Шрифт:
Кацярына Ракiцiна
Рыбка
Я учора спаймау-быу рыбку...
Браты Грым у пераказе А. Пушкiна
– Жонка! Жонка, табе кажу!
Мацi, засяроджаная на цыраваннi панчох, неахвотна у зняла галаву. Муж i бацька трох яе дзяцей стаяу ля дзверы, склау шы рукi на грудзях i гледзячы з-пад iлба. Яна б спужалася - не пражывi з iм семнаццаць год.
– Што, любы?
Ён развярнуу ся i пашыбавау у бок
У кухнi, на першы погляд, нiчога незвычайнага не было. Толькi зыходзiу парай вялiкi кубак на стале. У карычневым крузе кавы адбiвалася лямпа.
Мацi задумлiва пацёрла шчаку:
– Не разумею.
Бацька тыцнуу у бок кубка пальцам:
– А гэта што?
– Кава?
– А у каве?
Жонка прыгледзелася: звычайная кава; гарачая, i пахне прыемна.
– Цукар, хiба?
Муж зашыпеу . Сапрауды, з кавай было нешта не тое - паверхня нервова гайдалася, плюскалi i разыходзiлiся хвалi. Бы ад дажджу - калi у кватэры магчымы дождж. Цi то у цёмных глыбiнях праводзiла манеуры мiнiяцюрная падводная лодка.
– Што гэта?
– прашаптала мацi.
Муж абвiнавауча уздзеу далонi:
– Вось я i пытаюся: што?!
– А ты кубак мыу?
Бацька зiрнуу з пагардай.
– Вылi, - прапанавала жонка.
– Шкада.
– Вылi. Атруцiшся - дзецi сiратамi застануцца.
Як бы пачуу шы, што размова пра iх, мажлiвыя сiраты з'явiлiся на кухнi.
– Адысцi!
– загадау тата.
– А што, бомба?
– пацiкавiу ся пятнаццацiгадовы Мiкiтка.
Трохгадовы Петрык заскакау , захлiпаючыся ад шчасця:
– Бонба, бонба!
Бацька закрыу стол грудзямi. Мацi, ратуючы ад ляпаса, перахапiла гарэзнiка.
– Нiякая не бонба, - скрывiлася Наташа. Яны з Мiкiтам былi пагодкамi i гадзiны пражыць не маглi, каб адзiн аднаго не у шчыкнуць.
– Звычайная рыба.
– Якая рыба?
– лыпнуу тата вычыма.
– Рыбы у каве не жывуць.
Але ж, насуперак яго словам, рыба як раз з'явiлася на паверхнi, засвяцiлася залатой спiнкай i тонкiмi, як павуцiнне, плау нiкамi, ударыла хвастом, запырскау шы сям'ю, на шчасце, ужо астылай кавай.
– Лыбка!
– завёу радасны Петрык.
– Не руш!
– Кава бразiльская?
– спытау эрудыт Мiкiта.
– Тады гэта пiранья. Палец адцяпае - i не зау важыш.
Наташа зiрнула
– Вось я яе выпушчу, i яна выканае маё жаданне.
– Уга, у нашу раку выпусцi - нiчога не выканае, адразу здохне.
– Вось i загадай, каб спярша раку ачысцiла.
– Ха, - тата тузануу вус, - хутчэй я англiйскай каралевай стану.
– Папугая хачу!
– закрычау Петрык.
– Якога папугая?
– мацi у здыхнула.
– Табе боцiкi трэба, Наташы басаножкi...
– Камп'ютар.
Бацька схапiу ся за голау :
– Боцiкi я сам куплю. Калi зарплату выплацяць.
– Дык ты пажадай, каб за пяцьдзесят год адразу выплацiлi, - падначыу Мiкiтка.
– У гэтых, уях.
– Не лайся!!
– крыкнулi бацькi разам.
Мiкiта надзьмуу ся:
– А я што? Усе так кажуць: умоу ныя адзiнкi.
– Тады "уа".
Рыбка спакойна плавала у каве. Не знiкала, але й жаданнi выконваць не спяшалася. Толькi Мурзiка прыйшлося адагнаць, каб не з'еу знячэуку. Гэты мог.
– А можа, яна сонечная?
– услых падумау Мiкiтка.
– Зайцы сонечныя бываюць. Вунь, пад лямпай як раз.
– Тады лямпачная, - паправiла Наташа.
– Выключым святло, i пi, татка, сваю каву. Няма рыбы - няма праблемы.
I тут святло згасла.
– Вой!
У дзверы грукнулi.
– Не адчыняй, - зашаптала мацi.
– Яны праводку рэжуць, а потым кватэры рабуюць. Кажуць, што манцёры...
– Я не манцёр, - данеслася з-за дзверы.
– Я паштальён!
– Усё адно не адчыняй!
Хiба ён паслухаецца? Бацька запалiу загадзя падрыхтаваную на такi выпадак свечку i пайшоу адчыняць. Сям'я паспешлiва узбройвалася: мацi схапiла патэльню, Наташка з Мiкiтам гантэлi, а Петрык - ката. Злосны кот з чатырма кiпцюрыстымi лапамi - тое, што трэба.
Але за дзвярыма стаяу самы сапраудны паштальён.
– Тэлеграма вам, распiшыцеся, - мовiу ён змрочна i пайшоу.
Бацька прачытау упрыгожаны пячаткамi (адна залатая) бланк i, паупрытомны, ссунууся на падлогу. Петрык зароу . Мацi кiнулася за валер'янкай.
– Што там? Чытай!
– памiраючы ад цiкаунасцi, запатрабавала Наташа. Мiкiтка падняу аркуш:
– "Выз... вызвалiлася пасада англiйскай ка-каралевы. Тэрмiнова тэлефануйце згоду. Ваш прынц Чарльз."