Берагі Сакрамэнто
Шрифт:
— Няма чаго чакаць Хола, — казаў Сьпілен. — Ты ведаеш так-жа добра, як і я, што ён ня мог яшчэ вярнуцца з «Кульгавай Каровы» ў гэты час дня. Ну, жвава за работу!
Нядзіва, што жонка Сьпілена здавалася вельмі напалоханай, калі яны памагалі ёй сесьці ў ваганэтку, — так падумаў Джэры, акінуўшы вокам бяздонную нетру, што адкрывалася перад ёю, бо страшная навальніца зусім хавала ад вачэй другі бераг, які знаходзіўся за шэсьцьсот мэтраў адгэтуль. Скалы пад нагамі крута абрываліся, губляючыся ў віхры туману. Здавалася, што да дна тут ня сто пяцьдзесят мэтраў,
— Гатова? — запытаўся Джэры.
— Пускай, — закрычаў Сьпілен, стараючыся перамагчы голасам вецер.
Ён сеў у ваганэтку разам з жонкаю, трымаючы яе рукі ў сваіх. Джэры, убачыўшы гэта, сказаў:
— Вам спатрэбяцца абедзьве рукі, каб трымацца на такім ветры, — крыкнуў ён.
Мужчына і жанчына разьнялі рукі і момча ўхапіліся за берагі ваганэткі. Джэры памалу і вельмі асьцярожна спусьціў тормаз. Калаўрот пачаў круціцца. Ваганэтка павольна закалыхалася над бяздоньнем, і яе калёсы борзда пабеглі па нярухомым верхнім кабелі, да якога яна была прычэплена.
Джэры не ўпяршыню было працаваць на кабелі, але ён першы раз рабіў гэта без нагляду бапькі.
Пры дапамозе тормаза ён рэгуляваў рух ваганэткі. Гэта было патрэбна, бо вялікі вецер іншы раз падхопліваў яе, моцна шпурляў то ўзад, то ўперад, час-часом здавалася, што яна вось-вось выкуліць свой груз — пасажыраў.
З прычыны вялікага дажджу Джэры мог толькі з дапамогай кабеля вызначаць, дзе знаходзіцца ваганэтка. Ён пільна сачыў за кабелем у той час, калі той вярцеўся начакол калаўрота.
— Двесьці мэтраў, трыста мэтраў. Чатыраста, — шаптаў ён сабе, калі адзнакі даўжыні на кабелі прабягалі міма.
Раптам кабель спыніўся. Джэры тузануў тормаз, але той і не паварушыўся. Ён схапіўся рукамі за кабель і паспрабаваў паварушыць яго, пацягнуў на ўсю сілу… Нешта сапсавалася. Што? ён ня мог ведаць, ня мог разгледзець.
Наверсе ён толькі няясна праз туман убачыў пустую ваганэтку, што перапраўлялася з другога берагу з такой-жа сьпешнасьцю, як і поўная. Ваганэтка была прыблізна за сто пяцьдзесят мэтраў ад яго. Гэта значыла, як ён ведаў, што недзе ў шэрай цемені, у ста мэтрах над ракою, і за сто пяцьдзесят мэтраў ад другога берагу, спакойна віселі Сьпілен і яго жонка.
Тры разы Джэры спрабаваў моцна крычаць, але з-за навальніцы не далятаў адказ. Здавалася, зусім нельга пачуць іх або каб яны пачулі яго. У той час, як Джэры стаяў так, думаючы, што рабіць, хмары раптам ўзьняліся вышэй і парадзелі. Ён, як праз туман, убачыў перад сабою напоўненую да краёў Сакрамэнто і на міг згледзеў абрысы ваганэткі з мужчынай і жанчынай у ёй. Потым хмары зноў, яшчэ гусьцей чым раней, заслалі ўсё кругом.
Хлопчык рупліва агледзеў калаўрот, — ён быў у поўнай спраўнасьці. Відаць, сапсаваўся калаўрот на другім беразе. Яго ахапіў жах ад думкі пра мужчыну і жанчыну, якія калыхаліся ў лядашчай ваганэтцы над бяздоньнем, у самым сэрцы навальніцы, ня ведаючы, што робіцца на беразе.
