Шрифт:
Дэшыэл Хэмет
Справа Гейтвудаў
Пераклад: Яўген Мiклашэўскi
Харвi Гейтвуд загадаў, каб мяне адразу ж правялi да яго, i ад парадных дзвярэй штаб-кватэры "Гейтвуд ламбер карпарэйшн" да прэзiдэнцкага кабiнета я дабраўся амаль за чвэрць гадзiны, раз-пораз сутыкаючыся з брамнiкамi, рассыльнымi, сакратарамi.
Калi за лiслiва сагнёным сакратаром зачынiлiся дзверы, Гейтвуд, навалiўшыся на стол i гледзячы ў мой бок, прабрахаў:
– Учора ўвечары выкралi маю дачку. Нягоднiкаў трэба знайсцi чаго б гэта нi каштавала. Я нiчога не пашкадую.
– Раскажыце пра ўсё па парадку, - папрасiў я.
Але Гейтвуд чакаў ад мяне не роспытаў, а неадкладнага пошуку злачынцаў, i я больш гадзiны выцягваў з яго тое, што думаў атрымаць за дзесяць хвiлiн.
Чырванаморды здаравiла - а важыў ён, як вiдаць, не менш чым дзвесце фунтаў, - Гейтвуд усiм сваiм магутным выглядам дэманстраваў сiлу i ўладнасць.
Здабываючы мiльёны, ён адвучыўся цырымонiцца з людзьмi, i няцяжка ўявiць, наколькi было прыемна мець з iм справу, калi да таго ён быў яшчэ i раз'юшаны.
Жалвакi на скулах пагрозлiва варушылiся, вочы налiлiся крывёю - дзiўны стан чалавечага духу, трэба сказаць. На нейкi час мне нават здалося, што Кантынентальнае дэтэктыўнае агенцтва не далiчыцца аднаго клiента: я цвёрда вырашыў адкараскацца ад гэтай справы, калi ён i далей будзе адмахвацца ад маiх пытанняў.
Але ўрэшце мне ўдалося неяк высветлiць усё, чаго я дамагаўся.
Напярэдаднi яго дачка Одры выйшла з iх дома на Клен-стрыт каля сямi гадзiн вечара, сказаўшы служанцы, што iдзе прайсцiся. Дома яна не начавала, але Гейтвуд пра гэта даведаўся толькi сёння ранiцай, калi ў кантору прыйшоў лiст.
У лiсце было сказана, што дачка Гейтвуда ўкрадзена. За яе вызваленне выкрадальнiкi патрабавалi пяцьдзесят тысяч даляраў, якiя ён павiнен быў мець пры сабе - у стодаляравых купюрах, - каб не марудзiць, калi яму паведамяць, якiм чынам i каму перадаць грошы. Як доказ, што гэта не розыгрыш, у канверт была пакладзена пасма Одрыных валасоў, пярсцёнак, якi яна звычайна не здымала з рукi, i яе кароткая запiска, у якой яна прасiла выканаць усё, што патрабуюць яе выкрадальнiкi.
Прачытаўшы лiст, Гейтвуд адразу ж патэлефанаваў дадому: высветлiлася, што Одры начаваць не прыходзiла i нiхто са служанак не бачыў яе з учарашняга вечара. Ён паведамiў пра гэта ў палiцыю, пераслаў iм лiст, а потым, падумаўшы, вырашыў звярнуцца яшчэ i ў прыватнае дэтэктыўнае агенцтва.
– А цяпер, - рыкнуў ён (да гэтага часу мне ўдалося нарэшце выцягнуць з яго ўсе патрэбныя мне звесткi i зрабiць для сябе выснову, што нi пра знаёмых дачкi, нi пра яе звычкi ён i ведаць нiчога не ведае), - хопiць строiць дурня! Я вам плачу не за размовы!
– Што вы збiраецеся рабiць?
– спытаўся я.
– Што? Пасадзiць гэтых сукiных сыноў за краты! Нават калi давядзецца патрацiць на гэта ўсё да апошняга цэнта!
– Зразумела! Але спярша падрыхтуйце пяцьдзесят тысяч, каб аддаць выкрадальнiкам, калi тыя iх патрабуюць.
Сцiснуўшы зубы, ён злосна ўтаропiўся на мяне.
– Я нiколi ў жыццi не скакаў пад чужую дудку! I мне ўжо вучыцца гэтаму позна!
