Праз Люстэрка і што там убачыла Аліса
Шрифт:
– Гэта напэўна лес,- казала сабе дзяўчынка,- дзе губляюцца імёны. Цікава, а што здарыцца з маім імем, калі я ўвайду? Не хацелася б згубіць яго назаўжды... бо, тады ў мяне з’явіцца іншае, і хучшэй за ўсё, якоесь брыдотнае. Я ведаю, трэба будзе адшукаць дзяўчынку, якае атрымае маё старое імя! Дам рэкламную аб’яву, такую як пішуць, калі губляецца сабака: “Згубілася імя “---” з медным нашэйнікам...”, а яшчэ буду пытацца ў кожнага сустрэчнага, ці не Аліса ён, пакуль хто не адгукнецца!.. Толькі калі яны маюць
Так, кажучы падобную лухцень, яна дасягнула лесу, ён выглядаў цяністым і прахалодным.
– Тут так хораша,- прамовіла яна, ходзячы сярод дрэў,- звонку спякота, а тут у... а дзе тут?”- Аліса разгубілася, як яна магла забыць такое лёгкае слова!
– Ну я ж заўжды гэта ведала... гэта месца... ну тут яшчэ шмат, гэтых высокіх і цяністых..!- дзяўчынка паказвала рукою на дрэвы, але не магла прыпомніць іх назву.- Не, ну што гэта такое?! Гэдак я нават брыдкага імя не атрымаю... трэба ў кагось спытаць!
Хвіліну яна глупа маўчала, разважаючы, а потым пачала зноў:
– Што ўрэшце рэшт здарылася?! І хто я цяпер? Трэба успомніць, можа і атрымаецца! Я павінна гэта зрабіць!- але як яна не старалася, ўсё што яна успомніла, пасля доўгага роздуму,- “Л” - там была літара “Л”!
Раптам яна заўважыла Казулю, якая набліжалася да яе. Казуля глядзела на дзяўчынку вялізнымі пяшчотнымі вачыма і, нават, не выглядала напалоханай.
– Сюды! Хадзі сюды!- паклікала Аліса і працягнула руку, каб прылашчыць. Казуля адскочыла ўбок, а потым, зноў азірнуўшыся, паглядзела на дзяўчынку.
– Як цябе клічуць?
– урэшце спытала Казуля. У яе быў прыемны мяккі голас!
– Нажаль, я не ведаю,- падумала Аліса, а ўголас самотна сказала,- Ужо ніяк!
– Падумай лепш,- адказала жывёла,- гэта не адказ!
Аліса думала, думала, але нічога не прыходзіла ёй ў галаву.
– А ты сама, ці можаш адказаць, хто ты ёсць?- сарамліва спытала дзяўчынка.- Раптам і мне гэта дапаможа!
– Адкажу крыху далей,- прамовіла Казуля,- Тут я не памятаю!
Далей праз лес яны ішлі разам. Аліса ласкава абдымала Казулю за мягкую шыю. Так яны і дабраліся да нейкай палянцы. Тут Казуля нечакана падскочыла ў паветра і ўсхамянулася, звольніўшыся ад рук дзяўчынкі.
– Я Казуля!- у захапленні ўскрыкнула яна,- Ёйку! А ты чалавечае дзіця!- яе вялізныя прыгожыя вочы напоўніліся небяспекай, і праз імгненне яна збегла.
Аліса стаяла, гледзячы ёй услед, і была гатовая заплакаць з прыкрасці, таму што нечакана згубіла сваю маленькую спадарожніцу.
– Я ўспомніла свае імя!- прамовіла яна раптам,- як добра! Аліса... Аліса... Цяпер ужо ніколі больш не забудуся... Так! Цікава, куды мне рухацца далей?
На гэтае пытанне адказаць было не вельмі цяжка, бо праз лес ішла толькі адна сцежка, але на ёй стаяў слуп з двума указальнікамі.
– Напэўна,- вырашыла Аліса,- хутка сцежка падзеліцца на дзве, і тады ўсё будзе верна.
Але гэтага
– Хучшэй за ўсё,- вырашыла Аліса,- Яны жывуць разам! Чаму я не падумала аб гэтым раней... Але не буду заставацца ў іх надта доўга. Я толькі павітаюся і спытаюся, як выйсці з лесу. Хоць бы дабрацца да Апошняй Клеткі пакуль не звечарэла!
Дзяўчынка ішла далей, размаўляючы сама з сабою, пакуль сцежка рэзка не павярнулася. Яна ледзве не наляцела на двух маленькіх і тоўстых чалавечкаў. Спачатку яна згубілася, пытаючыся зразумець, хто яны, пакуль не здагадалася, што на яе пытанне адказ адзін.
Гэта...
Раздзел IV
Цілідон і Цілідзін
Браты стаялі пад дрэвам, абняўшы адзін аднога за плечы, але Аліса хутка разабралася, хто з іх хто, бо той што злева меў на каўнеры вышыванку “ДОН”, а той што зправа - “ДЗІН”.
– Напэўна, -вырашыла Аліса,- “ЦІЛІ” вышыта на іх каўнерах ззаду.
Браты працягвалі стаяць на месцы і не варушыліся, таму Аліса на кароткі час забылася, што яны жывыя. Яна абыйшла іх са спіны, каб паглядзець, ці ёсць якія надпісы ззаду, і імгненна была напалохана, калі той, хто меў вышыванку “ДОН” прамовіў:
– Калі ты лічыш, што мы з воску, плаці грошы. На васкавыя фігуры дарма не глядзяць. Ніяк.
– І ў адваротным выпадку,- дадаў брат з вышыванкай “ДЗІН”,- калі ты раптам вырашыла, што мы жывыя, табе трэба было сказаць нам штось.
– Вох, прабачце, калі ласка!- толькі і змагла вымаміць Аліса, бо ў яе галаве навязліва гучала старая песенька, і дзяўчынка траціла ўсі сілы, на тое, каб не пачаць спяваць яе ўголас:
“Цілідзіна Цілідон На бойку заклікаў Бо Цілідону Цілідзін Бразготачку зламаў. Як два вароніных крыла, Святло ад іх схавалі; Спрачацца нашы ваяры, Далей не пажадалі.”– Я ведаю, аб чым ты думаеш,- сказаў Цілідон,- але ты не маеш рацыі. Ніяк.
– І ў адваротным выпадку,- дадаў Цілідзін,- калі б ты мела рацыю, гэта было б праўдай; а калі б гэта было праўдай, то было б бясспрэчным. Але ж гэта лухта. Лагічна.
– Я разважала,- ветліва паведаміла Аліса,- якім чынам лепей выйсці з лесу, бо хутка будзе цёмна. Калі ласка дапамажыце мне!
Але браты толькі глядзелі адно на аднаго і ўсміхаліся.
У гэты момант яны выглядалі, як вялізныя школьнікі і Аліса не устрымаўшыся тыкнула Цілідона пальцам і крыкнула:
– Першы