Пажаданне збылося, але (на белорусском языке)

Шитик Владимир

– Успамiнаць боязна.

– Хочаш iх пазбавiцца?

– Вельмi...

– Так, так, - заклапочана

прамовiў Павел Iванавiч.
– Якi ў вас наступны ўрок?

– Фiзiка...

– Што гавораць твае прадбачаннi?

– Я ж у касманаўты збiраюся, - з дакорам адказаў Слава.

– Значыць, вывучыў? Так. Вядома, калi вывучыў, то нiякiя прадбачаннi не страшныя. А iншыя ўрокi ты не спрабаваў штодня вучыць? Не? А ты паспрабуй.

Слава сумеўся. Ён, зрэшты, i чакаў такога кiрунку iх размовы, не трэба было пачынаць...

Павел Iванавiч, нiбы не заўважыў перамену

ў яго настроi, прапанаваў:

– Вось табе мой тэлефон. Давай дамовiмся аб адным. Ты цэлы тыдзень будзеш вучыць не толькi фiзiку, а i астатнiя прадметы. А праз тыдзень пазвонiш мне. Паглядзiм, што атрымаецца. I на футбольныя трэнiроўкi хадзi, адпрацоўвай удар левай. Ну, а малых... Разумею, гэта выпадкова. Але ты старайся ўсё-такi спачатку думаць, а потым рабiць.

I тут зазвiнеў званок, калiдор адразу напоўнiўся шумам - воклiчамi, смехам, тупатам.

– Пайду ў настаўнiцкую, - сказаў Гушча.
– Пазвонiш, га?

– Абавязкова!
– крыкнуў Слава.