Мроi Багны

Гуринович Влада

– Табе падабаецца, Нара?
– спытала жанчына.

– Так, вельм мла, - адказала тая з некаторай разгубленасцю.

– Гэты пакой прызначася для мах дзетак. Я сама выбрала мэблю, сама купляла цацк дзцячую вопратку. Але дзетак у мяне нкол не будзе. Нкол, нкол, - сумна прагаварыла жанчына.

Яна садзла Нару на ложак дапамагла ёй зняць казённую сукенку мышынага колеру, грубыя чаравк чорна-шэрыя паласатыя панчох з калючай воны.

– А зараз апран вось гэта, - жанчына працягнула дзячынцы догую начную кашулю з найтанчэйшага белага ядвабу, упрыгожаную карункам маленькм банцкам.

Кал

Нара апранулася кашулю, жанчына падвяла дзячынку да вялкага люстэрка каля сцяны залюбавалася яе адлюстраваннем.

– Зрн, якая ты прыгажуня! Зусм як маленькая прынцэса. А гэта сяго тольк начная кашуля. У мяне ёсць поная шафа цудоных сукенак - жотых, чырвоных, зялёных, блактных, - старанна пералчвала жанчына, - з карункам, фальбонам, стужкам блскакам. Затра ты зможаш х прымераць. Ну а кал яны табе не спадабаюцца, я куплю табе новыя сукенк, якя ты пажадаеш.

– Вы такая добрая...
– сказала Нара.

Жанчына засмхалася пацалавала дзячынку макушку.

– А зараз трэба класцся спаць, мая млая. Гадзна жо позняя.

Жанчына лажыла дзячынку пасцель, паправла пуховыя падушк дбайна падгарнула кодру. Потым яна села на краёчак ложка далкатна зяла дзячынку за руку.

– Заставайся з нам, Нара, - сказала жанчына.

– Назусм?
– спытала дзячынка.

Жанчына кнула.

– Я жо пагутарыла з Варгусам. Яму засёды хацелася мець дачку, асаблва такую прыгажуню. Кал скончыцца каранцн, мы з мужам зоймемся паперам аформм удачарэнне. Мы зробмся твам бацькам, ты будзеш жыць у гэтым пако.

– А што стане з Янам?
– цха спытала Нара.

– З км? Ах, з гэтым...
– жанчына спахмурнела.
– Забудзь ты пра яго, Нара. Надыдзе ранца, ён пойдзе сваёй дарогай, а ты застанешся з нам. Мы нкому не дазволм цябе пакрыдзць!

Жанчына схллася над Нарай пацалавала яе лоб.

– Дабранач, млая. Затра я прыгатую табе пампушак з дзядонкавым мёдам. Сп!

Жанчына зяла свечку выйшла, цхенька зачыншы за сабой дзверы. Нара ляжала, нацягнушы кодру да падбароддзя закнушы рук за галаву, глядзела на столь, размаляваную снм жотым зорачкам, якя мякка свяцлся цемры. У доме было цха - мусць, кат яго жонка жо паснул. Нара адкнула кодру выбралася з пасцел. Калматы дыван на падлозе прыемна казыта яе босыя ступн. Яна не без шкадавання скнула начную кашулю нацягнула калючыя паласатыя панчох шэрую сукенку. Потым яна сунула ног чаравк, але паразважашы трох, зняла х зяла рук. У адных панчохах яна бясшумна падкралася да дзвярэй зялася за ручку. Дзверы падался. Дзячынка выслзнула цёмны калдор, таропка збегла нз па лесвцы вайшла кухню. Тут было светла ад снегу за акном.

Ян не спа. Ён сядзе на сеннку, прыхнушыся да сцяны абхапшы кален рукам. Ён не рухася, яго шэры твар здавася застыглым, амаль нежывым, але дзячынцы падалося, быццам па яго шчоках цякуць слёзы. Яна нячутна наблзлася да яго паклала руку яму на плячо. Ян ускрыкну адхснуся.

– Ой, прабач, - спалохана выдыхнула Нара.

Ян паспешлва абцёр твар рукавом.

– Нара, не раб так больш, добра?
– сказа ён.

