Шрифт:
Сакё Камацу
Смерць Бiкунi
Пераклала Iрэна Дабрыян
1
Цяжкiя свiнцовыя хмары сцерлi з неба сiнь, апусцiлiся нiзка-нiзка над пачарнелым ледзяным морам, i здавалася, што на свеце нiчога няма, апрача гэтых хмар i вострага, як лязо кiнжала, ветру, якi ўзнiкаў з безданi i рваў чалавечую плоць. Вецер шалеў, гнаў з мора пырскi, застылыя ў ледзяны шрот, уздымаў з зямлi халодны калючы пясок. Хмары раслi i шырылiся, клубiлiся, залiвалi гарызонт чарнатою. Грукат хваль i выццё ветру, заглушаючы адно аднаго, прадвяшчалi блiзкую снежную буру.
Па гэтым сумным свеце,
Тыя, што ўзнiклi з iмжы i iшлi цяпер ланцужком, былi моцныя i дужыя людзi. Але неадольная стома сагнула iм спiны. Хада ў iх была цяжкая, ногi глыбока загрузалi ў пяску. Здалёк яны здавалiся воiнамi, закаванымi ў цёмныя панцыры, а зблiзку панцыры аказалiся звычайным адзеннем вандроўных манахаў: башлыкi, грубыя рынкенаўскiя расы. У руках кашы з святымi сутрамi i акаваныя жалезам посахi пiлiгрымаў. Твары, пацямнелыя ад нягод i холаду, папялiста-шэрыя, з абведзенымi чорнымi кругамi вачыма, не неслi на сабе адбiтка мiласэрнасцi гасподняй. Яны павольна iшлi наперад, моцна абапiраючыся на посахi, а ўчэпiсты пясок раз-пораз хапаў iх за ногi, быццам не хацеў пускаць далей.
Адзiнокi дарожнiк, параўняўшыся з вандроўнiкамi, злёгку пакланiўся i хацеў iсцi сваёй дарогаю. На тварах манахаў адбiлася разгубленасць, потым здзiўленне. Яны адказалi на паклон, i вялiзны, як вежа, дзяцюк, што iшоў наперадзе, сказаў гучным голасам:
– Дазволь пагаварыць з табой!..
– Калi ласка...
Голас прагучаў сярэбраным званочкам. Вецер наляцеў з мора i адкiнуў з iлба дарожнiка канцы белага пакрывала.
З-пад белага шоўку, якi трапятаў, на манахаў глядзела жанчына. Маладая, гадоў дваццацi, не болей. Холад распiсаў пяшчотна-ружовымi фарбамi яе па-дзявочы гладкiя шчокi. Вочы былi ясныя, як у дзiцяцi.
Яны глядзелi на жанчыну разявiўшы рот.
– Наша дарога была доўгая i цяжкая. Сама блiзкую завалiла абвалам, i давялося iсцi ў абход, па бездарожжы. Тутэйшых мясцiн мы не ведаем. Цi не скажаш ты, сястра, ёсць тут дзе-небудзь паблiзу сяло або хоць бы адзiнокая хацiна, каб нам схавацца на ноч ад непагадзi?..
– Манах гаварыў вельмi пачцiва, стараючыся прыцiшыць свой гучны голас.
– Ужо вечарэе. Скора на зямлю ляжа начная iмжа. Цi паспеем мы дабрацца да жытла?
– Бедныя, як жа вы, мусiць, натамiлiся!
– У сярэбраным голасе прагучала
– Але хутка канец вашым пакутам. Бачыце вунь той мыс? За iм рыбачы пасёлак. А калi пойдзеце да гор, там прыкладна праз два з паловай ры будзе будысцкi храм.
– Дзякуй, сястра - усклiкнуў каржакаваты, невысокi манах, якi стаяў побач з падобным на вежу.
– Чулi, браты, нядоўга нам мучыцца. Яшчэ крыху, i нас чакаюць цяпло i сон. Наперад!
– Удачы вам у дарозе. Хай дапаможа вам усявышнi!
Жанчына крыху схiлiла галаву i пайшла далей. Але яе дагнаў голас манаха, якi быў падобны на вежу.
– Высокашаноўная пустэльнiца, няўжо ў такi холад i ў буру ты iдзеш адна?
Манахiня ўсмiхнулася, прыкрыўшы рот краем рукава:
– Не трывожцеся, браты. Жыву я тут доўга, тутэйшыя мясцiны добра ведаю. Ды i келля мая недалёка...
I, яшчэ раз пакланiўшыся, яна пайшла. I манахi кланялiся ёй, i яна адказвала кожнаму. Але калi жанчына параўнялася з апошнiм, з выгляду ўбогiм манахам, галаву якога прыкрываў глыбокi саламяны капялюш, насунуты да самых брывоў, яе вочы раптам расшырылiся.
– Даруй мне... Цi не ты гэта, пане?
– сказала яна, мiжволi ступiўшы крок да жабрака-манаха.
Ланцужок шэрых рас застыў на iмгненне, а потым па iм прайшло ледзь прыкметнае калыханне. Магчыма, вецер наляцеў у гэта iмгненне з новай сiлай... Сёй-той з манахаў схапiўся за мячы, схаваныя пад адзеннем багамольцаў.
Але манахiня, прыкмецiўшы, што апошнi ў ланцужку яшчэ глыбей нацягнуў на твар саламяны капялюш, каб не сустракацца з ёю позiркам, зноў пакланiлася i паглядзела на чалавека, падобнага на вежу, што сачыў за ёю вачыма, у якiх гарэў нядобры агонь.
– Малюся i спадзяюся на мiласэрнасць усявышняга. Няхай спадарожнiчае яна вам на вашым цяжкiм шляху. Даруйце, калi што не так сказала...
– Яе тонкiя пальцы малiтоўна перабiралi выцягнуты з-за пазухi ружанец.
Калi меладычны, падобны на летнюю прахалоду голас даляцеў да першага манаха, яна ўжо павярнулася i са складзенымi рукамi пайшла прэч у снежную iмжу.
– Здагадалася! Пазнала!
– прастагнаў каржакаваты манах, падобны на краба.
– Месца бязлюднае, засячы, каб бяды не здарылася?
– Змоўкнi, Сабура, - сказаў падобны на вежу.
– Мы ж манахi, хоць i не па добрай волi. Да таго ж яна ўсё-такi жанчына.
– А калi данясе?.. Прыйдзем у сяло, а там нас чакае засада...
– Кiнь, Сабура, - хрыпла сказаў убогi манах i павярнуўся да падобнага на вежу.
– Усе стамiлiся, Бенкей. Трэба спяшацца.
Падобны на вежу патрос посахам.
– Чуў, Сабура? Вось i пан наш гаворыць... Мяркуючы па тым, як жанчына пажадала нам добрай дарогi, не будзе яна даносiць, нават калi здагадалася, хто мы такiя. Ну, пайшлi, чаго стаяць на холадзе.
Атрад крануўся. Касы вецер наляцеў з мора i апёк шчокi людзей калючымi ледзянымi пырскамi.
– Незразумела мне, - сказаў Сабура таму, каго ўбогi манах назваў Бенкеем, - як гэта адважылася жанчына iсцi ў дарогу па гэтай пустынi адна-аднюткая ды яшчэ ў такi ўраган. Нават калi дом яе непадалёк. Вунь i рыбакоў не вiдаць, мабыць, усе пахавалiся ў хацiнах...