Лисьи сказки

Маринич Януш

Я паважаю людзей іншых шлях.

Я беларус, таму што маю веру

У лепшы дзень: ён існуе; не сон.

Я беларус, таму за здраду родным

Няхай з нябёс апусціцца праклён.

2020

* * *

Ноч і луны. Казачнае неба.

Я гляджу на тое, як гараць

Ледзяныя, белыя завеі,

І аб тым ня трэба размаўляць,

Бо яны прыгожыя, як пекла,

Бо ўнутры ў іх жыве Нішто.

Дагараюць

знічкі ў паветры,

Бо былі пустыя так даўно.

2021

* * *

Я Радзіму паклічу: "Міледзі", —

І яна грамафона гульнёй

Прыбяжыць па даліне і ўзгорку,

Каб бяз слоў павітацца са мной.

Я мелодыю хутка пазнаю,

Калі з вод на сіняй рацэ

Гэта ледзі гукі здымае

Ды нясе ў белай руцэ.

Дакрануся яе? Не, ніколі.

Яна знічка ня толькі мая.

Захаваю каханне пад воляй

Да цябе, святая зямля.

2021

* * *

Прагучыць у касцёле нешта,

Быццам пералом ня звонкі,

А за ім нясуцца крыкі,

Чорныя, як цень, вясёлкі.

Праз вітраж яны праходзяць,

Праз вітое ружа-шкло,

Пакуль унутры гуляюць

Анёл з ксёндзам на жыццё.

Шэры позірк, крылы птушак,

Стогне пад вадой арган —

Усё да ксёндза дасылае:

Ён раба ня тым багам.

Так хаваючыся міла

У яркі, як каханне, сон,

Падмяняючы твой сімвал,

Хутка здыме плоць Дагон.

2021

Скарум

Ідуць імкненні, хмары мая

І людзі хворыя на сум.

Усюды быццам расквітае

Нешта складанае… Скарум.

Забыты ў даўнінах неўр,

Што перароджаны як бог,

Па вуліцах блукае. Спевы…

Збірае ён са звонкіх ног.

* * *

І ён чакае навальніцы.

Чакае чорна-шкляны дзень,

Калі дах неба і паветра.

Адкінуць цёмна-шэры цень.

Тады пачне ён паляванне.

У воўка форме ліпкі бог

Хаваецца. У разважаннях

Яго ня бачыць Евы род.

* * *

Душа. Душа. Як ён жадае.

Як лічыць усіх, хто тут ідзе.

Не, ён няспешны. Ён чакае,

Калі та самая прыйдзе:

Хтосьці ўтомлены, падбіты,

Хтосьці без моцы да жыцця.

З такім Скарум гуляе, кабы

Знайсці ў ім штосьці для ваўка.

* * *

Скарум у вачах змяняе хмары,

Злівае сонца ў гэты шторм

Гуляе хутка, і з адчаю

Ён робіць музыку Нішто.

Ягоны

голад вельмі жудак.

Ён робіць чалавека зручным.

То воўчы ёсць маленькі замак,

Што станцыя метро "Удручча".

2021

* * *

What's the weather like today?

Is it sunny? Is it rain?

Or today is very cold?

I don't know. My door is closed.

Since the sun got up in dawn

Till this sun is falling down

I'm a prisoner of walls

Like a toy in house of dolls.

When the moon arose in skies

And the stars like fireflies

I am watching for a life

But it stops to move at night.

And I read the mystic notes.

All of them are lies, of course,

But so many pictures've seen

When you live in quarantine.

2020

* * *

I think your death is in the fire

Which cross a body like the wind.

I hope your ash will dust the iron

And you will not remember it.

For you, my enemy in ages,

For you, nobody from the dreams,

I'm here, speaking like a stranger,

Cause you'll guess who've told you it.

2020

Глава X

Разное

Есть вещи, которые

Ни к чему не отнесешь.

Обещания

Новый век начался с притязаний

И не произойдет новых признаний:

Там, где бездействие стало золотом,

Даже слова караются молотом.

Кругом принципы невмешательства —

Никто не берёт себе обязательства.

Нам говорят: "Не нужна свобода!

Власть не видать всякому сброду!"

Мир, труд и счастье через войну,

Плакат на стене мне скажет, найду.

Что истинно, ложно, а ложное верно -

Забудь навсегда ты слово "наверно".

Серые стены в громких словах:

"Будет повержен наш злейший враг!".

Слова агитатор позже прочёл,

Чтобы никто от них не ушёл.

Радио шум задаст направленье,

Строчки с листовок укажут спасенье.

В кашу смешались мысли и тени:

Слежка теперь нужна нам за всеми.

Что-то сжигают, но это не праздник:

Книги горят на заводах бумажных.

От фабрик везде идёт запах дыма —

Кашель, нет масок, угроза не мнима.

Глаза с потолка и стены с ушами

Собой намекают: "Следи за словами".