Чтение онлайн

на главную - закладки

Жанры

Мечаны (на белорусском языке)
Шрифт:

Калi з рэк i азёраў сышоў лёд, мы пагрузiлi нашу амунiцыю ў лодку i паплылi ў Доўсан. У нас у запрэжцы былi вельмi добрыя сабакi, i iх мы таксама забралi ў лодку. Ад Мечанага мы так i не змаглi збавiцца. Ён i ў лодцы адчуваў сябе гаспадаром. Ужо ў першы дзень падарожжа ён разоў дзесяць задзiраўся з другiмi сабакамi, што звычайна канчалася iх купаннем. Месца ў лодцы было мала, а Мечаны не любiў тулiцца.

– Гэтаму сабаку патрэбен прастор, - сказаў на другi дзень Стыў.
– Давай высадзiм яго на бераг.

Мы гэтак i зрабiлi: прычалiлi да берага каля Аленевага перавалу, каб Мечаны мог саскочыць на бераг. Яшчэ два сабакi, добрыя сабакi, выскачылi за iм, i мы патрацiлi два днi на iх пошукi. Мы болей нiколi не бачылi гэтых двух сабак, але цiшыня i спакой, якiмi мы нарэшце змаглi пацешыцца, прывялi нас да думкi, што мы яшчэ лёгка выкруцiлiся. Чалавек, якi адмовiўся ад ста пяцiдзесяцi даляраў,

напэўна, адчуваў такую самую палёгку. Упершыню за некалькi месяцаў мы са Стывам смяялiся, свiсталi, спявалi песнi. Мы былi шчаслiвыя. Чорныя днi мiнулi. Кашмары рассеялiся. Мечаны знiк.

Аднойчы ранiцай, тыднi праз тры, мы са Стывам стаялi на беразе ракi паблiзу ад Доўсана. Ад возера Бэнет наблiжалася невялiкая лодка. Раптам я ўбачыў, што Стыў здрыгануўся i нi з таго нi з сяго пачаў лаяцца, што было зусiм не ў яго прывычках. Я паглядзеў на лодку: на носе ў лодцы, навастрыўшы вушы, сядзеў Мечаны. Мы пусцiлiся наўцёкi, нiбы набiтыя сабакi, нiбы баязлiўцы, нiбы злачынцы, хаваючыся ад правасуддзя. Менавiта апошняе i падумаў палiцэйскi, якi бачыў нашыя ўцёкi. Ён вырашыў, што ў лодцы сядзелi ахоўнiкi парадку, якiя шукалi нас. Не чакаючы, чым усё гэта кончыцца, ён пагнаўся за намi i затрымаў нас у салуне. Мы доўга тлумачылi, чаму не хацелi вяртацца на бераг i сустракаць лодку з Мечаным. Урэшце ён перадаў нас пад варту другому палiсмену, а сам пакiраваўся да лодкi.

Як нас адпусцiлi, мы пайшлi да сябе i, падыходзячы да хаты, убачылi Мечанага, якi сядзеў на ганку i чакаў нас. Як ён даведаўся, што мы жылi менавiта там? У тое лета ў Доўсане было прыблiзна сорак тысяч жыхароў; i як Мечаны змог сярод мноства хацiн знайсцi нашу? Як ён наогул даведаўся, што мы ў Доўсане? Мяркуйце самi. Толькi не забывайцеся, што я казаў вам пра яго розум i пра тое несмяротнае i недаступнае розуму нешта, якое свяцiлася ў яго вачах.

Мы так i не змаглi збавiцца ад Мечанага. У Доўсане было занадта многа людзей, якiя куплялi яго ў нас на Чылкуцкiм перавале, i пагалоска пра яго пайшла па ўсiм горадзе. Некалькi разоў мы саджалi яго на параход, што плыў унiз па Юконе, але Мечаны проста выходзiў на бераг на першым жа прыпынку i варочаўся па беразе дамоў. Мы так i не змаглi нi прадаць яго, нi забiць, хоць i я i Стыў спрабавалi зрабiць гэта. Дый нiхто другi не мог забiць Мечанага. Ён быў нiбыта загавораны ад смерцi. Аднойчы я бачыў Мечанага ў бойцы на галоўнай вулiцы горада. На яго навалiлася не меней пяцiдзесяцi сабак. Калi iх разагналi, я са здзiўленнем убачыў Мечанага - цэлага i нечапанага, ён моцна стаяў на чатырох лапах, а два сабакi з гайнi ляжалi мёртвыя.

