Багаты кватарант
Шрифт:
Званок у дзверы. Маці з дачкою пачынаюць прыбіраць са стала. Чуюцца галасы Васіля Васільевіча і Рыгора.
Алена Яўгенаўна. Прыцягнуў ужо… Калі з бутэлькаю — вылецяць абодва!
Наташа. Ды на мяне ён паглядзець прыходзіць.
Алена Яўгенаўна. З жонкаю трэба сядзець, дома, а не цягацца на маладых дзяўчат глядзець! Намаляваў вунь (ківае на партрэт), і дзякуй — няма чаго
Наташа. Ды хай ходзіць. Ён бяскрыўдны.
З'яўляюцца Васіль Васільевіч і Рыгор. Апошні, вясёлы, падыходзіць і цалуе жанчынам ручкі — перш Алене Яўгенаўне, тады Наташы — трохі даўжэй, чым трэба.
Алена Яўгенаўна (выцірае руку аб фартух). Здароў, здароў… Пляшкі там не прынёс у кішэні? Бо тады выганю абодвух.
Рыгор (дэманстратыўна выварочвае кішэні). Я не пляшку, а добрую навіну вам прынёс, Алена Яўгенаўна. Можа, пачуўшы, вы нам з Васільевічам па сто грамаў паставіце?
Алена Яўгенаўна. Зараз, разагналася.
Рыгор. Я знайшоў вам кватаранта.
Алена Яўгенаўна (зацікаўлена). Ну-ну, сядай! (Падсоўвае крэсла.) Дзе знайшоў? Хто такі? Адзін? З сям'ёю?
Рыгор. Адзін. Студэнт інстытута замежных моў, англійскае аддзяленне. З выгляду акуратны, хударлявенькі, ціхі, культурны, разумны… Пагаварылі так, пра жыццё, пра мастацтва…
Алена Яўгенаўна. Дзе ж ты яго знайшоў, такога добрага?
Рыгор. Каля піўнога кіёска пазнаёміліся. Піва пілі разам.
Алена Яўгенаўна. Усё зразумела. Піва яны пілі! І ты збіраешся яго сюды прывесці?
Рыгор. Яўгенаўна! Чаму вы мне ніколі не давяраеце? Мне, можа, нават трохі крыўдна, пры Наташы… Пілі піва, разгаварыліся, тое ды сёе, ён спытаў, дзе б зняць пакойчык. Я кажу так і так, ёсць пакойчык, здаюць людзі культурныя, гаспадыня — медработнік, гаспадар — вучоны, дацэнт, дачка — студэнтка…
Васіль Васільевіч. Рыгор, наконт аплаты скажы!
Рыгор. Грошай, ён сказаў, не пашкадуе і заплаціць добра.
Наташа. Добра для студэнта — сума вельмі размытая.
Рыгор. Што вы з усяго праблему робіце? Пазвоніць ён ці сам прыйдзе — паглядзіце, пагаворыце… Не спадабаецца — да пабачэння!
Васіль Васільевіч. І праўда, Лена… З каго нам выбіраць?
Алена Яўгенаўна. Хай прыходзіць, я ж не супраць. Калі ты з ім гаварыў?
Рыгор. Сёння. Пад вечар ён абяцаў пазваніць вам ці пад'ехаць…
Алена Яўгенаўна. Так? Трэба прыбрацца хоць трохі… Бо там пылу ў пакойчыку… (Выходзіць.)
Рыгор. Наташа, а ты куды?
Наташа. У туалет. Зараз вярнуся. (Выходзіць.)
Васіль Васільевіч (услед). І не сорамна?
Рыгор (смяецца). Што ж тут саромнага, калі сапраўды захацелася! Малайчына, Наташка, — усе свае людзі! Натуральнасць заўсёды сімпатычная. Іншая пачала б ламацца — «пайду ручкі памыю ў ванную» ці «вады пап'ю»…
Васіль Васільевіч (шэптам). Нічога не прынёс?
Рыгор разводзіць рукі. Наташа вяртаецца.
Давай хоць гарбаткі вып'ем? Дачка, зрабі нам гарбаты.
Наташа пачынае заварваць гарбату.
Дык сказаў, добра заплачу? Студэнты цяпер розныя бываюць…
Рыгор. Наташа, а ў вас у групе хлопцы багатыя?
Наташа. Усялякія.
Рыгор. А многа хлопцаў?
Наташа. Хапае.
Рыгор. Наташка, а калі б я развёўся, пайшла б за мяне?
Наташа (фліртуе). Развядзіся спачатку, згалі бараду, разбагацей, стань лаўрэатам якой парыжскай выставы — тады паглядзім.
Васіль Васільевіч. Рыгор, ты, гэта самае… Жанаты чалавек. Пры бацьку тут… Гэта ж дзіця…
Тэлефонны званок. Голас Алены Яўгенаўны. Праз хвіліну яна ўваходзіць, механічна кідаецца перастаўляць штосьці на стале.
Алена Яўгенаўна. Пазваніў! Стаю, кажа, каля пад'езда, зараз падымуся!
Паўза. Усе чакаюць. Званок у дзверы. Алена Яўгенаўна выбягае і хутка з'яўляецца разам з Ганам. У таго ў руках невялікая спартыўная сумка.
Ган (весела, аглядваючы ўсіх і ўсё). Добры дзень… ці вечар ужо? (Убачыўшы Рыгора.) А, і ты тут?
Рыгор. Вось, прыйшоў. Ужо трохі расказаў пра цябе…
Ган. Тым лепш.
Ставіць сумку, знаёміцца з Васілём Васільевічам, Наташаю. Яго запрашаюць прысесці. Паўза, бо не ведаюць, хто першы павінен штосьці казаць. Рыгор бярэ ініцыятыву на сябе.
Рыгор (жартуючы). Як па-англійску «давай вып'ем»?
Ган. Лэтс хэв э дрынк.
Рыгор. О, як доўга! Малайчына, ведаеш.
Алена Яўгенаўна. Вы на якім курсе?