Новая зямля (на белорусском языке)
Шрифт:
Яно далёка ад зямлi,
Яно зацята, бо нямое,
Яно маўклiва, бо пустое.
– Ты пазнаеш мяне, Мiхаська?
Ён уздымае вочы цяжка,
Глядзiць на жонку.
–
Ратунку дайце мне!.. О, браце!
Ратуй мяне! ратуйце, дзеткi!..
Сляза-палын балюча-едкi
На ўпалых вочах выступае...
Мiхал зяхае - зацiхае...
– Ой, свечку, свечку: ён канае!
На твары след пякельнай мукi,
На грудзi палi яго рукi.
Мiхал яшчэ раз здрыгануўся,
Зяхнуў так цяжка, ўвесь памкнуўся,
Яшчэ раз вочы расчыняе,
Глядзiць, бы штось прыпамiнае;
Ён цяжка дыша, духу мала,
I ўсё адразу ясна стала.
– Антоська!.. родны мой! канаю...
Перагарэў, адстаў, знiкаю...
Вядзi ж ты рэй, вядзi... адзiн...
Як лепшы брат, як родны сын.
Бог не судзiў мне бачыць волi
I кiдаць зернi ў свае ролi...
Зямля... зямля... туды, туды, брат,
Будуй
На новы лад, каб жыць нанова...
Не кiдай iх... Га-а-х!
– I - гатова!
Нi слоў жывых, нi сэрца стуку,
I халаднеючую руку
Антось цалуе i рыдае
I к трупу з енкам прыпадае.
У полi, полi
Пры дарожачцы
Пахiлiўся крыж
Над магiлаю.
Беглi сцежачкi
Ў свет шырокенькi,
Прывялi ж яны
К той магiланцы!..
Ой вы, дарожанькi людскiя,
Пуцiнкi вузкiя, крывыя!
Вы следам цьмяным снуяцеся
I ўсё блукаеце, бы ў лесе,
Вас горне шлях прасторнай плынi
I далягляд ружова-сiнi,
Дзе так панадна свецiць сонца,
Дзе думка тчэ свае красёнцы,
Каб новы свет жыцця саткаць,
Заспакаенне сэрцу даць
I разагнаць яго трывогi!..
Прасторны шлях! калi ж, калi
Ты закрасуеш на зямлi
I злучыш нашы ўсе дарогi?
1911-1923