Дзяўчына i бясхвостыя парсючкi (на белорусском языке)
Шрифт:
– Але... я не ведаю...
– Слухайце, Жуль...
Калi ён пазнаў яе праз шкло, то загаварыў з кiмсьцi, яна ж чула. Значыць, за штораю нехта быў. А калi жанчына? Што ж, тым горш для яе, Жэрмэн. I якая рознiца, надаваў ёй смеласцi мандарынавы лiкёр цi што iншае...
Яна ступiла тры крокi. Болей не трэба было. Падняла штору.
За ёю стаяў Марсэль. Ён глядзеў на яе так спалохана, што яна ледзь не зарагатала ад слёз, i толькi адно i сказала:
– Iдыёт!..
I вось яна ўжо i плакала i смяялася. Не асмельвалася дакрануцца да яго, бо быў вельмi бледны i грудзi былi шчыльна перавязаны - ён прыкметна раздаўся.
– Думаеш, хiтры?..
– Дарагая...
– Iдыёт...
– Слухай, дарагая... Клянуся табе...
– Але спачатку ты адразу ж вернешся дамоў...
– Ён не дасць...
– Хто?
– Жуль...
Доктар выйшаў, каб не замiнаць iм, на лесвiчную пляцоўку - там яму, мусiць, холадна было ў адной кашулi.
– Клянiся, што...
– пачала яна.
– Не трэба... я i так...
– Чаму раптам?
– Сама разумееш...
– Прызнайся, што было страшна...
Ён адвярнуўся ад выбеленай сцяны.
– Было...
– Прасi ў мяне прабачэння...
– Даруй...
– Скажы, што нiколi больш не будзеш гэтага рабiць i што я буду хадзiць з табою на ўсе матчы па боксе...
– Згодзен...
– А калi я яшчэ раз знайду ў тваёй кiшэнi бясхвостага парсючка...
I толькi тады яны загаварылi сур'ёзна.