Аўтобус
Шрифт:
– Праўда, - падняла галаву дзяўчына, усміхнулася.
– Мы цяпер можам пачаць цалавацца - і будзем цалавацца вечна...
– Ага, - усміхнуўся і хлопец.
– Пачнём?
Антось не вытрымаў - адчай стаў душыць яго. Гэта немагчыма! Яму трэба выжыць, яму трэба вярнуцца туды, хоць на хвілінку, хоць на імгненне! Ён павінен сказаць Алене, што ў яго кампутары у асобнай папцы пад назвай "Рознае" ляжыць яго аповесць - аповесць яго жыцця. Ён павінен перадаць дэтэктыў заказчыку, атрымаць грошы і аддаць іх жонцы. Яна ж у доўг ужо набрала у гандляроў, што разносяць розныя шмоткі прама па рабочых месцах, ён павінен папрасіць прабачэння за тое, што не здолеў зрабіць яе шчаслівай...
Антось устаў і накіраваўся да мужчыны з ноўтбукам. У яго не было ніякай асаблівай надзеі, не было нават думкі нейкай, але здавалася: падыдзе ён бліжэй да тэхнікі - і нешта народзіцца, нейкі выхад адшукаецца. Нечакана давялося зрабіць многа крокаў, а потым, прысеўшы побач з мужчынам, Антось пабачыў, што яго крэсла можа на цэлы метр аддалена ад крэсла хлопца.
– Не разумею...
– пачаў Антось, паказваючы вачыма на крэсла.
– Што адбылося?
– Нічога такога, я думаю, - ахвотна адказаў лысаваты.
– Мы ўжо набылі дастаткова вялікую хуткасць адносна нерухомага назіральніка. Так што мы набываем для яго форму кропкі. А для нас унутры гэтая кропка азначае бясконцасць.
– А прасцей?
– Прасцей? Наш аўтобус з кожнай хвілінай будзе рабіцца усё большым і большым. І стане ўрэшце адным сусветам. Бясконцым.
Антось пракаўтнуў.
– Слухай... Можа, ёсць магчымасць нешта зрабіць? У мяне... рукапіс... Не магу я яго з сабой тут пакінуць. Ён там трэба...
– Не магу, - адмоўна пакруціў галавой хлопец.
– Я праўду сказаў - адсюль мы нічога не перададзім. Зараз ужо час звярнуўся да 3 хвілін...
За шыбамі акон салона нічога амаль не было відаць - адзіная шэра-зялёная паласа.
Пачуліся крокі ззаду. Антось азірнуўся - да іх ішла жанчына з непрыгожым худым тварам. Яна ішла доўга - салон стаў падобным да паўпустога кіназала з чатырма радамі крэслаў.
– Я не магу тут застацца!
– сказала жанчына і Антось зразумеў, што калі жанчыне адказаць нешта банальнае, то пачнецца істэрыка.
– Я таксама не магу, - адказаў ён шчыра.
Жанчына быццам чакала такога адказу менавіта ад Антося, зрабіла некалькі крокаў наперад (хоць раней гэта было адразу, побач), стала ля вадзіцеля.
– Спыніцеся і адчыніце дзверы. Я выйду!
У салоне павісла маўчанне. Жанчына-ўрач прайшла наперад.
– Які сэнс? Вы што, не зразумелі, што прыпынак - гэта наша поўнае знікненне? Вы не бачылі хіба, як мы раствараемся?
– Дык чаго мне баяцца? Чаго?
– закрычала жанчына з хударлявым тварам.
– Я ж - мёртвая! І вы - мёртвыя! Як можна баяцца яшчэ адной смерці?! Спыніце! Вадзіцель! Спыняйцеся! Мне ўсё роўна. Але калі ёсць магчымасць зрабіць хоць крок некуды - я абавязана яго зрабіць. Я не магу паміраць проста так!
– Ён не будзе спыняцца!
– катэгарычна запратэставала ўрач.
– У нас усіх - аднолькавы лёс. І прыміце свой так, як і трэба - як свой крыж І нясіце яго. І думайце над тым, дзе і што зрабілі так, каб атрымаўся менавіта такі вынік. Вы намалявалі сябе бязгрэшнай, а хіба гэта так? Хіба не шчыміць сумленне? Хіба не шукалі Вы ў сваім жыцці адказу на пытанне: "Ці ж не я вінаватая ў хваробе дачкі?" Ну, што спалохаліся? Вы тут не перад амбонам - перад сабой. Нічога ўжо нельга змяніць, нічога! Дык самі сабе адкажыце - вінаватыя?
– Вінаватая... Мае грахі - толькі мае. Не Вам мяне судзіць, - раптоўна апала жанчына з хударлявым тварам.
– Ведаю. Ведаю, што мяне трэба караць, але навошта такім чынам? Завошта ж дачушцы будзе такая смерць? Ёй, як мне, як нам усім, не ехаць у аўтобусе, ёй цэлую вечнасць, бясконца, пакутаваць ад болю, лежачы пад кропельніцай! Бог наш - міласэрны ці кат бессардэчны? Што вы яго малявалі чалавекалюбцам?.. Пусціце мяне! Вадзіцель! Адчыніце дзверы! Я скочу на хаду, калі вы так баіцеся! Я буду біць вокны! Спыніцеся!
– Разаб'ецеся!
– данеслася папераджальнае аднекуль з салона і жанчына засмяялася з папярэджання:
– Мёртвы баіцца разбіцца! Вадзіцель! Спыняйцеся!
– Дурніца, чым ты можаш дапамагчы жывому, калі сама мёртвая! Што гэта дасць?
– Вадзіцель! Не спыняйцеся! Невядома што здарыцца можа, яна з глузду з'ехала, а нам потым разлічвайся з-за яе!
– Вадзіцель! Прытармазіце да таго часу, як і раней, калі пачнецца свяціцца абшыўка аўтобуса!
– толькі па яму зразумелай прычыне ўладна загадаў нечакана для самога сябе Антось.
– Потым зноў сабе паедзеце. Адчыніце дзверы. Мы скочым удваіх...
Вадзіцель нічога не адказаў, але толькі глянуў аднекуль зверху здалёк - ад свайго крэсла на Антося і жанчыну, пераключыў рычаг. Зялёнае месіва за акном стала разбівацца на асобныя плямы.
Антось уважліва сачыў за падлогай. Калі праз яе стала угадвацца шаша, ён сказаў:
– Адчыняйце дзверы...
– Мяне пачакайце!
– пачуўся голас аднекуль ззаду. Антось азірнуўся - з глыбіні салона, ужо так далёка ад іх, з месца ўзняўся хлопчык-інвалід.
– Куды ж ты, унучак?
– з болем спытала яго бабуля.
– Баб, тут жа я магу на сваіх нагах!
– весела і пераканаўча загаварыў хлопчык.
– Дык пусці мяне пабегаць - з я ж ніколі не бегаў...
– Бяжы, унучак любы, - бабуля ўзнялася з крэсла, выпусціла хлопчыка і перахрысціла яго ў спіну.
– Бяжы, родненькі, - і ўпала ў крэсла, а слёзы пакаціліся з яе вачэй, хоць старая ўсміхалася.
Хлопчык дабег да Антося і жанчыны, якія стаялі ля ўжо адчыненых дзвярэй. Мабыць, час яшчэ скараціўся, бо нічога не было відаць, адно адчувалася толькі велізарная хуткасць аўтобуса. Адразу за парогам нібыта ўзнікала сцяна - цвёрдая, аб якую абавязкова разаб'ешся.