Не заставалася нічога іншага, як пераправіцца на другі бераг. Да гэтага часу на ім ня было ўжо ніводнай сухой ніткі, і ён таму, ня гледзячы на дождж, бег як мага па сьцежцы Да «Залатога Дракона».
Вецер дзьмуў яму ў сьпіну, і пераправіцца было лёгка, ня гледзячы на тое, што на другім канцы кабеля ня было Хола, каб кіраваць тормазам і рэгуляваць ход ваганэткі. Джэры сам памагаў сабе ў гэтай рабоце, перакінуўшы пятлёю тоўстую вяроўку праз нярухомы кабель.
Ён яшчэ лепш уявіў сабе страх Сьпілена і яго жонкі, калі вецер з усяе сілы накінуўся на яго, сьвішчучы і выючы навакол, то нагінаючы, то падкідаючы ваганэтку.
І гэта дало яму новай сілы і сьмеласьці, калі ён, пераехаўшы на другі бераг, пачаў, змагаючыся з встрам, прабірацца да «Залатой Мары».
Але, як ня дзіўна, калаўрот быў спраўны. Усё было ў парадку на абодвых канцох. Дзе-ж была перашкода? цяпер ясна, што на сярэдзіне.
Ад гэтага берагу ваганэтка са Сьпіленам і яго жонкаю была ўсяго за сто пяцьдзесяць мэтраў. Ён мог разгледзець мужчыну і жанчыну, якія нагнуліся на две ваганэткі і цярпелі ад лютага ветру і дажджу. Часам, калі дождж і вецер крыху зьмяншаліся, ен крычаў Сьпілену, каб той агледзеў калёсы ваганэткі.
Сьпілен, як відапь, пачуў, бо Джэры ўбачыў, як ен асьцярожна падняўся на калені і правёў рукамі па калёсах. Потым ён павярнуў твар да берагу.
— Яны не папсуты.
Словы даляцелі да Джэры слабымі і далёкімі, нібы з-пад зямлі. Але што-ж тады папсавалася? Калі так, напэўна нешта здарылася з Друтою, пустою ваганэткаю, якую ён ня мог. бачыць, але якая, як ён ведаў, знаходзілася недзе там, у гэтай страшной нетры, за сто пяцьдзесят мэтраў ад ваганэткі Сьпілена. І Джэры скеміў, што зрабіць. Джэры было ўсяго толькі чатырнаццаць гадсў, ён яшчэ быў слабы, хударлявы, але жыў ён сярод гор, бацька нямала вучыў яго «мораходзтву», і ён ня вельмі баяўся вышынь.
У скрынцы з рознымі старымі струмантамі, што стаяла каля калаўроту, ён знайшоў стары ангельскі ключ, кароткі кавалак чатырохкантовага жалеза і, апрача таго, скрутак новай вяроўкі. Ён дарэмна шукаў кавалак дошкі, каб замайстраваць «люльку». Пад рукамі нічога ня было, акрамя шырокіх дошчак, якіх ня было чым перапілаваць. Прышлося, такім чынам, карыстацца тым, што ёсьць, зрабіць хоць або якое сядло.
Сядло, што ён зрабіў, было вельмі простае. Ён зрабіў з вяроўкі вялікую пятлю і перакінуў яе цераз нярухомы кабель, да якога была прычэплена пустая ваганэтка. Седзячы ў пятлі, ён мог лёгка дастаць кабель рукамі. У тым месцы, дзе вяроўка магла лёгка перацерціся аб кабель, ён абкруціў яе сваёю сьвіткаю, замест старога мяшка, якога ня мог знайсьці.
Скончыўшы ўсё як сьлед, ён закачаўся над бяздоньнем, седзячы ў сваім вераўчаным сядле. Ён падцягваў сябе рукамі і так пасоўваўся ўперад. Джэры захапіў з сабою ангельскі ключ, кароткі кавалак жалеза і некалькі мэтраў вяроўкі. Яму прыходзілася ўзьнімацца зьлёгку ўгору, але гэта ня так палохала яго, як вецер. Калі люты вецер кідаў яго то ўзад, то ўперад, іншы раз амаль перакульваючы, калі ён глядзеў у шэрае бяздоньне пад сабою, ён адчуваў, што баіцца. Кабель быў стары. Што, калі ён парвецца?