Адвечная песня

Купала Янка

Злятаюцца тыя ж самыя духі, што пры хрэсьбінах. Верцяцца каля Мужыка і папераменна пяюць.

Бяда

Мы скажам табе ўсё з ахвотай, Па смерці тваёй

што зайшло: Не зломлены к шчасцю вароты, Слязы не ўбыло — прыбыло.

Голад

Ўсміхаюцца пусткай папары, Урода не йдзе, як не йшла. Па небе за хмараю хмара Плыве і плыве, як плыла.

Холад

Хаціна згнівае у плесні, Хаўтурны не зводзіцца звон, Пад дзікія вётравы песні Пракляцця разносіцца стон.

Хорам

Завалены сцежкі к прасвету Крыжамі бясчасных магіл, А брат твой, мужык, без прывету Ва ўсім гэтым чахне без сіл.

Доля

Табе яшчэ ведаць цікава, Што стала з сынамі тваймі? 3 усякай вялося ім славай, Усяк ім жылося з людзьмі. Адзін, як і ты, шнур пахае, Карчомкай душу весяліць, Другога чужына змагае, А варта пры трэцім стаіць. Чацвёрты у здзеку загінуў, За праўду, за крыўду сваю, Руку адсек пяты машынай I торбаю корміць сям’ю.

Жыццё

Ну, што? Як старонка, як дзеткі, Як што між людзьмі ці звярмі? Я лоўка расставіла сеткі! Папробуй расплутай вазьмі! Я сілам цямрычным у рукі Няпраўд пустазелле дало, Хай сеюць знішчэнне і мукі, Хай корча ўсіх змога і зло.

Цень Мужыка

Не міла мне слухаць, не міла 3 зямлі маёй гэткі прывет. Раскрыйся нанова, магіла: Страшней цябе людзі і свет.

Магіла раскрываецца. Чутна запяяў недзе певень. Духі разлятаюцца. Нікне цень Мужыка. Перагукваюцца з зайцамі совы. У паветры лапочуць крыллямі кажаны і начніцы.