Мроi Багны

Гуринович Влада

– Так. Ясна цяпер, - сказа ён змрочна.

Што ж, усё да гэтага шло. Апошнм часам Вочак усё часцей адыходз ад нструкцый пачына дзейнчаць па свайму разуменню. Гэта ён дадумася зрабць крыж-васьмрог - дэталь семгальскай вышык - смвалам Братчыка. Дасцпная вынаходка. Вобраз Мтры селадара жо не мог быць знакам еднасц, таму што большасць семгальца вызнавал Закон Праведнка, а Мтру спрымал, як язычнцкае бажаство. Дынастычныя штандары Венда таксама мала каго натхнял, бо Венды, як вядома, вельм дрэнна скончыл. А вось Васьмрог - нешта такое, што сапрады магло з'яднаць народ, гэта было

па-сапраднаму небяспечным... Улётк таксама был прыдумкаю Вочака. Як дыверс з адключэннем Народных Вяшчальнка. Такая самадзейнасць нервавала Севаста. "Не спускай з яго вачэй, Йорхас, - гавары ён падчас адыенцый.
– Ён пэна зайграся змагара з акупантам. Нельга дапусцць, каб мяцеж выйша з-пад кантролю'. Вось дайгрался...

– Ну, дык што, рамеец? Разыдземся па-добраму, ц як?
– спыта Коган.

Пытанне было рытарычнае. Вэл Йорхас бяззбройны. У Когана Вочака парабелумы. яны тольк што завалл двух супрацонка спецслужб. Ц нават трох - за дзвярыма на лесвчнай клетцы панавала грабавая цшыня. У любым выпадку, лепш сц адгэтуль, пакуль цэлы... Не зводзячы з х вачэй, рамеец пача адыходзць да дзвярэй.

– У двары пад аркай стаць машына. Можаш яе зяць, - сказа Стах Вочак.
– Перастрэлку чу увесь квартал, у блжэйшыя пагадзны нхто на вулцу не высунецца, але сюды жо напэна едуць жандары, так што табе лепш паспяшацца. Адсюль да Перамыслак дзве гадзны язды. Яшчэ паспееш зрабць справаздачу.

У малянчым мястэчку пад назваю Перамыслака знаходзлася адна з рэздэнцый Севаста. Там засёды прысутнчал давераныя асобы, якм можна было перадаць справаздачы альбо атрымаць новыя нструкцы з цэнтра.

– Да Лемара крыху далей, - працягва Вочак.
– Тры гадзны па гасцнцы, кал дарог яшчэ не перакрыл.

– Баюся, што перакрыл, - умяшася Коган.
– А брамка шчэ з ранцы зачынлася. Там цяпер Морава Дзека гарэзуе. гэтая, Каралева Гуля. Ты асцярожней там, Йорхас, яны рамейца страх як не любяць, што адна, што другая.

– На чорта мне ваш Лемар?
– вымав Вэл Йорхас з некаторым здзленнем.
– Што я там забы?

– Там Мроя, - прамов Коган напаголасу.

– Там Лта Сямшка, - сказа Вочак.
– Я жо не змагу аб ёй клапаццца, а ёй патрэбны абарона падтрымка. Хаця сама яна, вядома, так не лчыць.

– А не хочаш у Лемар, едзь у Перамыслаку. Ты чалавек вольны, табе вырашаць, - закругл думку Коган.

Рамеец працягва павольна адыходзць, пакуль не упёрся спной у дзверы. Не зводзячы вачэй з двух семгальца, ён узяся за дзвярную ручку.

– Што б ты н вырашы - поспеха. Альбн Гхор, - сказа Вочак, усмхаючыся.

– Кхаз-гай, - працадз той. Нацснушы на ручку, ён вылеце на лесвчную клетку зачын за сабой дзверы.

'Кхаз-гай' на мове ксайлахскх качэнка значыць 'шаленцы'. Сёння дакладна хтосьц звар'яце. Як яшчэ растлумачыць гэта дзнае ператварэнне Вочака Когана? Асаблва Когана, гэтага нанага сельскага цельпука, як прысутнасц рамейца засёды тушавася. А цяпер глядз ты, як дзёрзк. А яшчэ яго назвал мем, якое ён апошня два гады з усх сл спрабава забыць. Альбн Гхор. Каб яго халера...

