Тры таварышы
Шрифт:
— Робі! — крыкнула Пат яшчэ раз і памахала рукой. Я ўзяў яе халат і хутка пайшоў ёй насустрач.
— Ты занадта доўга была ў вадзе, — сказаў я.
— Я зусім не замерзла, — адказала яна ледзь чутна.
Я пацалаваў яе ў мокрае плячо.
— Спачатку табе трэба пасцерагчыся.
Яна пахітала галавой і глянула на мяне ззяючымі вачыма.
— Я даволі доўга асцерагалася.
— Праўда?
— Вядома. Занадта доўга. Хачу быць нарэшце неасцярожнай! — Яна засмяялася і прытулілася шчакой да мяне. — Давай забудзем пра асцярожнасць,
— Добра, — сказаў я і ўзяў кашлаты ручнік. — Спачатку дай я цябе вытру насуха. Калі ты паспела так загарэць?
Яна апранула халат.
— Гэта засталося яшчэ з таго часу, калі я паводзіла сябе асцярожна. Тады я кожны дзень гадзіну загарала на балконе. А ў восем вечара ішла спаць. Сёння ў восем вечара я пайду яшчэ раз купацца.
— Будзе бачна, — сказаў я. — У намерах чалавек заўсёды вялікі. У ажыццяўленні — не заўсёды. Гэтым ён і прываблівы.
З купаннем увечары не атрымалася. Мы зрабілі прагулку пехатой да вёскі, а на змярканні пакаталіся на «сітраэне», потым Пат раптам адчула недамаганне і папрасілася дадому. Я і раней часта заўважаў у яе гэта — раптоўны пераход ад ажыўлення да раптоўнай зморы. У яе было няшмат сілы і ніякіх рэзерваў, хоць па ёй гэтага нельга было заўважыць. Яна заўсёды траціла ўсе свае ўнутраныя запасы жыццёвай сілы, і здавалася, што яна нястомная ў сваім маладым спрыце — але раптоўна наступаў момант, калі яе твар рабіўся бледны, а вочы глыбока западалі. Сілы пакідалі яе. Яна стамлялася не паступова, а за некалькі секунд.
— Паедзем дадому, Робі, — сказала яна, і яе прыглушаны голас гучаў на больш нізкіх нотах, чым звычайна.
— Дадому? Да фройляйн Эльфрыды Мюлер з залатым крыжыкам на шыі? Невядома, што гэты д'ябал прыдумаў тым часам.
— Дадому, Робі, — сказала Пат і зморана схілілася да майго пляча. — Тут наш дом.
Я зняў адну руку з руля і абняў яе. Так мы павольна ехалі праз сіні туманны змрок, і калі нарэшце ўбачылі асветленыя вокны маленькага дамка, які, нібы цёмны звярок, прымасціўся ў куточку роўнай даліны, мне сапраўды здалося, што мы прыехалі дадому.
Фройляйн Мюлер ужо чакала нас. Яна пераапранулася і была не ў чорнай шарсцяной сукенцы, а ў чорнай шаўковай — такога ж пурытанскага крою. Замест крыжыка на шыі цяпер вісела эмблема сэрца, якара і крыжа адначасова — царкоўны сімвал веры, надзеі і любові.
Яна была цяпер значна больш зычлівая, чым удзень, і спытала, ці згодныя мы павячэраць яйкамі, халодным мясам і вэнджанай рыбай. Яна вячэру ўжо прыгатавала.
— Ну, што ж, — сказаў я.
— Вам не падабаецца? Свежавэнджаная рачная камбала. — Яна глядзела на мяне са страхам.
— Добра, — холадна сказаў я.
— Свежавэнджаная камбала вельмі смачная, — заявіла Пат і з дакорам зірнула на мяне. — Гэта найлепшая яда нанач, лепшай і прыдумаць нельга ў першы дзень на моры, фройляйн Мюлер. Каб яшчэ гарачанькай гарбаты…
— Ёсць,
Фройляйн Мюлер з палёгкай пабегла, шоргаючы шаўковай сукенкай.
— Ты сапраўды не любіш рыбы? — спытала Пат.
— Яшчэ як люблю! Камбалу! Пра яе я мару ўжо некалькі дзён.
— А сам задзіраеш нос. Вось гэта здорава!
— Трэба было аддзячыць за тое, як яна сустрэла нас удзень.
— Ах, божа мой! — Пат засмяялася. — Навошта табе? Я ўжо даўно забылася.
— А я — не, — сказаў я. — Я так лёгка не забываю.
— А варта было б, — падказала Пат.
Прыйшла служанка з падносам. Скура камбалы была залацістая, як тапаз, яна пахла морам і дымам. На падносе былі яшчэ свежыя крэветкі.
— Я пачынаю забываць, — сказаў я замілавана. — Акрамя таго, у мяне абуджаецца воўчы апетыт.
— У мяне таксама. Але падай мне спачатку гарачай гарбаты. Дзіўна, як мне холадна. А на дварэ ж вельмі цёпла.
Я зірнуў на яе. Яна была бледная, хоць і ўсміхалася.
— Больш і гаворкі не можа быць пра такія працяглыя купанні, — сказаў я і спытаў у служанкі: — У вас ёсць ром?
— Што?
— Ром. Пітво ў бутэльках.
— Ром?
— Ром.
— Няма.
Яна ўтаропілася на мяне. Твар яе быў падобны на поўню з цеста.
— Няма, — сказала яна яшчэ раз.
— Добра, — сказаў я. — Нічога. Бывайце. Бог з вамі.
Яна знікла.
— Якое шчасце, Пат, што ў нас прадбачлівыя сябры, — сказаў я. — Сёння раніцай, калі мы ад'язджалі, Ленц паставіў мне ў машыну даволі цяжкі скрутак. Глянем, што там.
Я прынёс пакунак з машыны. Гэта быў карабок з дзвюма бутэлькамі рому, бутэлькай каньяку і бутэлькай партвейну. Я падняў іх на святло.
— Нават ром «Сен-Джэймс»! Хлопцы надзейныя.
Я адкаркаваў бутэлькі і лінуў Пат у гарбату. Я заўважыў, што яе рука дрыжала.
— Табе сапраўды так холадна? — спытаў я.
— Было. Цяпер ужо лепш. Добры ром. Але я зараз пайду ў пасцель.
— Ідзі неадкладна, Пат, — сказаў я. — Мы падсунем стол і павячэраем.
Яна паслухалася. Я прынёс ёй яшчэ адну коўдру з майго ложка і падсунуў стол.
— Можа, табе зрабіць сапраўдны грог, Пат? Гэта яшчэ лепш. Я хуценька прыгатую.
Яна пахітала галавой.
— Я зноў адчуваю сябе добра.
Я зірнуў на яе. Яна і праўда выглядала ўжо лепш. Вочы яе зноў заззялі, вусны былі вельмі чырвоныя, а скура мела матавы колер.
— Дзіўна, як хутка гэта праходзіць, — сказаў я. — Напэўна, ром дапамог.
Яна ўсміхнулася.
— І ложак таксама, Робі. Найлепш мне дапамагае ложак. Ён мой прытулак.
— Дзіўна. Я звар'яцеў бы, калі б мне давялося так рана класціся спаць. Аднаму, вядома.
Яна засмяялася.
— Жанчына адносіцца да гэтага крыху інакш.
— Не кажы: жанчына. Ты — не жанчына.
— А хто ж?
— Не ведаю. Але не жанчына. Калі б ты была сапраўдная, нармальная жанчына, я не пакахаў бы цябе.