Аднойчы я быў сведкам, як Мечаны сцягнуў са склепа ў маёра Дынвiндзi такi цяжкi кавалак ласяцiны, што ледзь скакаў, толькi на адзiн крок апярэджваючы кухарку-iндыянку мiстэра Дынвiндзi, якая гналася за iм з сякераю ў руках. У той час, калi Мечаны ўзабраўся на ўзгорак, а кухарка перастала даганяць, з хаты выбег сам маёр Дынвiндзi i разрадзiў свой "вiнчэстэр" у паветра. Ён двойчы зараджаў стрэльбу, расстраляў усе патроны, але нi разу не зачапiў яго. А крыху пазней прымчаўся палiцэйскi i аштрафаваў маёра за стральбу з агнястрэльнай зброi ў межах горада. Маёр заплацiў штраф, а мы са Стывам заплацiлi маёру за ласяцiну па адным даляру за фунт мяса разам з касцямi. Ён сам купляў гэтую ласяцiну па такой цане: мяса ў той год было дарагое.

Я вам расказваю толькi пра тое, што бачыў на свае вочы. Цяпер расскажу яшчэ пра адзiн выпадак. Я бачыў, як Мечаны правалiўся ў палонку. Яго, як саломiнку, адразу засмактала цячэннем пад лёд, таўшчыня якога перавышала тры футы. Ядраў трыста нiжэй па цячэннi была другая вялiкая палонка, з якой бралi ваду ў бальнiцу. Дык вось Мечаны вылез з гэтай палонкi, атросся, абгрыз лёд памiж кiпцюрамi, выбраўся на бераг i аббрахаў здаравеннага ньюфаўндленда, што належаў прыiскаваму камiсару.

Увосень 1898 года з апошняй вадой мы адправiлiся на баграх уверх па Юконе - пакiравалiся да ракi Сцюарт. Мы забралi з сабой усiх сабак, акрамя Мечанага. Мы вырашылi: даволi кармiць яго. Калi ўзяць разам той час, тыя грошы, клопаты i правiянт, асаблiва правiянт, што патрацiлi на яго, то атрымлiвалася, што Мечаны каштаваў нам значна болей, чым мы ўтаргавалi, калi прадавалi яго на Чылкуцкiм перавале. Вось чаму мы прывязалi Мечанага ў хацiне, а самi пагрузiлiся ў лодку з усёй нашай амунiцыяй. У тую ноч мы разбiлi лагер у вусцi Iндыян-рывер. Мы са Стывам былi вельмi радыя, што збавiлiся ад Мечанага. Што толькi Стыў не вытвараў, а я сядзеў, ухутаўшыся ў коўдру, i памiраў ад смеху, гледзячы на яго. Раптам на наш лагер абрушыўся ўраган. Каб вы толькi бачылi, як Мечаны наляцеў на сабак i як даў iм наганяй, дык валасы ў вас сталi б дыбам. Але як, скажыце, калi ласка, змог ён адвязацца? Думайце самi! У мяне не ўкладваецца ў галаве. А як ён змог перабрацца цераз Клондайк-рывер? Гэта таксама пытанне! I, нарэшце, адкуль мог ён ведаць, што мы паплылi ўверх па Юконе? Мы ж плылi па вадзе, I Мечаны не мог знайсцi нас па слядах. Праз гэтага Мечанага мы зрабiлiся проста-такi прымхлiвыя. Ён дзейнiчаў нам на нервы, i, па праўдзе кажучы, мы яго трошкi пабойвалiся.

