Справа Гейтвудаў (на белорусском языке)
Шрифт:
О'Гар i Тоўд напакутавалiся з Гейтвудам яшчэ болей, чым я: ён настойваў, каб паведамiць пра знiкненне дачкi ў газетах, паабяцаць узнагароду, змясцiць фотаздымкi i iншае, i iншае. У некаторым сэнсе Гейтвуд меў рацыю: гэта, бясспрэчна, спосаб эфектыўны, але, калi выкрадальнiкi людзi не палахлiвыя, яго дачцэ пасля гэтага не пазайздросцiш. А выкрадальнiкi звычайна не ягняткi.
Я прачытаў лiст. Ён быў напiсаны алоўкам, друкаванымi лiтарамi на лiстку таннай паперы ў лiнейку, вырваным з блакнота, якi можна купiць у любой краме канцылярскiх прылад. На звычайным канверце,
У лiсце было сказана:
Сэр!
У нас знаходзiцца ваша чароўная дачка, чыю прысутнасць сярод нас мы ацэньваем у пяцьдзесят тысяч даляраў. Падрыхтуйце гэтую суму стодаляравымi банкнотамi, каб перадаць нам, як толькi мы вам паведамiм.
Прымiце наша запэўненне ў тым, што, калi вы не паслухаецеся, або звернецеся ў палiцыю, або зробiце што-небудзь такое ж неразумнае, мы не паручымся за здароўе вашай дачкi.
Пяцьдзесят тысяч - гэта толькi малая частка таго, што вы паспелi нарабаваць, пакуль мы кармiлi вошы ў Францыi i пралiвалi кроў за такiх, як вы. Нам патрэбны грошы, i мы маем намер атрымаць iх. Iнакш крыўдуйце на сябе!
Трое.
Пасланне дзiўнае з некалькiх бакоў адразу. Звычайна iх пiшуць, знарок выстаўляючы напаказ непiсьменнасць. I амаль заўсёды iмкнуцца накiраваць следства на няправiльны шлях. Можа, на гэты раз мы маем справу з былымi прафесiйнымi дэтэктывамi? Хто ведае.
Была там i прыпiска:
"Майце на ўвазе, што сёй-той купiць яе нават у тым выпадку, калi мы з ёю пакончым".
Запiска дачкi была надрапана няроўным почыркам на такой самай паперы i, вiдавочна, тым самым алоўкам:
Татачка!
Прашу цябе, зрабi ўсё, чаго яны патрабуюць! Мне вельмi страшна.
Одры.
Дзверы ў другiм канцы пакоя адчынiлiся, i ў iх з'явiлася галава.
– О'Гар! Тоўд! Толькi што тэлефанаваў Гейтвуд. Неадкладна iдзiце ў яго кантору.
Мы ўчацвярых выскачылi з будынка суда i кiнулiся да машыны. Калi, з цяжкасцю расштурхаўшы натоўп нахлебнiкаў, мы дабралiся да Гейтвуда, ён бегаў па кабiнеце як апараны. На твары, барвовым ад узбуджэння, гарэлi шалёныя вочы.
– Яна толькi што тэлефанавала!
– закрычаў ён, убачыўшы нас. Некалькi хвiлiн пайшло на тое, каб прымусiць яго расказаць усё па парадку.
– Яна патэлефанавала мне. Сказала: "Татачка! Зрабi што-небудзь! Я больш не магу... Яны мяне заб'юць!" Я спытаў: "Дзе ты?" Яна адказала: "Не ведаю, але з акна вiдаць Туiн-Пiкс. Iх чацвёра - трое мужчын i жанчына, i..." Тут я пачуў, як хтосьцi вылаяўся, i мне здалося, што яе стукнулi, i нас абарвалi. Я спрабаваў даведацца на цэнтральнай станцыi, адкуль тэлефанавалi, але яны, бачыце, не ведаюць! Хiба можа так працаваць тэлефонная сетка! Мала мы iм плацiм? А за што?!
О'Гар падрапаў патылiцу i адвярнуўся.
– З акна вiдаць Туiн-Пiкс. Але ж ён вiдаць з сотняў дамоў!
Тым часам Гейтвуд скончыў лаяць тэлефонную службу i, каб звярнуць на сябе нашу ўвагу, застукаў па стале прэс-пап'е.
