Праз Люстэрка і што там убачыла Аліса
Шрифт:
– Ані! Навошта?- разгублена спыталася дзяўчо.
– Каб яго не пакусалі акулы,- адказаў Вершнік.- Гэта - мая ўласная вынаходка. А цяпер дапамажы мне забрацца вершкі. Я буду праводзіць цябе да выхаду з лесу... А што гэта ў цябе за талерка?
– Тут колісь быў пірог,- паведаміла Аліса.
– Мы павінны ўзяць яе з сабой,- заявіў Вершнік.- Раптам на шляху нам патрапіцца якісьці пірог. Дапамажы мне пакласці яе ў торбу.
Гэта заняла ў іх колькі часу. Нягледзячы на тое, што Аліса дастаткова шырока раскрыла
– Канечне, ёй там будзе крыху зацеснавата,- сказаў ён, калі талерка нарэшце патрапіла ў торбу.
– У маёй торбе зашмат падсвечнікаў,- з гэтымі словамі Вершнік падвесіў торбу да сядла, разам з мехам морквы, каміннымі шчыпцамі і шмат яшчэ чым. Пасля зноў звярнуўся да Алісы,- Спадзяюся твае валасы добра прышпіленыя да галавы?
– Як і ў астатніх,- усміхнуўшыся адказала яна.
– Гэтага наўрацці будзе дастакова,- палохаючы заўважыў Вершнік.- Ты нават не ўяўляеш наколькі тут мацнюшчы вецер. Раз... і ты ўжо лысая.
– А чаму ў вас няма вынаходкі, каб стрымаць здуванне валасоў?- спыталася дзяўчынка.
– Я пакуль над гэтым разважаю,- адказаў той,- Але, калі жадаеш, магу расказаць, як стрымаць іх выпаданне.
– Так, я вельмі радая буду паслухаць!
– Спачатку трэба ўзяць вертыкальна стаячую палку,- пачаў Вершнік,- і прымусіць сваё валоссе заплясціся на яе, як той плюшч. Усё, уніз валасы больш не ўпадуць... А ўверх, увогуле, анічога не падае. Гэта - мая ўласная вынаходка. Калі ёсць жаданне, можаш паспрабаваць.
Аліса чамусьці вырашыла, што гэта не самы лепшы план. На працягу пяці хвілінаў яна ішла ў цішыні, дзіўлячыся з гэтай ідэі, час ад часу спыняючыся, каб дапамагчы нязграбе конніку, які быў самым няўдалым ездаком з усіх, каго яна бачыла.
Штораз, калі конь спыняўся (а рабіў ён гэта рэгулярна), Вершнік куляўся праз галаву; а калі зноў пачынаў ісці (як заўжды нечакана), куляўся назад. У астатні час рыцар трымаўся ў сядле, хаця меў звычку спаўзаць ці ў той, ці ў іншы бок. Спаўзаў ён звычайна туды, дзе шла дзяўчынка, таму яна хутка зразумела, што лепш ісці ад каня, як мага далей.
– Вы пэўна, не надта шмат практыкуецеся ў язде вершкі?- рызыкнула спытаць дзяўчынка, дапамагаючы яму падняцца пасля чарговага - пятага падзення.
Белы Вершнік паглядзеў на яе з моцным здзіўленнем, напалам з абразаю.
– А чаму ты гэдак вырашыла?- спытаў ён, узбірабчыся на каня, адной рукой трымаючы Алісу за валасы, каб ўратаваць сябе ад падзення ў супрацлеглы бок.
– Мне здаецца, калі б у Вас было крышачку больш практыкі, Вы б не куляліся так часта.
– Я маю шмат практыкі,- сур’ёзна заявіў Вершнік,- я, можна сказаць, нават сплю на кані.
– Ды няўжо ж?- не вытрымаўшы прамовіла Аліса, але зрабіла
– Вялікае мастацтва Язды Вершкі,- раптоўна прамовіў громкім голасам Вершнік, махаючы пры гэтым правай рукой,- у тым каб пра...- Вершнік скончыў так нечакана, як і пачаў, бо зваліўся галавой туды, дзе толькі што прайшла Аліса. Як жа гэта яе напалохала!
– Спадзяюся, Вы нічога сабе не зламалі?- непакоячыся спытала яна, дапамагаючы Вершніку падняцца
– Ані, сур’ёзных пашкоджанняў няма,- адказаў ён, быццам быў не супраць паламаць костку-другую.- Як я ўжо казаў: “Вялікае мастацтва Язды Вершкі, у тым каб правільна... правільна трымаць раўнавагу”. Неяк так.
Ён адпусціў паводдзі, раскінуў рукі, каб паказаць Алісе, свае магчымасці і адразу ж кульнуўся спіной, пад ногі свайго каня.
– У мяне вялікая практыка,- паўтараў ён, пакуль дзяўчынка падымала яго на ногі.- Вельмі вялікая!
– Смехата!- усклікнула Аліса, згубіўшы апошняе цярпенне.- Вам трэба ездзіць на драўляным коніку на колцах!
– А хіба ён рухаецца лепш?- з зацікаўленасцю спытаў Вершнік, абняўшы каня за шыю. І зрабіў гэта ў патрэбны час, інакш бы зноў кульнуўся.
– Значна раўней за жывога,- адказала дзяўчынка, пачынаючы смяяцца, нягледзячы на тое, што рабіла ўсё, каб гэтага не здарылася.
– Трэба,- глыбокадумна сказаў сабе Вершнік, - набыць адну-дзве на спробу.- Зноў колькі часу яны маўчалі, а потым рыцар працягнуў.- Я увогуле ўвесь час раблю сякія-такія вынаходкі. Спадзяюся, ты заўважыла, калі ў апошні раз мяне падымала, што я выглядаў даволі задумліва?
– Гэта калі вы патрапілі галавою ў яму?- спытала Аліса.
– Так. У гэты момант я знайшоў новы спосаб пералязання праз загароджу... Ці не жадаеш паслухаць?
– Цікава, цікава!- ветліва адказала дзяўчо.
– Вось што я вынайшоў,- прамовіў Вершнік.- Справа ў тым, што падчас пералязання праз захароджу галоўная цяжкасць ў нагах, бо галава і рукі ўжо зверху. Таму найперш трэба пакласці галаву з рукамі на загароджу, падняць ногі ўгору. Цяпер, калі ногі таксама высока, трэба толькі скочыць на іншы бок! Вось!
– Вядома, калі зробіш, як Вы сказалі, можна трапіць ў іншы бок,- глыбокадумна прамовіла Аліса,- але ці не здаецца вам, што гэта крыху цяжкавата?
– Я, сапраўды, пакуль не спрабаваў,- сур’ёзна адказаў той,- так што анічога табе не скажу... Але хутчей за ўсё, ты маеш рацыю.
Ён быў так раззлаваны тым, што ягоная ідэя не ўдалася, што дзяўчынка паспешна вырашыла змяніць тэму размовы.
– У Вас такі цікавы шлем,- бадзёра сказала яна, - гэта таксама Вашая вынаходка?