Мроi Багны
Шрифт:
Але давол пра мяне. Трэба заканчваць з гэтым аповедам пачынаць новую песню. Радк складваюцца сам сабой, я жо чую новы напе. Гэта будзе песня аб дзячынцы з лютняй, якая спявае пра журботнае сэрца ашуканай прыгажун. Аллл, каралева гуля, дзева-пачвара з аблччам, паедзеным чарвякам, сядзць на троне з чалавечых костак з лагоднай усмешкай асыпае дзячынку залатым манетам.
Акруговы суддзя
Спадар Вальдэмар Пелягрыюс, акруговы суддзя, ме звычай позна ставаць, з гэтай прыкрай прычыны ён не паспе збегчы з Лемара да таго, як зачынлся гарадскя вароты. Цяпер ён з тугой успамна свой палянчы домк у запаведным лесе, што некалькх млях ад Лемара. У домку меся велзарны камн, у якм пры жаданн можна было засмажыць цэлага бзона,
Так, гэта была маленькая слабасць суддз Пелягрыюса. Ён засёды адчува агду да жанчын, лчачы х дурным, шалапутным стотам, створаным выключна для таго, каб атручваць жыццё мужчынам. У той жа час ён бы вельм неабыякавы да далкатных стварэння гадо дванаццац-трынаццац. Гэтыя казачныя фе, ужо не дзячынк, але яшчэ не дзячыны, абуджал м самыя пяшчотныя пачуцц. Асаблва яго вабла х адмысловая, крохкая прыгажосць. Век у гэтай прыгажосц бы нядог, год-патара, не больш. Потым х пачынал налвацца грудз акругляцца сцёгны, а на хнх целах з'яляся гэты агдны параснк - карацей кажучы, чароная фея ператваралася жабу. Свах каханак, якя пасталел страцл сваю свежую прыгажосць, суддзя неадкладна аддава пад апеку спадарын Сорэкс - вядомай зводнцы трымальнцы сетк бардэля пад назвай 'Сенполя Сорэкс'. х далейшы лёс суддзю не цкав. Спадарыня Сорэкс - прафесянал сваёй справы, ёй лепш ведаць, як тут усм распарадзцца. Паслугам зводнцы спадар Пелягрыюс карыстася жо вельм дано. Тая, у сваю чаргу, выдатна ведала густы прыхльнасц суддз, яе выбар бы засёды бездакорным. Спадарыня шмат часу праводзла раз'ездах, падарожнчаючы ад аднаго сроцкага прытулку да другога пошуках прыдатнай прэтэндэнтк. Зводнцтва, канечне, было забаронена законам сурова каралася. Аднак спадарыня Сорэкс была вопытнай жанчынай, яна ведала, як правльна абыходзць забароны. "Пасрэднцтва ва дачарэнн" - хба ёсць тут да чаго прычапцца?
Не так дано спадар Пелягрыюс развтася са сваёй састарэлай каханкай (ёй спонлася пятнаццаць гадо), цяпер з нецярпеннем чака новую. Спадарыня Сорэкс знайшла прыдатную кандыдатку адным манастырскм прытулку, што размяшчася у наваколлях горада Асмень. У найблжэйшы час дзячынку павнны был прывезц Лемар.
Настрой у суддз бы цудоны. Апроч усяго ншага, некалькм дням раней ён удала завяршы судовы працэс, адправшы на шыбенцу аднаго небяспечнага крамольнка. Абвнавачанне было сур'ёзным: абраза законнай улады, псаванне грамадскай маёмасц, а таксама непрыстойная лаянка супрац пры арышце. Прасцей кажучы, нягоднк нанёс стотны рон дзяржаве, спаганшы сцены гарадской ратушы надпсам блюзнерскага зместу. На шчасце, надпсы тыя праснавал зусм нядога, таму што адзн свядомы грамадзянн, як пажада застацца невядомым, неадкладна замаза х тынкокай. Аднак на месцы злачынства выпадкова апынуся спадар Н., пазаштатны нфарматар службы бяспек, як паспе усё прачытаць запомнць. Згодна паказанням Н., надпсы был наступнага зместу: 'Намеснк ужо абрыд'; 'Тут вам не правнцыя', а таксама 'Хвала Братчыкам!' Апроч таго, там прысутнчала фраза, якая зневажала Агусту, аднак працытаваць яе няма някай магчымасц, бо чалавек сумленны законапаслухмяны хутчэй пагадзся бы выдраць самому сабе язык, чым вымавць уголас гэтыя блюзнерствы...
Прамова суддз была перапынена абураным выкрыкам з залы. Нейк несамавты чалавечак у паношанай куртцы вязанай шапачцы (пэна, рабацяга з прадмесця) ускочы з лавы пача крычаць: ды вы што, аслепл тут усе?! Зрнце на абвнавачанага, гэта ж няшчасны калека, у якога правая рука адсохлая ад нараджэння, а пальцы левай знявечаны найцяжэйшай формай раматусу. Ды не здоле бы ён нчога напсаць, нават кал б захаце!.. Да скандалста адразу ж кнулся стражнк павалакл яго прэч з залы, на хаду знагароджваючы штурхалям аплявухам. А суддзя слушна заважы, што для крамольнка гэта не перашкода, зрабць агдныя надпсы суцэль магчыма, ухапшы пэндзаль зубам альбо пальцам ног. Пасля гэтага бы вынесены прысуд, абвнавачаны адправся на шыбенцу.
Суддзя адзначы завяршэнне працэсу кампан
Вестка аб пошасц заспела яго знянацку, разам перакрэслшы се планы. У першы дзень каранцну суддзя Пелягрыюс сядзе дома, адчуваючы жывёльны жах. Скнушы з сябе вопратку, ён гадзнам прастойва перад вялкм, у поны рост, люстэркам зрася сваё адлюстраванне - ц не з'явлся на яго сцёгнах запясцях злавесныя стыгматы?
На друг дзень у дзверы яго дома пазванл. Слуга паведам, што прыбы гандляр сывараткай. Барыга, накш кажучы. Суддзя загада неадкладна яго пусцць. Ён адвё дарагога госця свой кабнет прапанава яму шкляначку падагрэтага вна. Потым суддзя спыта цану. Сума, якую запатрабава барыга, была фантастычнай, але спадар Пелягрыюс не ста спрачацца. Ён кнуся да сцяннога сейфа адлчы неабходную колькасць златнц. Нават падвойную колькасць. Для таго, каб спынць мораву язву, дастаткова было адной капсулы сываратк, але суддзя на сяк выпадак набы адразу дзве.
Суддзю раздзра падспудны страх: ц не абдуры яго барыга, замест каштонай сываратк падсунушы фальшыку? Увечары таго ж дня ягоны слуга звался з лхаманкай. Суддзя не спа паночы, слухаючы стогны ляманты няшчаснага. 'Позна, позна. Нажаль, ужо занадта позна', шапта ён, сцскаючы ва змакрэлым кулаку другую капсулу, якая так засталася нежыванай. Ранцой слуга зацх, суддзя выклка коранера. Пачувася ён цудона, яго сцёгны запясц заставался чыстыя ад стыгмат. Барыга аказася сумленным чалавекам.
Цяпер заставалася тольк цярплва чакаць, пакуль не скончыцца каранцн. Суддзя цягася па асабняку, знемагаючы ад нуды. Яму лягчэй было бы пераносць нягоды, кал б побач был яго сябры-юрысты. Альбо гэта Сорэкс, на худы канец. Але пракурор псарчук уцякл з горада, а спадарыня Сорэкс наогул не з'явлася. Апроч таго, яго адзны служка так несвоечасова скана, цяпер не было каму распарадзцца наконт абеду. Суддзя перабвася хлебам з халоднай вяндлнай пацягва падагрэтае вно. Нарэшце, каб неяк прабавць час, спадар Пелягрыюс выцягну з кнжнай шафы першую кнгу, якая траплася яму пад руку, се у мяккае крэсла каля акна прыняся чытаць. Гэта бы сентыментальны раман у вершах пра вцязя, як закахася прыгажуню прынцэсу. Вцязь н разу жыцц яе не бачы, але чу пра яе лрычнай песн, якую праспява яму аднойчы нейк вандроны лютнст. У пошуках каханай вцязь адправся далёкае падарожжа, понае небяспечнасця прыгод. Чытво было надзвычай нуднае. Спадар Пелягрыюс млява перагортва старонк, пазяхаючы раз-пораз кдаючы позрк за акно, на дзядзнец храма, як звышася насупраць дома суддз.
Лютнст на дзядзнцы
– Ян! Ян, а хадзем на старое замчышча. Там такая гара высачэзная, напэна, уся акруга бачная. Паглядзм, што там робцца. То бок, я пагляджу, а потым раскажу табе.
Замчышча? Цудона. Ды куды загодна. Тольк не прыставай больш з роспытам, добра?
– А давай. Пакуль не памерл.
– Мы не памром!
Магчыма. Пажывём яшчэ трошк. Хаця амаль ужо наважыся. Адпазц куды-небудзь у завуголле, там ужо. Потым коранеры падбяруць. З капсулай у зубах. Так бы зраб, кал б яна засталася тым доме. Малайчына, Варгус, абмакну па самыя вушы. Памятай, хто ты ёсць, псялыжнк.
– Ян, а ты шмат людзей заб?
Ды тваю ж душу маць! Кольк можна-то?..
– Ну, як сказаць. Падчас беспарадка у нас бы загад страляць на паражэнне. Я адмыслова не цаля. Але камусьц можа прыляцела, не ведаю.
У Мярцвячым Ярку дакладна прыляцела. Стралял баявым. Трое нашых афцэр. А таго бы мех на галаве. Везл закрачаным фургоне. Дога. Перагаворвацца было забаронена. Спынлся на просецы. На схле яра была выкапана магла. лес накол, яловы. Пад ялнам стаяла машына з уключаным лхтарам, а побач праходжвался двое Шпега ва нформе. Валога яшчэ нехта. Таго падцягнул да краю маглы прымусл апусццца на кален. Сказал - мем Агусты. Потым афцэр адда загад. Стралял се трое адначасова. Хаця хапла б аднаго. Нам так не сказал, хто гэта бы. Зразумела, што вораг Агусты. Адзн са шматлкх. У яе наогул ворага многа.