Кнушыся да лесвцы, ён ледзь не наляце на знежывелае цела, якое ляжала

поперак пляцок. Друг цывльны. Мёртвы ён ц проста непрытомнасц, вызначыць на вока было немагчыма, а зрэшты, Вэл Йорхас (альбо Альбн) не збрася гэта высвятляць. Скацшыся з лесвцы, ён выбег на двор. Чорная ведамасная машына стаяла ля пад'езда. Пярэдня дзверы был адчыненыя, шафёр сядзе, неяк ненатуральна выгнушыся закнушы галаву. Фуражка з яго зляцела. Ён не варушыся.

Рамеец стая, дзка азраючыся. Братчык не зманл - пад аркай у глыбн двара сапрады была прыхавана чатырохмесная "псла" з нацягнутым брызентавым тэнтам. Ц не тая самая, што надоечы ледзь не ляцела м у карму на скрыжаванн? Але, канспратары з х зусм няважныя... Дзесьц побач зарала срэна. Вдавочна, хтосьц з жыльцо ужо паведам у жандармерыю. Часу на роздумы не заставалася.

– Кхаз-гай, - патары рамеец. - Ды гары яно сё гарам!

Ён рашучым крокам накравася да машыны, якая стаяла пад аркай.

Нара

Яго абудзла нейкая валтузня каля дзвярэй выкрык "кашталяна". Ян прызняся на локц пача прыслуховацца. Храп сцх, вакол чулся смяшк прыглушаныя галасы. Вдавочна, ад крыка "кашталяна" прачнулся астатня пастаяльцы начлежк, цяпер яны сядзел на свах койках, перагаворваючыся напаголасу. Каля ваходу нешта адбывалася.

– Я сказа, прэч пайшла!
– крыча "кашталян".
– Вось дзверы, вось парог - шкыньдзёхай! Альбо грошык ган.

– Кал ласка...
– пачуся цх, дрыготк голас. Голас дзячынк гадо дванаццац.

– Правлы тут для сх аднолькавыя, - Ян пачу, як "кашталян" стукну кулаком па стале.
– Альбо плац, альбо начуй на вулцы.

– Там вельм холадна, - сказала дзячынка.
– Кал ласка, дазвольце мне проста пастаяць ля парога.

– Гэта будзе каштаваць адзн медны, - "кашталян" бы непахсны.
– Я ж не патрабую ад цябе залаты солд. нават не срэбранк. Усяго тольк медны. Што, ва см горадзе немажлва адшукаць гэты няшчасны медны?

– Пусц ты яе, Лёск, - прабурча хтосьц на суседняй койцы.
– Яна ж дзцё зусм...

– Яснавяльможна панства, вам вядома такое слова - правлы? Пра-в-лы!
– выгукну "кашталян" з нейкм надрывам у голасе.
– яны павнны выконвацца. Каму гэта не падабаецца, той няхай дзе скардзцца Намеснку.

Пры згадванн аб Намеснку пастаяльцы адразу ж прыцхл.

– наогул. Бацьк яе дзе, скажыце мне, кал ласка?
– працягва 'кашталян'.
– Пэна, памерл ад моравай язвы. Зараз 'дзцятка' пазаражае весь гэты прытон. Усё, шкыньдзёхай!

Пачуся жаласны скрык гук барацьбы - пэна, "кашталян" схап дзячынку за руку слком павалок яе да дзвярэй.

– Я заплачу за яе!
– крыкну Ян.

– Чаго?
– сказа "кашталян".

Ян сцска у руцэ манету.

– У мяне ёсць яшчэ грошы. Вазьмце.

Ян кну манету на падлогу - тая са звонам пакацлася па брудных дошках.

– Адразу б так, - прабурча "кашталян". дада больш мралюбным тонам: - дз, прынцэса, вунь ложак свабодны.

Кал дзячынка праходзла мма койк Яна, да яго данеслася ледзь чутнае: "Дзякуй!.."