Брама неўміручасці
Шрифт:
Застрамілава. Заслужаны адпачынак.
Дабрыян. Значыць, вечны адпачынак?
Торгала. Як паложана.
Дабрыян. Вечны адпачынак толькі на могілках бывае.
Дажывалаў. Во дае акадэмік!
Дабрыян. Неўміручыя — гэта ж здаровыя, працаздольныя людзі.
Дажывалаў. Дык што? Вечна ўкалываць?
Торгала. I пенсіі не будзе?
Дабрыян. А нашто здароваму
Дажывалаў (свішча). Вось табе і на!
Застрамілава. Выходзіць — не туды хата.
Торгала. Значыць, запрагайся ў ярмо і цягні вечна.
Застрамілава. Без перадыху.
Дабрыян. А кажуць жа, што праца — гэта арганічная патрэбнасць чалавека. Вы хіба не чулі пра радасць стваральнай працы?
Дажывалаў. Таварыш акадэмік, ці як вас там! Не трэба прыгожых слоў. Скажыце коратка: так ці не?
Караўкін. А я на пенсію не збіраюся. Гатоў працаваць, як і цяпер. Хоць сабе і вечна.
Дажывалаў. Раскалоўся.
Дабрыян (углядаецца). Мы з вамі ці не сустракаліся?
Караўкін. Сустракаліся. Той спіс я падкараціў. Бабку выкасаваў. Бог з ёю.
Антаніна Васільеўна прыносіць карткі.
Дабрыян (бярэ адну). Караўкін Міхаіл Трафімавіч?
Караўкін. Так, гэта я.
Дабрыян. Я ж вам ужо сказаў.
Караўкін. Нічога вы мне не сказалі.
Дабрыян. Тады, пры сустрэчы.
Караўкін. Што вы мне сказалі? Вы паслалі мяне к чортавай мацеры.
Дабрыян (разглядае картку). А далей няма куды.
Караўкін. Разам з Антонам Фёдаравічам. Я яму яшчэ не гаварыў.
Дабрыян. А вы скажыце.
Караўкін. I скажу.
Дабрыян. Абавязкова скажыце. (Бярэ другую картку.) Застрамілава Аўдоцця Сцяпанаўна.
Застрамілава. Гэта я.
Дабрыян. Паклёпнічала на сумленных людзей.
Застрамілава. Я памагала выкрываць злачынцаў.
Дабрыян. А яны рэабілітаваны.
Застрамілава. Дык я тут пры чым?
Дабрыян. Тут вы сапраўды ні пры чым. Вы яшчэ памагалі свайму мужу…
Застрамілава. Памагала, як магла. На тое і муж.
Дабрыян. Памаглі памерці.
Застрамілава.
Дабрыян. Стварылі яму для гэтага спрыяльныя ўмовы. Я думаю, што неўміручым людзям вашы паслугі не спатрэбяцца. (Бярэ наступную картку.) Дажывалаў Канстанцін Андрэевіч.
Дажывалаў. Я самы і ёсць.
Дабрыян (успамінае). Дажывалаў… Па-мойму, вы мне званілі?
Дажывалаў. Званіў. Але званка, выходзіць, мала.
Дабрыян (чытае). Маёр інтэнданцкай службы… У запасе. Помніцца, вы гаварылі — генерал-маёр.
Дажывалаў. А так бы вы са мной і не размаўлялі.
Дабрыян (чытае далей). Зволены за…
Дажывалаў. Не трэба… Няма чаго варушыць брудную бялізну.
Дабрыян. Тым больш што яе тут досыць шмат. (Бярэ апошнюю картку.) Васіль Дарафеевіч Тарчала.
Торгала. Торгала. Не Тарчала, а Торгала. Гэта я.
Дабрыян. Гм… Тут нейкая біялагічная загадка.
Торгала (устрывожаны). А што такое?
Дабрыян. Скажыце, ваш бацька быў біцюг ці рысак?
Торгала. Як гэта — рысак? Чалавек.
Дабрыян. Сумняваюся. Чаму ж у вас мача конская?
Торгала. Што за глупства?
Дабрыян. Аналіз паказвае.
Торгала. Вось сукін сын, абармот!
Дабрыян. Як бачыце, шаноўныя грамадзяне, калі можна вас так назваць, шансы на неўміручасць у вас вельмі слабыя.
Дажывалаў. Гэта канчаткова?
Дабрыян. Гэта мая асабістая думка. А канчаткова скажа Камітэт па справах неўміручасці.
Торгала. Дык што ж, нам так і паміраць?
Дабрыян. Не адразу. Пажывяце яшчэ. Тым больш што здароўе ў вас, як паказвае аналіз… конскае. А прыйдзе пара, памраце, як усе смертныя.
Наведвальнікі, не развітаўшыся, выходзяць. Уваходзіць Антаніна Васільеўна.
Бачылі неўміручых? Стараешся для добрых людзей, а тут усякая брыдота лезе. I, чаго добрага, пралезе яшчэ. Як вы думаеце, Антаніна Васільеўна?
Антаніна Васільеўна. Гэта ад вас залежыць, Барыс Пятровіч.
Дабрыян. Антона Фёдаравіча падключаць, яшчэ каго-небудзь.
Антаніна Васільеўна. Я б сама пралезла, каб магла.