– заро той рвануся бок.
Пачуся глух дар праклёны - вдавочна, незнаёмец стукнуся лбом аб металчны борт. Ян учапся руку незнаёмца мёртвай хваткай, заламашы яе за спну. Затым ён з слай штурхну яго наперад - так, што той павался тварам на сядзенн. Стражнк, якя прайшл ваенную школу, адпрацовал прыёмы захопу самаабароны да атаматызму магл выконваць х нават з заплюшчаным вачыма.
– Пусц, паскуда!
– хрыпе незнаёмец.
– Не магу, - адказа Ян.
– Ты тады збяжыш, а я здохну тут, як сабака.
– Ды хоць ты тройчы здохн, жывёлна слепавокая!