Замаразкi засталi нас у вусцi залiва Хендэрсон, дзе мы абмянялi Мечанага на два мяшкi мукi ў адной групы, якая кiравалася ўверх па Вайт-рывер у пошуках медзi. Да прызначанага месца гэтая група так i не дайшла. Яна таямнiча знiкла, не пакiнуўшы пасля сябе нi людзей, нi сабак, нi нартаў - нiчога. Яна бясследна прапала i стала адной з неразгаданых загадак гэтага краю. З цяжкасцю падымалiся мы ўверх па Сцюарце. А праз шэсць тыдняў у наш лагер прыплёўся Мечаны. Ён быў як шкiлет, ледзь-ледзь цягаў ногi. Але ж такi прыйшоў да нас. I вось што мне цiкава: хто гэта сказаў Мечанаму, што мы ў вярхоўi Сцюарта? Мы ж маглi падацца ў якое хочаце iншае месца. Як жа ён мог даведацца? Што вы на гэта скажаце?

Ад Мечанага немагчыма было збавiцца. У Мэе Мечаны распачаў бойку з сабакам аднаго iндзейца. Гаспадар сабакi кiнуўся да Мечанага з сякераю, але прамахнуўся i забiў свайго сабаку. Кажыце, што хочаце, пра магiю, з дапамогай якой можна адводзiць убок кулi, але што датычыць мяне, дык я лiчу, што адвесцi поглядам сякеру ў руках вялiкага iндзейца значна цяжэй. Я на свае вочы бачыў, як Мечаны зрабiў гэта. Той iндзеец не хацеў забiваць свайго сабаку; можаце паверыць мне.

Я ўжо казаў пра тое, як Мечаны знiшчаў нашыя мясныя прыпасы. Мы ледзь не памерлi ад голаду ў той год. Навокал не было нiякай жыўнасцi, якую можна было б забiць. А апрача таго мяса, якое зжор Мечаны, у нас болей нiчога не было. Аленi адышлi за сотнi мiль, а следам за iмi адышлi i iндзейцы з сваiмi прыпасамi. Вось якiя былi нашыя справы. Наблiжалася вясна, i нам не аставалася нiчога iншага, як толькi чакаць, калi з ракi сыдзе лёд. Мы зусiм схуднелi i вырашылi з'есцi нашых сабак. Першага мы вырашылi з'есцi Мечанага. Вы ведаеце, што ён зрабiў, гэты сабака? Ён непрыкметна знiк. Скажыце, калi ласка, як ён прачытаў нашыя думкi? Мы не спалi ночы навылёт, падпiльноўваючы яго, але ён так i не паявiўся. А мы тым часам елi другiх сабак. Такiм чынам мы з'елi ўсю запрэжку.

А потым было вось што. Вы можаце сабе ўявiць, што робiцца, калi на вялiкай рацэ ломiцца лёд i мiльёны тон яго нясуцца з ровам па цячэннi. Iльдзiны з трэскам ломяцца, налазячы адна на адну. I вось у самай гушчы гэтай мешанiны, якую з ровам i грукатам неслi воды Сцюарта, мы ўбачылi Мечанага. Вiдаць, ён хацеў перабрацца цераз раку вышэй па цячэннi, калi лёд крануўся. Мы са Стывам лямантавалi ад радасцi, насiлiся ўзад i ўперад па беразе, кiдаючы ў паветра нашыя шапкi, душачы адзiн аднаго ў абдымках: Мечанаму прыйшоў канец. У яго не было нiводнага шанцу з мiльёна выбрацца з гэтага ледзянога пекла. Ды што там з мiльёна - у яго не заставалася нiякага шанцу. Як толькi лёд сышоў, мы пагрузiлiся ў лодку i паплылi па цячэннi да Юкона, а потым - унiз па Юконе да Доўсана. Па дарозе мы спынiлiся на тыдзень у вёсцы, якая тулiлася ў вусцi залiва Чэндэрсон. Першае, што мы ўбачылi, як толькi прычалiлi да берага ў Доўсане, быў Мечаны. Ён сядзеў навастрыўшы вушы i чакаў, калi мы прычалiм. Разявiўшы пашчу, нiбы ўсмiхаючыся, ён вiляў хвастом, выказваючы сардэчнае запрашэнне спынiцца ў Доўсане. Як яму пашанцавала выбрацца тады з таго ледзянога пекла? Як ён даведаўся, што мы кiруемся ў Доўсан? Як ён змог з дакладнасцю да хвiлiны вызначыць час нашага прыбыцця, каб потым сустрэць нас на беразе?

