Грот афаліны
Шрифт:
— Во… — расплюшчыў вочы Амара і расшчапіў акрываўленыя пальцы. На далоні было выцягнутае лязо — завостраны з двух бакоў клінок сталі.— Але ты не бойся… Не ў сэрца…
Радж асцярожна апусціў галаву Амары, паглядзеў туды, дзе ахалі і стагналі. Некаторыя ўжо курчыліся ад удараў Судзіра. Радж кінуўся ў гушчу, шалеючы ад гневу. Судзір імгненна ўскінуў насустрач нагу, цэлячы ў пах. Радж перахапіў нагу і тузануў на сябе. Судзір упаў, але па-кашачы крутнуўся спінаю ўгору, каб прыкрыць жывот. І ўдарыў другою нагою Раджа па нагах, падкасіў яго. На момант,
Засталося на нагах толькі двое паліцэйскіх і гарбаносы. Паліцэйскія бязладна, не прыцэльна заляскалі з пісталетаў, і вакол Судзіра ў вадзе ўспыхвалі султанчыкі вады.
— Не страляць! — крычаў, як вар'ят, афіцэр. — Заводзь матор! — пакруціў у бок катэра кулаком і пабег да судна. Паліцэйскія, хто мог, за ім.
Судзір плыў размашыста, сажонкамі ў бок адкрытага мора. На што спадзяваўся — невядома: ад катэра ж не ўцячэш.
Радж зноў хацеў бегчы да Амара, але ўбачыў, што каля правага закрылка плота, які заходзіў у ваду, вынырнула некалькі дэльфінаў. І хлапчукоўская галава ў масцы паказалася…
— Янг! — кінуўся туды. З катэра, хоць ён ужо адплываў, скокнуў цераз борт Абдула, таксама галёкаючы: — Я-я-янг!
Янг уставаў з вады, аберуч заціскаючы вочы. Не бачачы нічога, спатыкаючыся, пабрыў на бераг.
— Радж… дзе ты? Я, мабыць, аслеп. Я нічога не бачу… Ба-ля-я-яць як! — усхліпваючы, вымаўляў Янг. — Бобі загінуў… І ў Дзіка хвост паранены. Мы яшчэ не праплылі ўсе, а нехта зноў уключыў заслону. Бобі ззаду быў, і якраз на яго папала… — Янг, рыдаючы, прыціснуўся тварам да грудзей Раджа.
А той гладзіў яго па плячах, па галаве, як зусім малога, адною рукою вызваляў ад акваланга.
— Брацік мой, ты жывы!.. А на каго ж ты падобны, божа!.. Увесь збіты…
— А хто тут яшчэ плача?
— Абдула тут… Падыдзі, Абдула.
Абдула падышоў, і Янг вобмацкам, не расплюшчваючы вачэй, прыгарнуў яго да сябе і яшчэ мацней прыціснуў твар да грудзей Раджа.
— Ой, глядзіце! — раптам аглушыў крыкам Абдула. — Дэльфіны першыя дагналі Судзіра!
— Кінуцца, мабыць, ратаваць Судзіра, — сказаў Радж.
Янг паспрабаваў адарваць твар ад Раджавых грудзей, але зноў прыціснуўся.
— Ой, вы гаварыце мне, гаварыце!..
— Дэльфіны нападаюць на Судзіра! — усклікнуў Абдула.
Пачуўся стрэл з катэра і крык афіцэра:
— Агонь па дэльфінах! Па дэльфінах, а не па Судзіру!
Страляніна пагусцела.
— Варвары, што яны робяць?! Не страляйце ў дэльфінаў, варвары!!! — закрычаў штомоцы Радж.
— Глядзі, Ра-адж!.. Дэльфіны Судзіра б'юць, як акулу! — крычаў Абдула.
— Ага-а… Дзік, здаецца… І з разгону!
— Усё-ё! Няма ўжо Судзіра на вадзе! — ажно завішчаў радасна Абдула.
