Мроi Багны

Гуринович Влада

– Ну што, куратар, - з роняй прамов агент.
– На канспратыную кватэру сам праводзш, ц спачатку пальцы дзверы?

– Не трэба, - сказа Вэл Йорхас, скрывшыся.
– Сам.

– Маладзец, - агент ухвальна кну.
– Наперад. Тольк без фокуса, а то атрымаеш кулю калена. Ты ж вайсковец, ведаеш, як гэта бывае.

Кватэра знаходзлася на верхнм паверсе абшарпанага каменнага пяцпавярховка, у якм сяллся сем' рабацяг з мясцовай прадзльнай фабрык, бровара цагельн. Атаматычных пад'ёмнка тут не было, збрацца па паверхах даводзлася на свах двах. Па лесвцы

яны паднмался чатырох. Наперадзе шо агент Канцыляры, услед за м Вэл Йорхас, за м два цывльныя з парабелумам пад палой. Шафёр застася машыне. У пад'ездзе на лесвцы не было ан душы, але Вэлу Йорхасу здавалася, быццам жыхары пльна сочаць за м з-за кожных дзвярэй, прыпашы да замочных адтулн. А зрэшты, ужо сё рона, круцлася яго галаве. Мы зрабл, што магл. Шкада тольк, што мы кожны раз прайграём...

Дзверы кватэры Вэл Йорхас адчын сам. Агент адзн з цывльных увайшл. Друг цывльны ста каля дзвярэй на лесвчнай клетцы, трымаючы напагатове парабелум. Пакуль шо ператрус, Вэл Йорхас з абыякавым выглядам сядзе ля стала сцсла адказва на пытанн, якя яму задавал. Ну сапрады, чаму мы весь час прайграём?
– пытася ён у сябе. Можа, прада сётк на х баку? ...сам Гасподзь Вышн? Што, Ён таксама? Навошта тады жыць, кал так?..

– Пшы чыстасардэчнае, куратар, - агент кну на стол аркуш паперы.
– Гэта палегчыць тваю долю. Зрэшты, каму я тлумачу. Ты ж у нас сядзелец дасведчаны.

Вэл Йорхас кну.

– Ладна.

Схлшыся над стальнцай, ён прыняся старанна выводзць радк. Яны сядзел насупраць яго, адзн у фуражцы нформе, друг скураной куртцы штанах з суровай тканны, у якх ходзяць работнк каменяломня. Гэткае васабленне магутнасц мперы. ' пра што я тольк дума? Вэл Йорхас... Да лхаматары! Апошн з апошнх. Папёр супраць Агусты. Дурань, дурань няшчасны. Такх, як я, тут душаць адным мезенцам...' - ён сядзе пса чыстасардэчнае. Думк блытался, рук злёгку дрыжэл, пяро дзерла паперу. Напэна, наступствы пасля чорашняга. Трэба сё-тк трымацца далей ад зелля...

За дзвярыма звонку пачулся прыглушаныя галасы. Потым нешта заскрэблася, пачалася нейкая валтузня, а пасля раздася глух дар, быццам хтосьц з размаху шпурну на падлогу бервяно, загорнутае дывановую тканну.

– У чым справа?
– прагавары агент. Павольна, не стаючы з-за стала, ён суну руку за пазуху шыняля.

Дзверы расхнулся. На парозе стая семгалец у простай свтцы, падперазанай скураным пасам. абедзвюх руках ён трыма па парабелуме. Стах Вочак.

– Альбн, - прамов он.
– Альбн Гхор. Прывтанне, Альбн.

– Чаго?..

Чалавек на мя Вэл Йорхас здрыгануся, нбы ад удару, пяро выслзнула з ягоных пальца.

– Н з месца!
– апамяташыся, заро цывльны. Ускочышы з-за стала, ён выхап зброю з кабуры.

Вочак ускну парабелум , не цаляючы, нацсну на спуск. Грымну стрэл. Цывльны хснуся з драляным грукатам завался на спну.

– Бхал. Жывёлна, - прашыпе агент.

