Лiтаратурныя творы з казачнымi матывамi (на белорусском языке)
Шрифт:
ЛIТАРАТУРНЫЯ ТВОРЫ З КАЗАЧНЫМI МАТЫВАМI
БАЙ
Бегаў бай па сьцяне
У чырвоным каптане,
Байку баiў. Ой, люлi!
Жылi пчолкi у вульлi...
Баiць цi не?
– Баiць!
Бегаў бай па сьцяне...
Шла вясна па вясьне,
Жылi пчолкi з году ў год,
Баiць цi не?
– Баiць!
Бегаў бай па сьцяне...
Нiхто пчолак не кране;
Самi мёд зьбiраюць той,
Самi ласваюць зiмой...
Баiць
– Баiць!
Бегаў бай па сьцяне...
У тэй самай старане
Пустапасам труцень жыў,
Неяк з пчолкамi здружыў..
Баiць цi не?
– Баiць!
Бегаў бай па сьцяне...
Труцень кажа: "Дайце мне
Глянуць, пчолкi, у вульлёк,
Паспытацi ваш мядок!.."
Баiць цi не?
– Баiць!
Бегаў бай па сьцяне...
Цi так добра, цi так не,
Пчолкi добрымi былi,
Трутня ў госьцi прынялi...
Баiць цi не?
– Баiць!
Бегаў бай па сьцяне...
Труцень пальцам ня кiўне;
Пчолкi мёд нясуць да сот,
Труцень есьць ды есьць той мёд.
Баiць цi не?
– Не!
Янка Купала
МУШКА-ЗЕЛЯНУШКА
Й КАМАРЫК-НАСАТЫ ТВАРЫК
Блiзка рэчкi Самацечкi камары таўкуцца,
I "таўкачыкi" сьпяваюць, i у скокi тнуцца;
"Гэй, гоп, таўкачыкi,
Гэй, гоп, асiнавы,
Ды работы Максiмавы..."
А Максiм ляжыць на траўцы, сонна пазiрае,
Камарок за камарочкам да яго шыбае,
I пясьняр з усiх найлепшы ўжо зьвiнiць ля вуха,
Як камарыка няўмысьне загубiла муха.
I
Захiсталася сасонка баравая,
Затужыла дзяўчынанька маладая,
Жартаўлiвая пяюшка-сакатушка,
А на iмя - дык мушка-зелянушка:
– "Ой, чаму-ж ды ня судзiлася мне долi,
Што мяне i ня сваталi нiколi.
А пасагу прабагатага я маю:
Куст шыпшыны ад краю i да краю,
Шчэлка ў яблынi - ад ветру каб хавацца,
Лiст альховы - на ночку накрывацца,
Ды да краю поўны мёдам кацялiшча
З жалудовай вялiзнай шалупiшчы,
Калi гэты мёд у мiсачку кладзецца,
Ажно сьлiна ў роце набярэцца".
Як пачуў тыя жаласьцi камарык,
Паскрабаў i насочак ён i тварык:
– "А чаму-ж бы мне ды зь ёй не пажанiцца?
Пэўна, пойдзе, каб болей ня журыцца.
Хоць насаценькi я, шэры, хударлявы,
Дык у скоках за тое-ж я рухавы..."
I хапiўся камарочак прыбiрацца,
Каб ля мушкi-пяюшкi увiхацца.
II
Прыляцела мушка да хаты,
Аж у яе камарык насаты.
Сватоўе-хрушчы усьсядаюць,
З бацькам-маткай штось
"Мы - стралцы, шукаем кунiцу,
Ня кунiцу, але дзявiцу".
Гаманiлi болей гадзiны
Ды гавораць так да дзяўчыны:
– "Цi да смаку наш госьць багаты?"
– "Папытайце ў мамы i таты".
Тут гарэлкай усё змацавалi,
А пасьля i заручын даждалi.
Браў камар ад мушкi-дзяўчыны
Дарагi ручнiк з павучыны,
Што яна на траўцы сьцялiла
I на ясным сонцы бялiла.
У нядзелю будзе вясельле,
Захадзiў камар, як з пахмельля,
I пяе i скача пацiху,
Ды як сыпне ураз "шырсьцянiху":
– "Шырсьцянiха, шырсьцянiха мая,
Пакахала камара-гультая,
А камар не зважае на яе,
Толькi лётае ды песьнi пяе".
III
Загудзела, расшумелася дуброва:
Аб вясельлi у дуброве прайшло слова,
Як вянок на муху свацейкi надзелi,
Ўсе навокала аж вочы праглядзелi.
А калi бацьком журылася дзяўчына,
Аж заплакала жаноцкая радзiма:
– "Ускланяюся татачку i матачцы,
Калi ўжо апрыкрала iм у хатачцы.
I чаму-ж вы мяне гадавалi,
Ды ў чужую сямейку аддалi?"
У каравайнiцы сьлiмачак запрасiлi,
I яны дзяжу напродзiў замясiлi.
Авадзень быў камаровым старшым дружкам,
Рассыпаўся дробным макам перад мушкай.
Матылькi - баяры, пчолачкi - баяркi,
Спрытны, шпаркi, асаблiва як да чаркi.
А найстаршая баярачка - чмялiха
Так сьпявала, аж баяр пабрала лiха:
– "Ой, багаты баяры, багаты,
Ды забылiся ўзяць грашаняты.
Хоць няшмат грашанят яны маюць,
Дык затое свой гонар трымаюць:
Хто капейку дае - грыўняй лiча яе,
А хто грыўню паклаў - што рубля дараваў".
А як сыпнулi-урэзалi музыкi,
Дык узьняўся разам гоман там вялiкi.
Чмель пузаты на басолi гучна грае,
А на йскрыпцы ёмка пчолка падцiнае.
I знайшлося мушанётка дробна-мала,
Што званiла ткi някепска у цымбалы.
Лоўка конiкi у скоках выцiналi,
У гару стрыбалi, звонка падпявалi:
– Камары скакаць
Выракаюцца:
Ногi доўгiя
Паламаюцца.
Гэтак скачуць - хто патроху, хто памногу.
Нейкi конiк адтаптаў чмялiсе ногу.
Госьцi спорна п'юць-ядуць ды размаўляюць,
А музыкi граюць, дыхту заўдаваюць.
Умела муха на вясельле запрашацi,
Дык над тое лепш умела частавацi.
Усяго стаяла досыць для гасьцiны: