Праз Люстэрка і што там убачыла Аліса
Шрифт:
– Якое шчасце, што я вас сустрэла,- прамовіла дзяўчынка, дапамагаючы жанчыне прыладзіць хустку на месца.
Каралева ж напалохана назірала за яе дзеяннямі і толькі шапатала сабе пад нос штосьці падобнае на “бутэрброд, бутэрброд”. Таму Аліса вырашыла пачаць першай, каб адбылася хаця б якая размова. Дзяўчынка далікатна спытала:
– Ці ж не магла б я звярнуцца да Вашай Вялікасці?
– Чаму ты хочаш абярнуцца на мяне?- спытала жанчына.- Навошта нам
Спачатку Алісе здалося, што размова зайшла ў тупік, але знайшла ў сабе сілы з ўсмешкай працягуць:
– Калі Вашая Вялікасць толькі падкажа мне... Я зраблю ўсё так, каб Вас не засмуціць!
– Але ж я нічым не магу табе дапамагчы,- ўз’енчыла Каралева.- Мне і самой часам цікава, якім чынам я абярнулася сабой.
Размова зноў пайшла няверным шляхам, таму Аліса вырашыла змяніць тэму, яна звярнула ўвагу на дзівосны выгляд жанчыны.
– Якая ў яе цікавая вопрадка,- падумала яна,- з большага, яна складаецца з шпілек!... Ваша хустка з’ехала на бок, ці можна я яе папраўлю?- спытала дзяўчынка ў Каралевы.
– Я ўжо і не ведаю, што з ёй рабіць,- маркотна прамовіла Каралева.- Напэўна ў яе дурны характар. Я ўжо і так яе прышпіляла, і гэдак...
– Усё таму, што вы прышпілілі яе толькі з аднаго боку,- адказала Аліса, далікатна выпраўляючы памылку жанчыны,- А цяпер, мая вы любая, трэба штосьці зрабіць з вашым валоссем..
– А што тут зробіш. Шчотка заблыталася ў валасах,- тужліва ўздыхнула Каралева,- А грэбянец я ўчора згубіла.
Аліса далікатна разблытала шчотку і старанна, але асцярожна расчасала жанчыну.
– Цяпер вы выглядаецце, як сапраўдная Каралева,- сказала дзяўчынка, пасля таго, як прывяла яе ў адпаведны выгляд, расчасаўшы і перашпіліўшы,- Вам тэрмінова патрэбна пакаёўка.
– Са здавальненнем вазьму цябе,- узрадавалася тая.- Два пенсы ў тыдзень і джэм кожным наступным днём.
– Дзякуй, але ж мне не патрэбна праца,- адказала дзяўчынка з цяжкасцю стрымліваючы смех,- да таго ж я не надта люблю джэм!
– Але ж лепшага джэму ты наўрацці знойдзеш,- прамовіла Белая Каралева.
– Магчыма так. Але ж сёння мне джэму не хочацца!
– Нават, калі б ты і хацела, сёння ты яго наўрацці б атрымала,- заўважыла жанчына.- Ты магла б атрымаць яго ўчора, ці заўтра, але не сёння.
– Але ж калісьці мне прыйшлося бы атрымаць яго ў гэты дзень,- пачала спрачацца Аліса.
– Ані,- рашуча заявіла Каралева.- толькі ў наступны, у гэты дзень джэму табе не будзе.
– Не разумею вас,- сказала дзяўчынка.- Я ў моцнай разгубленнасці.
– Ты папросту яшчэ
– Жыць наадварот?- здзівілася Аліса.- Ніколі не чула падобнага!
– Гэта перавага нашага свету, тут час ідзе ў абодвы бакі!
– Там дзе я жыву, ён рухаецца толькі ў адзін бок,- заўважыла дзяўчо.- І я не магу памятаць тое, што яшчэ не адбылося.
– Мне шкада сусвет, дзе час не йдзе ў абодвы бакі,- заявіла Белая Каралева.
– І чым ваш час лепш за наш?- рызыкнула спытаць Аліса.
– Ты нават не ўяўляеш, як добра ведаць тое, што яшчэ адбудзецца,- легкадумна адказала жанчына.- Напрыклад ,- працягвала яна прыклейваючы на палец вялізны кавалак пластыру,- возмем Каралеўскага Лістаноша. У турме ён сядзіць зараз, суд над ім адбудзецца толькі ў наступную сераду, а злачынства ён яшчэ і не думаў рабіць.
– А калі ён ніколі яго не зробіць?
– Для яго гэта будзе самым лепшым,- заўважыла жанчына, скончыўшы прыляпляць пластыр.
– Зразумела, было б лепш,- нічога не разумеючы, адказала дзяўчынка,- каб ён не рабіў анічога благога,- але, ж яшчэ лепш, калі б ён не быў за гэта пакараны.
– Як жа я з табой не згодная!
– сказала Каралева.- Цябе калі-небудзь каралі?
– Толькі, калі зраблю благое,- сказала Аліса.
– А як хораша было б, каб цябе каралі за тое, што ты не зробіш благое!- трыўмфавала жанчына.
– Ані! Гэта вельмі дрэнна! Я не жадаю быць пакаранай за тое, што не зрабіла!
– Але ж калі цябе пакараюць за тое што ты не зрабіла, гэта мабыць цябе супыніць ад злачынства,- заўважыла Каралева,- і будзе толькі лепей, лепей, лепей,- з кожным словам, яе голас узвышаўся і апошняе “лепей” яна правішчала.
Аліса паспрабавала штось адказаць, але віск Белай Каралевы не супыняўся. Жанчына моцна галасіла хапаючыся за палец.
– З майго пальца цячэ кроў! Ааааааааааа!
Жанчына вішчала так громка, што яе голас быў больш падобны на гук паравога рухавіка. Аліса нават прыціснула абодва вуха рукамі.
– Што здарылася?- спытала яна, як толькі галашэнні Каралевы крыху сцішыліся.- Вы паранілі палец?
– Пакуль не,- адказала Каралева,- але зараз параааааааааню! Ааааааа!
– Як вы збіраецеся гэта зрабіць?- спыталася Аліса, адчуваючы, што зараз засмяецца.
– Калі зноў буду замацоўваць хустку,- прастагнала жанчына,- у мяне адваааааааліцца брошка. Ааааа!- як толькі яна гэта прамовіла, яе брошка насамрэч адчапілася, Каралева паспрабавала зашпіліць яе.
– Асцярожна!- ускрыкнула Аліса.- Вы бярэцё яе не з таго боку,- яна паспрабавала спыніць жанчыну, але спазнілася - шпілька сасклізнула і уперылапся ў яе палец.