– А вы хоць што-кольвек даведалiся?
– спытаў ён.
– А вы падрыхтавалi
– адказаў я пытаннем на пытанне.
– Не, - адказаў ён.
– Рабаваць сябе я нiкому не дам!
Але сказаў ён гэта па iнерцыi, без ранейшай упэўненасцi: пасля размовы з дачкой упартасцi ў яго паменела. Вiдаць, цяпер яму час ад часу пачалi ў галаву прыходзiць думкi i пра бяспеку дачкi.
Тут мы як след на яго нацiснулi, i праз некалькi хвiлiн ён паслаў клерка па грошы.
Потым мы дамовiлiся, што будзем рабiць далей. Тоўд павiнен быў узяць некалькiх палiцэйскiх з упраўлення i прачасаць раён Туiн-Пiкс, хоць, зрэшты, асаблiвай надзеi на поспех у нас не было - надта ж вялiкая тэрыторыя.
Ласку i О'Гару трэба было асцярожна пазначыць дастаўленыя з банка купюры i пасля, стараючыся не прыцягваць да сябе ўвагi, быць як можна блiжэй да Гейтвуда. Мне выпала дзяжурыць у гейтвудскiм асабняку.
Выкрадальнiкi далi зразумець Гейтвуду, што грошы яны хочуць атрымаць па першым патрабаваннi, таму часу на роздум i выпрацоўку контрпланаў у яго не будзе.
Акрамя таго, мы вырашылi, што Гейтвуду трэба звязацца з газетамi i перадаць iм тую iнфармацыю, якая ў яго была, а заадно i аб'яву пра ўзнагароду - дзесяць тысяч даляраў, якую ён прапаноўвае таму, хто паможа злавiць выкрадальнiкаў; усё гэта пойдзе ў друк адразу ж пасля таго, як дачка будзе на волi, - так мы зможам больш аператыўна выкарыстаць прэсу, не падводзячы палоннiцу пад небяспеку.
Пра гэта выкраданне была папярэджана палiцыя ўсiх суседнiх гарадоў: гэта мы зрабiлi яшчэ да таго, як патэлефанавала дачка Гейтвуда i стала вiдавочна, што яе хаваюць у Сан-Францыска.
Вечарам у доме Гейтвуда нiчога выключнага не адбылося. Гаспадар вярнуўся дадому рана; пасля вячэры ён бегаў туды-сюды па сваiм кабiнеце, пiў вiскi i час ад часу пытаўся, цi ўмеем мы, дэтэктывы, рабiць што-небудзь акрамя таго, што сядзець, як iдалы. О'Гар, Ласк i Тоўд дзяжурылi на вулiцы, назiраючы за домам i прылеглым раёнам.
Апоўначы Харвi Гейтвуд пайшоў спаць. Я адмовiўся ад зручнага ложка i ўладкаваўся ў кабiнеце на канапе, побач з тэлефонам - паралельны апарат быў у спальнi Гейтвуда.
А палове трэцяй ранiцы тэлефон зазванiў. Гейтвуд зняў слухаўку. Я слухаў затаiўшы дыханне.
Невядомы гаварыў уладна i груба:
– Гэта Гейтвуд?
– Так.
– Грошы пры табе?
– Так.
Гейтвуд адказваў хрыплым, прыдушаным голасам - я ўяўляў, як усё ў яго сярэдзiне клекатала.
– Малайчына, - пахвалiў яго субяседнiк.
– Загарнi iх у паперу i зараз жа выходзь з дому! Пойдзеш да цэнтра па сваiм баку Клей-стрыт. Не бяжы як ашалелы, але i не прыпыняйся. Калi ўсё будзе iсцi нармальна i за табой не з'явiцца хваста, дык яшчэ да набярэжнай да цябе падыдуць. Чалавек падыме да твару насоўку, а потым упусцiць яе на зямлю. Пасля гэтага адразу кладзi скрутак з грашыма на тратуар, паварочвайся i пры дадому. Калi грошы не пазначаныя i ты будзеш цаца, праз гадзiну-другую атрымаеш сваю неацэнную дачку. Ну, а калi пачнеш фокусы, дык... карацей, прачытай яшчэ раз наш лiст. Дайшло?