– Не буду...

– Нара, навошта ты вярнулася?
– спыта Ян.
– Табе ж сказана было, што ад мяне лепш трымацца далей.

– Дык ты не спа? Ты чу, як мы

размалял...з гэтай жанчынай?

Ян мача.

– Але ж гэта няпрада? Тое, што яна нагаварыла пра цябе?
– дапытвалася Нара.

– А кал прада?

Павсла паза.

– Ян, я думала, што ты на вайне... А аказваецца, на эшафоце, - Нара прамаляла гэтыя словы павольна, быццам не разумеючы х сэнсу.
– Я ведала, канечне, что забойцам выдзраюць вочы, але я падумаць не магла... Што ты зраб, Ян?

– Сыходзь.

Ён апусцся на сяннк зацх, адвярнушыся да сцяны.

– Ян, - паклкала Нара.

Ён не азвася. Нара села на сяннк побач з м.

– Ян, я зусм цябе не ведаю, - сказала дзячынка.
– Ты нчога пра сябе не расказваеш. Але за весь гэты час ты н разу мяне не пакрыдз. Ты не зраб мне нчога дрэннага. Кал б ты хаце зрабць мне якую-небудзь шкоду, то дано бы жо... Ян, я застануся з табой.

– Не трэба, Нара. Са мной сапрады небяспечна.

– Але чаму?

– Я, апроч сяго ншага, яшчэ збеглы мяцежнк, - у яго вырвася ц то стогн, ц то смяшок.
– Я на вол тольк таму, што пачалася пошасць, мае канвары цякл. Я не ведаю, што будзе са мной затра. Табе лепш застацца гэтым доме, Нара. Табе патрэбны бацьк. Тут аб табе паклапоцяцца. Табе не трэба будзе прасць мласцну, каб купць сабе хлеба.

– Я не жадаю быць дачкой ката.

– Табе больш падабаецца быць жабрачкай?

– Ян...

– Адыдз ад мяне, Нара. Сыходзь, ну!..

Запанавала цшыня. Уздыхнушы, Нара перабралася на свой сяннк. Падцягнушы кален да грудзей, яна сцснулася камяк ляжала так, гледзячы проста перад сабой. У доме было вельм цха, не рыпела нводная маснчына, не чуваць было нават валтузн мышэй за сценам. Час ад часу дзесьц удалечын чуся бой гадзннка на гарадской ратушы. Кал гадзннк адзван пяць, Ян падняся. Вобмацкам адшука куртку кй. Потым, правёшы рукой па сцяне, ён намаца дзверы выйша з дому.

Нара накнула сваё клецстае палцечка нячутна выслзнула следам за м. Спыншыся на ганку, дзячынка глядзела, як ён у нерашучасц стаць пасярод пустыннай вулцы, быццам разважаючы, у як бок сц. Потым ён рушы наздагад, намацваючы дарогу кем. Нара пайшла след за м, адстаючы крока на дзесяць. Спакваля адлегласць памж м скарачалася. Нарэшце Нара паранялася з м мочк зяла яго за руку. Ян нчога не сказа. Дзячынка сляпы павольна крочыл па засыпанай снегам вулцы. Зачумлены горад Лемар абуджася ад цяжкага сну.

Нявеста-Пачвара

Карын памерла на досвтку.

Напачатку хвароба няк сябе не выяляе, але той, хто захварэ, згарае хутка, як свечка. Кал на зыходзе дня на сцёгнах запясцях Карын з'явлся стыгматы - барвовыя плямы выглядзе пялёстка грымотнка, - яна паспрабавала схаваць гэта ад мяне, а заадно ад сябе. Абматашы запясц каляровым анучкам, яна важдалася каля плты на кухн, гаманла са мной смяялася. "Я нкол яшчэ не адчувала сябе так добра, як цяпер, - сказала яна мне.
– Мы перажывем гэтую пошасць, каханы мой. З дня на дзень прыйдзе паветраны карабель, мы будзем выратаваны!" Карын, як маленькая дзячынка, запэнла сябе: трэба рабць выгляд, быццам нчога не здарылася, тады хвароба адступць сама сабой.