Эглея
Шрифт:
— Кожнаму свой час. Падумай пра Марану.
— Ты хочаш, каб я пабачыла смерць дачкі? Ведаеш, як страшна не пачуць голас немаўляці
— А што рабіць Мне...
— На свеце шмат дзяўчат.
— Так. Але каму Я патрэбны такі. халодны.
Ён зноў падняў на яе вочы і паспрабаваў усміхнуцца.
— Ты жартуеш? Жартуеш. Мая прысутнасць не мінула дарма. Хутка ты ўжо будзеш зусім як чалавек.
— Я не магу.
— Ты навучыўся жартаваць. Больш-менш. Вось Табе яшчэ адзін занятак па чалавечнасці: трэба ўмець ахвяраваць. Ахвяраваць часам, ахвяраваць правіламі — усім. Ахвяраваць дзеля блізкіх табе людзей. Дзеля тых, хто таксама
— Я не здольны. Ты ведаеш. Ахвяруй ты. дзеля людзей. ахвяруй дзеля Мяне.
— Хіба ж у мяне ёсць выбар?..
Яны сядзелі моўчкі. Ён глядзеў на яе, яна на Яго. Моўчкі.
Адчыніліся дзверы. Увайшла Марана. Ён зірнуў на дачку. Вочы ў вочы. Яны размаўлялі. Моўчкі. Праз вочы.
Марана падышла да маці. Абняла яе. Пацалавала ў лоб. Схілілася над вухам і ледзь чутна прашаптала:
— Я ЛЮБЛЮ ЦЯБЕ, МАТУЛЯ!
***
— Добры дзень, Эглея.
— Вы ведаеце маё імя?
— Я шмат чаго ведаю.
— Маеце нейкую справу да мяне?
— Так. Хочаш быць бясконца маладой?