— Ага,
Чуваць была лаянка афіцэра, але неразборлівая. Мо гнаў каго з паліцэйскіх за борт, каб пашукаў Судзіра?
— А калі хітрыць Судзір? Пасядзіць пад вадою і выплыве? — сказаў Янг.
— Пасля ўдару Дзіка?! — Радж дастаў з кішэні насоўку, склаў у некалькі столак і завязаў вочы Янгу.
Пайшлі хуценька да Амары. Паліцэйскіх, якія курчыліся ад удараў Судзіра, на тым месцы ўжо не было. Прышкандыбалі ці прыпаўзлі да вады, махалі катэру рукамі.
Амара ляжаў бледны, з заплюшчанымі вачыма, па-ранейшаму дыхаў з хрыпамі і хліпаннем. Праз пальцы прыціснутай да грудзей рукі праступала кроў.
— Пацярпі, Амара… Катэр прычальвае, зараз забяром цябе… Ты чуеш? Ты будзеш жыць, Бессмяротны! Такія, як ты, трэба каб жылі! Ты пастарайся жыць, чуеш? — Радж разадраў на палосы сваю тэніску з эмблемай дэльфінарыя. — Абдула, прыпадымі пад плечы яго…
Падтрымлівалі Абдула і Янг, а Радж як змог перабінтаваў Амары грудзі.
— Дэльфіны ляцяць сюды! Не сюды, убок трохі! — закрычаў Абдула. — Што ж яны… Што ж вы, дурні?!
Падлятаючы да мелкага, дэльфіны ўзвіваліся дугою ў паветра і шмяк, шмяк, шмяк — Дзік, Ева, Бэла — пападалі на пясок. Доры не было, Дору, мабыць, застрэлілі паліцэйскія.
— Памажыце ім… Што ж вы?! — прыўзняўся на руках, спрабуючы сесці, Амара.
Янг прысеў, падтрымліваючы пад спіну Амару. Радж з Абдулою пабеглі да дэльфінаў, пачалі катурхаць, цягаць за хвасты. Дзіка нават з месца не скранулі, ды за яго і брацца было боязна — такі знявечана-акрываўлены быў хвост. Пакінулі яго, ухапіліся за Еву, нават па пояс у ваду зайшлі, цягнучы дэльфінку, а потым яшчэ і паштурхалі яе чым далей ад берага. Ева варухнула хвастом, нібы прачнулася, адплыла метраў на дзесяць і зноў з разгону сіганула на пясок, цяжка чмякнулася побач з Дзікам.
Абдула вылез з вады і зноў ухапіўся за Еву. Адзін не мог даць рады, з жалем і роспаччу глядзеў то на паміраючых дэльфінаў, то на Раджа: «Ну што ж ты?!»
— Не трэба, Абдула… — голас Раджа асекся.
Немагчыма было глядзець на дэльфінаў. Яны стагналі, як людзі, паміргвалі вачыма і глядзелі з такім несусветным сумам, нібы спазналі нейкую тайну.
Радж павярнуўся і пайшоў на дапамогу Амары і Янгу. Яны, памагаючы адзін аднаму, усталі на ногі і, абняўшыся, паволі пакрочылі ў напрамку да катэра.
Чуўся разлютаваны голас афіцэра: спачатку распякаў некага на катэры, потым наваліўся на таго паліцэйскага, што выводзіў з вагончыка, трымаючы напагатове рэвальвер, аператара і лабаранта, потым падбег да дэльфінаў на беразе і разрадзіў свой пісталет, цэлячы ім у галовы. Даваў волю свайму гневу? Помсціў за тое, што не пакінулі ў жывых Судзіра?
— Мне знаёмы яго голас. Ён допыт мне рабіў на Галоўным… Дэльфінаў… гад… — расплакаўся Янг.
— Ціха, ну… — супакойваў яго Радж. — Можа, для дэльфінаў гэта і лепш. Не пакутавалі хоць доўга.