Праз Люстэрка і што там убачыла Аліса
Шрифт:
– Аёечку! Якія цудоўныя чароцінкі!- усклікнула дзяўчо ў захапленні.- А ці ж не праўда, яны такія прыгожыя!
– А пры чым тут я і чарот?- спытала Аўца, нават не адарваўшы ўвагі ад вязання,- Ты так крычыш, нібы ён належыць мне. Ані!
– Я мела на ўвазе,- ўзмалілася Аліса,- Ці ж не маглі бы мы спыніцца на хвілінку і сабраць крыху?
– Навошта ты пытаешся аб гэтым у мяне,- пачула дзяўчынка ў адказ.- Калі вёслы ў тваіх руках? Сама спыняйся!
Аліса
– А, каб толькі чоўн не перакуліўся,- разважала Аліса.- Людцы... якая прыгажосць! Толькі занадта далёка, не дацягнуся,- Як жа ж гэта дражніла яе (“ну, як спецыяльна,”- думала яна) хаця яна сабрала шмат прыгожых чароцінак, перш чым плыць далей. Але ж самыя-самыя засталіся ў вадзе.
– Найпрыгажэйшыя, як заўжды, не атрымалася сарваць,- сказала яна, уздыхнуўшы, яе тварык быў зусім мокры, а з валосся і рук цякла вада, яна села на месца і пачала аглядаць свой скарб.
Але тое, што яе так вабіла, імгненна пачало знікаць, чарот згубіў і свой водар і сваю прыгажосць. Нават тыя, якія былі найбольш духмянымі... такімі, якія можна пабачыць толькі ў сне, выглядалі, як снег напрыканцы сакавіка. Яны ўсё яшчэ ляжалі ля ног дзяўчынкі... Але тая іх нават не хацела заўважаць, паколькі вакол было столькі дзівоснага.
Яны не паспелі яшчэ адплыць далёка, як адно з вёслаў, пагрузіўшыся, не пажадала выходзіць з вады (як дзяўчынка сцвярджала потым), больш таго, сваёй ручкай яно стукнула Алісу ў падбароддзе так, што яна з крыкам звалілася на дно чаўна, туды дзе ляжаў сарваны ёю чарот.
Але, што цікава, Алісе гэта не прынесла аніякай шкоды, таму яна адразу паднялася і села на месца. Аўца ж увесь гэты час працягвала вязаць, нібы нічога не здараецца.
– Ну што злавіла?- спытала яна, калі Аліса села на сваё месца ў разгубленым стане.
– Што? Каго?- адказала Аліса, углядаючыся ў цёмную ваду.- Хаця вельмі б хацела... Злавіць бы маленечкага краба.- Але Аўца толькі пагардліва ўсміхнулася і працягнула свой занятак.
– А ці шмат тут крабаў?- спытала дзяўчо.
– Ёсць і крабы, і шмат чаго іншага,- адказала Аўца,- выбар вялікі. Так што ты хочаш набыць?
– Набыць?- рэхам адазвалася Аліса, напалову здзіўлена, напалову спалохана... Вёслы, човен, рака зніклі ў адно імгненне, і яна зноў апынулася ў старой цёмнай краме.
– Калі ласка, мне б хацелася набыць яйка,- баязліва сказала яна.- Колькі яно каштуе?
– Пяць пенсаў - адно... Два пенсы - два.- адказала гаспадыня крамы.
– Два танней за адно?- здзіўлена спытала
– Але ж калі набудзеш два, табе трэба будзе з’есці абодва,- заўважыла Аўца.
– Вой, не... дайце лепш адно,- сказала Аліса, паклаўшы грошы на прылавак. Тым часам думаючы,- Наўрацці яны абодва былі б свежыя.
– Я нікому анічога не даю,- паведаміла Аўца, паклаўшы грошы ў касу,- табе трэба ты і бяры,- сказаўшы гэта, яна адыйшла ў самы канец крамы і пакінула яйка на палічцы.
– Цікава, навошта яна гэта зрабіла,- падумала Аліса, шукаючы, як прайсці між сталоў і крэслаў, таму што ў тым баку крамы, было зусім цёмна.- Здаецца яйка рухаецца назад? Так яшчэ адно крэсла... Здаецца яйка мае рукі і ногі! Дзіўна знаходзіць у краме дрэвы, якія растуць!.. А ручай!.. Гэта самая дзівосная крама з тых, што я бачыла!
Яна задавала сабе пытанні на кожным кроку, а тым часам сцены крамы апынуліся дрэвамі, Аліса далікатна падыйшла да яйка, здзівіўшыся, што яно дагэтуль не паследвала іх прыкладу.
Раздзел VI
Ханьці-Данці
Тым часам яйка, усё болей павялічвала свой памер і ўсё болей пачынала быць падобным да чалавека. Калі Аліса наблізілася да яго на адлегласць у колькі метраў, яна разгледзіла ў яго нос, рот і вочы. А калі дзяўчынка падыйшла зусім блізка, яна зразумела што перад ёй сам ХАНЬЦІ-ДАНЦІ.
– Наўрацці гэта хтось іншы,- сказала яна сабе.- Я ўпэўненая ў гэтым, быццам імя напісана на яго твары.
А імя мажліва было напісаць, з меншага разоў гэтак сто. Ханьці-Данці сядзеў на высокай сценцы ў палову цаглінкі, склаўшы ногі па-турэцку... Аліса з цяжкасцю магла ўявіць, як ён трымаецца ў раўнавазе... Тым не менш, яго вочы былі спакойнымі і глядзелі строга наперад, і колькі часу дзяўчынка была ўпэўненая, што ён нежывы.
– А як жа ж ён падобны да яйка,- сказала яна ўголас, на ўсялякі выпадак раскінуўшы рукі, каб злавіць яго, калі ён зваліцца.
– Людцы! Як мне гэта абрыдла,- прамовіў Ханьці-Данці пасля доўгай паўзы, гледзячы па-над Алісінай галавой,- рашуча ўсе клічуць мяне яйкам!
– Але ж я толькі сказала, што Вы да яго падобныя, Сэр,- далікатна сказала Аліса,- На самае прыгожае яйка ва ўсім свеце,- дадала яна, спадзеючыся, што гэта будзе для Ханьці- Данці накшталт кампліменту.
– Некаторыя,- заявіў ён, працягваючы глядзець ў адну кропку,- дурней за самае малое дзіця!
Аліса ў разгубленнасці не ведала, што адказаць. Гэта ўвогуле не было падобна на пачатак размовы, паколькі Ханьці звяртаўся нібы сам да сябе, ці да дрэва, што стаяла за спіной у дзяўчынкі... Таму яна стаяла і ціхенька прыпамінала знаёмую з дзяцінства песеньку: