Шрифт:
Якуб Колас
Адзiнокае дрэва
Гэта было самае звычайнае Дрэва. А калi яно i зварачала на сябе ўвагу, то хiба толькi тым, што стаяла адзiнока. Але той, хто пранiклiва чытаў кнiгу прыроды i ўглыбляўся ў яе жыццё, яшчэ заўважыў бы, што гэтае Дрэва, апроч свае адзiноты, мела нешта чыста сваё асаблiвае - тое, што належала толькi яму аднаму. Нават агульны выгляд яго твару - бо i дрэва мае свой воблiк - меў характар цiкавай асаблiвасцi. А як такiх шчырых i пранiклiвых знаўцаў або зусiм не было, або было надта мала, то нiхто не зварочваў на яго ўвагi, i яно стаяла тут
Спярша нават здавалася, што гэта закiданае адзiнокае Дрэва стаяла збоку жыцця - больш гiбела, чым жыло, а на праўду выходзiла, што яно жыло шмат паўней i глыбей пачувала жыццё нават ад тых дрэў, што раслi ў лесе. Такi ўжо характар адзiноты: гэта яе ўрода, яе iстота. I хто хоча жыць паўнейшым жыццём i гастрэй пранiкаць у яго тайны-глыбiнi, той павiнен быць адзiнокiм i незалежным.
Адзiн толькi Вецер любiў часта варушыць лiсцё гэтага Дрэва, гойдаць яго галiнкi i шаптаць яму хiтра-лiслiвыя напевы. Толькi Вецер, - хоць i часта ён дзьме ў пустых галовах, - умее быць сталым, умее маўчаць.
Праўда, крумкач-гарапашнiк не адзiн раз чуў тыя размовы-шэпты Ветра i Дрэва. Але крумкач залiшне важны для таго, каб разносiць чужыя гутаркi па свеце, хiба так, знячэўку, прагаворыцца калi. Затое ж крумкач калi што скажа, то скажа праўду. Затым жа i вароны паважаюць яго, як бiскупа.
Была тут яшчэ адна важная асоба, без якой не адбывалася нiводная тутэйшая справа. Асоба гэта - Ручаёк. I часта, бывала, iшла жывая гутарка мiж Ветрам, Дрэвам i Ручайком, а крумкач, начуючы тут, любiў паслухаць iх гаворку i сам нават устаўляў сваё мудрае слова.
А што было ўсяго найдзiўней, дык гэта тое, што як Вецер, так i Ручаёк крэпка палюбiлi адзiнокае Дрэва; па гэтай прычыне нiколi не было згоды мiж Ветрам i Ручайком. Кажу "палюбiлi", бо iначай трудна назваць iх такую шчырую прыхiльнасць.
Але трэба памятаць, што бадай не кожная рэч мае два бакi: паказны i праўдзiвы.
Можа, гэта з паказнога боку здавалася, што Ручаёк з Ветрам моцна ўкахалiся ў Дрэва. Няхай аб гэтым судзяць мудрыя i кемныя людзi, а я толькi раскажу, як усё тут было.
Вясной i ўлетку часта-часта прылятаў Вецер да Дрэва, абымаў яго i сваiмi пацалункамi асушаў роску з зялёнага лiсця яго.
– Як я люблю цябе, маё ты мiлае i прыгожае!
– гаварыў Вецер.
– Ты слухай толькi мяне i больш нiкога, пакладзiся на маю свядомасць, на сiлу маю, на маё моцнае каханне. Можа, холадна табе? Я праганю хмары, ачышчу неба i скажу сонцу, каб грэла цябе. Люблю я дзетак тваiх, бо твае дзеткi - мае дзеткi.
I Вецер прынiкаў да яго яшчэ цясней i абымаў яго моцна-моцна.
Дрэва ўсё дрыжэла не то з радасцi, не то ад трывогi i асыпала сваё насенне. Вецер падхоплiваў яго i нёс далёка-далёка. За доўгiя часы ён многа занёс у свет гэтага насення. З насення таго вырас цэлы лес, дзе i спачываў, калi было горача, гэты хiтры i злы Вецер. Як толькi ён вывiхроўваўся ў свет, пачынаў балбатаць Ручаёк, цякучы каля саменькага карэння дрэва.
– Ведаеш, любачка, - журчэў Ручаёк, - мне здаецца, што гэты Вецер фальшывы твой прыяцель. Языком ён намеле немаведама чаго: ён табе i хмары разгонiць, i сонцу прыкажа, - слухай яго толькi. А ўвосень вунь якiя штукi выкiдае! А зiмою што робiць? Ты замiраеш на ўсю зiму, нiчога не чуеш, што ён тут вытварае. А я хоць праз лёд, ды чую. Свiстун! Не слухай ты яго! Дзе твае дзеткi? Усiх разагнаў ён, а ты адно стаiш тут, як сiрата, i твае дзецi смяюцца з цябе, бо так панавучаў iх Вецер. Iншая справа - я. Перш-наперш мы суседзi, i ў нас многа супольнага, што трэба моцна трымацца адно другога, бо мы - дзецi зямлi...
Не скончыў Ручаёк гаварыць, бо наляцеў Вецер i сыпнуў са злосцi ў Ручаёк цэлае воблака пылу.
– Высушу, як шкурат у Пятроўку, - пагразiў сярдзiты Вецер.
– Уй, шалахтун сусветны, - сказаў Ручаёк, пацямнеўшы ад пылу.
– Што?
– Шалахтун! шалахтун! шалахтун!
– грымеў Ручаёк.
– Я цар усяго свету!
– Кажы гэта дурнейшым ад самога, а не мне, валацуга! Цi ж можна табе верыць, калi ў цябе сем пятнiц на тыднi!
Адным словам, угнявiўся Ручаёк, ды цярпення не стала, i ён пацёк далей, бубнячы ўсю дарогу на Вецер: яму было крыўдна, бо Дрэва больш хiлiлася да Ветру, чым да яго.
Чаму?
Ручаёк нiяк не мог узяць гэтага на розум. Праўда, урэшце ён застанавiўся на думцы, што Вецер больш мае ўвагi ад Дрэва затым, што ён языком менцiць i туды i сюды, не гаворыць праўды, а замазвае вочы рознымi байкамi.
Як бы там нi было, а гэта нiколечкi не цешыла Ручайка, i яму ад гэтага не было лягчэй.
А што думала само Дрэва?
Яно часта сумавала тут адно. Яму хацелася пабачыць сваiх дзетак, пагутарыць са сваiмi роднымi, затым i выглядала яно такiм задуменным i смутным. За доўгiя часы яно прывыкла да свае адзiноты i страх як любiла азiраць гэта жыццё, што кiпела ўвакол, i ўсе з'явы, якiя вынiкалi i на небе, i на зямлi. I бывалi ў яго такiя моманты, калi нiчога не думалася, было так лёгка i добра, i самi лiсцi яго цiха спявалi. Любiла яно паслухаць, што гаманiў непаседа Вецер, таксама i Ручаёк любiла яно, толькi не ўмела сказаць, як яно любiць яго.
А Ручаёк палiчыў гэта за пэўную няўвагу да свае асобы.
Толькi ж раз паднялася навальнiца. Хмары, як мухi над гаршком куццi, вiлiся чорным роем над зямлёю, апяразваючы агнявiстымi стужкамi i трасучыся магутнымi громамi. Страшна было. Але трэба было ўмяшацца тут Ветру, i цяпер ён з'явiўся такiм, якiм ён i ёсць па сваёй натуры: буянам i забiякам.
Чуць-чуць стрывала беднае Дрэва - так iрваў i крышыў яго Вецер.
Нават крумкач павiнен быў моцна ўшчамiць кабдзюрамi галiну, каб не скiнуцца.
– Здаецца, я табе не насенне з гэтага Дрэва, што хочаш сарваць i мяне для свае забаўкi, - сярдзiта сказаў крумкач.
Тут у Дрэва расчынiлiся вочы; пазнала яно, якi хiтры i злы яго прыяцель.
Угнявiўся i Ручаёк. Ён надзьмуўся, насупiўся, пацямнеў i вылiўся з берагоў, запенены ўвесь.
Зняважаны Дрэвам, як здавалася яму, ён адышоўся далей.
I ўбачыла Дрэва, што сябры пакiнулi яго. I яшчэ мацней зажурылася.
– Што рабiць?
– Пусцiць глыбей карэннi ў зямлю, - сказаў крумкач, мудрая галава, летучы на раздабыткi.