Ён ускочы на ног, у руцэ яго блснула сталь.

– Йорхас, на падлогу!
– пачулася з-за дзвярэй. Крыча

Коган. Гэта ж трэба, Коган таксама тут...

Зно бабахну стрэл, правая рука агента павсла, як канчук. Ён з праклёнам кнуся пад стол, на хаду перахоплваючы зброю левую руку. Пачалася бязладная стралянна. Зазвнела шкло, са сцен пасыпалася тынкока. Вэл Йорхас адкацся да канапы скурчыся на падлозе, захлшы галаву рукам. Над м з вскам пранослся кул. Потым запанавала цшыня.

– Гэй, начальства. Чуеш, начальства?
– хтосьц трос яго за плячо.

Вэл Йорхас узня вочы. Над м стая вусаты Коган у зрэбнай свтцы шапцы-трывуху. Семгалец усмхася.

– Ну што, паднёвец? Жывы?
– спыта ён.

– Быццам бы.

Падняшыся на ног, Вэл Йорхас агледзеся па баках. Агент ляжа, скурчышыся, каля стала глуха стагна. Ягоны шынель бы прастрэлены некалькх месцах, пад м расплывалася лужынка крыв. Цывльны бы нежывы. Ён ляжа на падлозе, раскнушы рук скравашы невдушчы позрк у пустэчу, вочы яго павольна выцвтал, набываючы зеленавата-шэры колер. На ягоным лбе, акурат памж вачэй, пунсавела акуратная кулявая адтулна. 'Гэта Вочак зраб?
– падума Вэл Йорхас.
– Вось так, з аднаго стрэлу? Ншто сабе. Стралок з яго засёды бы паганы...'

– Гадзёныш ты, Вочак, - прамов ён уголас.
– Ты Асмен павнен бы з'явцца яшчэ пазачора. А бегаць за вам па см прымор' я не ...

– Прабач. Я затрымася, - сказа Вочак.

Ён стая пасярод пакоя, усё яшчэ сцскаючы руцэ парабелум таропшыся на мерцвяка цывльным, як ляжа каля яго ног. Аблчча Сташака было непранкальным - тольк нялоная смешачка куточках вусна. Халэмус. Намеснк гэтаксама смхаецца, сказа сабе Вэл Йорхас. Семгальцы, што з х возьмеш. Усе яны аднолькавыя. Хтразробленыя, скрытныя ды негаваркя, чорт ведае, што х наме...

– Сташак не прыйшо, таму што памёр, - паведам Коган.

Вэл Йорхас зрну на яго з неразуменем. Здзекуецца?

– У якм сэнсе?

Коган засмхася, яго зубы блснул з-пад чорных вусо.

– А простым. Падстрэлл яго. Там, пад Усесвяцкам. А потым яшчэ шабляй гакнул. Вось так!
– Коган рассек кулаком паветра.
– Развалла ад пляча да грудзны. Я побач бы, усё бачы. Ён крывёю сплы, а я яго на ласным карку ажно да Паночнай Багны цягну. рабяты з нам - тыя, хто застася.

– Усётк да Багны рванул, - прамов Вэл Йорхас.
– Я так дума. Больш жа няма куды...

Коган энергчна заква.

– Дакладна! Вось там ён памёр. У мяне, можна сказаць, на руках. А Багне, ты не паверыш, людз жывуць. яны шмат чаго ведаюць. Такога, што вам у Царгорадзе вашым не снлася, - ён рагатну.
– Вось яны з таго свету яго выцягнул. Ну, нам тое-сёе растлумачыл. Пра вас, паднёца, у тым лку. Цкавенькя рэчы, я скажу!..

Вэл Йорхас памача. Потым спыта, пльна гледзячы Стаху Вочаку вочы:

– Вочак, што адбываецца?

– Лчы, што дагавор наш скасаваны, - адказа той спакойна.
– Я больш не працую на Севаста. адпаведна, паслуг куратара нам больш не да патрэбы. Так Севасту перадай. Кал, вядома, ты сам маеш намер з м сустракацца.