Чым больш я думаю пра Мечанага, тым больш пераконваюся, што на свеце ёсць такiя рэчы, якiм навука не пад сiлу. Нi адна навука не зможа растлумачыць Мечанага. Ён - асаблiвая фiзiчная з'ява цi нават мiстычная, i, як я разумею з вялiкай часткай тэасофii.

Кландайк - добры край. Я да гэтага часу мог бы жыць тамака i зрабiўся б мiльянерам, калi б не Мечаны. Ён iрваў мне нервы. Я цярпеў яго два гады. Нарэшце маё цярпенне лопнула. Улетку 1899 года я выйшаў з гэтай гульнi. Я нiчога не сказаў Стыву. Я проста ўцёк. Але спачатку я ўладзiў усё як найлепей. Я напiсаў Стыву запiску. I прыклаў да яе торбачку з пацучынай атрутай, растлумачыўшы, што з ёю рабiць. Мечаны давёў мяне да таго, што я стаў як шкiлет. Нервы мае зусiм здалi, i я кожны раз усхоплiваўся i азiраўся, хоць навокал не было нi душы. Але як толькi я адчапiўся ад Мечанага, адразу акрыяў. Я пацяжэў на дваццаць фунтаў, перад тым як дабраўся да Сан-Францыска, а да таго часу, як я пераправiўся на пароме ў Окленд, я ўжо зусiм увайшоў у колiшнюю форму, так што нават жонка марна разглядвала мяне з усiх бакоў, стараючыся знайсцi ўва мне перамены.

123
Поделиться:
Популярные книги

СД. Восемнадцатый том. Часть 1

Клеванский Кирилл Сергеевич
31. Сердце дракона
Фантастика:
фэнтези
героическая фантастика
боевая фантастика
6.93
рейтинг книги
СД. Восемнадцатый том. Часть 1

Я – Орк. Том 6

Лисицин Евгений
6. Я — Орк
Фантастика:
городское фэнтези
попаданцы
аниме
5.00
рейтинг книги
Я – Орк. Том 6

Пятое правило дворянина

Герда Александр
5. Истинный дворянин
Фантастика:
фэнтези
попаданцы
аниме
5.00
рейтинг книги
Пятое правило дворянина

Менталист. Эмансипация

Еслер Андрей
1. Выиграть у времени
Фантастика:
альтернативная история
7.52
рейтинг книги
Менталист. Эмансипация

Релокант. Вестник

Ascold Flow
2. Релокант в другой мир
Фантастика:
фэнтези
попаданцы
рпг
5.00
рейтинг книги
Релокант. Вестник

Вперед в прошлое 5

Ратманов Денис
5. Вперед в прошлое
Фантастика:
попаданцы
альтернативная история
5.00
рейтинг книги
Вперед в прошлое 5

Мир-о-творец

Ланцов Михаил Алексеевич
8. Помещик
Фантастика:
альтернативная история
5.00
рейтинг книги
Мир-о-творец

Изгой. Трилогия

Михайлов Дем Алексеевич
Изгой
Фантастика:
фэнтези
8.45
рейтинг книги
Изгой. Трилогия

Адепт. Том второй. Каникулы

Бубела Олег Николаевич
7. Совсем не герой
Фантастика:
фэнтези
попаданцы
9.05
рейтинг книги
Адепт. Том второй. Каникулы

Делегат

Астахов Евгений Евгеньевич
6. Сопряжение
Фантастика:
боевая фантастика
постапокалипсис
рпг
5.00
рейтинг книги
Делегат

Приручитель женщин-монстров. Том 1

Дорничев Дмитрий
1. Покемоны? Какие покемоны?
Фантастика:
юмористическое фэнтези
аниме
5.00
рейтинг книги
Приручитель женщин-монстров. Том 1

Береги честь смолоду

Вяч Павел
1. Порог Хирург
Фантастика:
фэнтези
попаданцы
рпг
5.00
рейтинг книги
Береги честь смолоду

Никто и звать никак

Ром Полина
Фантастика:
фэнтези
7.18
рейтинг книги
Никто и звать никак

Последняя жена Синей Бороды

Зика Натаэль
Любовные романы:
любовно-фантастические романы
5.00
рейтинг книги
Последняя жена Синей Бороды