– сказаў ён.
– А вось яны ў мяне паскачуць!
– Баюся, што вашай дачцэ тады не паздаровiцца. I нават калi вам напляваць на яе, усё роўна заплацiць неабходна. Пяцьдзесят тысяч - гэта не банкроцтва, i заплацiўшы iх, вы нам толькi паможаце. Па-першае, у нас з'явiцца шанц схапiць тых, хто прыйдзе па грошы, або, ва ўсякiм выпадку, устанавiць за iмi назiранне. А па-другое, калi вам вернуць дачку, дык, якiя б яны нi былi асцярожныя, мы ўсё-такi нешта карыснае ад яе даведаемся.
Ён з гневам страсянуў галавой, i ў мяне прапала ахвота размаўляць з iм. Я пайшоў, спадзеючыся, што ён яшчэ адумаецца i не забудзе маёй парады.
Асабняк Гейтвуда кiшэў ад слуг i служанак: дварэцкiх, малодшых дварэцкiх, шафёраў, кухараў, пакаёвак, прачак, судамыек i мноства iншых слуг для самых розных патрэб - такой плоймы хапiла б на абслугу цэлага гатэля.
Усё, што я ад iх пачуў, зводзiлася да наступнага: дачцэ Гейтвуда нiхто не тэлефанаваў, тэлеграм або пасланняў з пасыльным - так здаўна выманьваюць ахвяру з дому - яна не атрымлiвала. А пакаёўцы сказала, што вернецца праз гадзiну цi дзве. Тое, што яна не начавала дома, пакаёўку не ўстрывожыла.
Одры, адзiнае дзiця ў сям'i, пасля смерцi мацi жыла так, як хацела. Згоды з бацькам у яе не было, i не дзiўна, бо, вiдаць па ўсiм, яны два боты пара, i ён звычайна не цiкавiўся, дзе яна i што робiць. I калi не прыходзiла начаваць дадому, нiкому пра гэта не дакладвала.
Выглядала яна значна старэйшай за свае дзевятнаццаць гадоў. Мне апiсалi яе так: статная i высокая (рост пяць футаў i пять дзюймаў), заўсёды бледная i нервовая, вочы блакiтныя, валасы - густыя каштанавыя. Мяркуючы па фотаздымках, якiя былi ў мяне, у яе вялiкiя вочы, маленькi правiльны носiк i востры падбародак.
Прыгожай назваць яе нельга, але на адным фотаздымку, дзе ўсмешка разгладзiла змрочныя складкi ля рота, яна выглядала нават прывабнай.
Напярэдаднi вечарам, перад тым як яна пайшла з дому, на ёй была светлая цвiдавая спаднiца i такая ж самая жакетка з бiркамi лонданскага краўца, жоўтая шаўковая блузка ў карычневую палоску, карычневыя ваўняныя панчохi, карычневыя туфлi на нiзкiм абцасе i просты фетравы капялюшык шэрага колеру.
Я падняўся наверх - яна займала тры пакоi на чацвёртым паверсе - i агледзеў яе асабiстыя рэчы. Знайшоў мноства фотаздымкаў (мужчыны розных узростаў, нейкiя маладзёны i дзеўчынёхi) i вялiкую вязку лiстоў, большасць якiх былi даволi непрыстойныя; разнастайнасць iмёнаў i прозвiшчаў у канцы лiстоў здзiўляла. Я ўважлiва перапiсаў адрасы.
Нiчога з таго, што сведчыла б пра выкраданне, я не знайшоў, але, хто ведае, раптам якое-небудзь iмя цi адрас навядуць на след? Ды i яе сябры маглi падкiнуць нам карысную iнфармацыю.
Я забег у агенцтва i раздаў спiскi iмёнаў i адрасоў тром шпегам, якiя нудзiлiся там - няхай на ўсякi выпадак пашукаюць.
Потым патэлефанаваў у палiцыю i дамовiўся сустрэцца ў будынку суда з О'Гарам i Тоўдам, якiм было даручана весцi гэтую справу. На нашай сустрэчы быў i iнспектар Ласк. Мы ўважлiва i ўсебакова разгледзелi справу, але наперад так i не прасунулiся. Было зразумела адно: пакуль дзяўчына ў руках выкрадальнiкаў, трэба любымi сродкамi пазбягаць агалоскi.