Багаты кватарант
Шрифт:
Ган (ціха). Нават пра твой шосты клас…
Наташа ўскідваецца, хоча штосьці сказаць, але не гаворыць, раптам сцінаецца, апускае галаву і пачынае ўздрыгваць у ціхім плачы. Ган абдымае яе, гладзіць па плячы; яна пакорліва схіляецца да яго.
Наташа (праз слёзы). Не атрымалася чыстай дзяўчынкі з партфелем…
Ган (пяшчотна, ціха). Дурнічка… Ды мне
Наташа адхінаецца, вылузваецца з абдымкаў, глядзіць на яго.
Наташа. Гэта праўда? Паўтары!
Ган. Ты, жывая, цёплая — перада мною. А на ўсё іншае мне пляваць!
Наташа зноў хоча прыхінуцца да яго, ён адводзіць яе рукою.
Пачакай, даслухай… Я абяцаў расказаць, чаму я ў вас жыву і плачу вялікія грошы за такі пакойчык… Дык вось: трыста даляраў — гэта ўсё, што ў мяне ёсць. Месяц амаль прайшоў, і мне, каб з'ехаць ад вас, не будзе за што купіць нават талончык на аўтобус!
Наташа. Ты… збіраешся з'язджаць?
Ган (не адказваючы). Я жыў гэты месяц у вас толькі з-за цябе! І дурыў вам галаву сваім нібыта багаццем, і шведскага дзядзьку выдумаў — толькі з-за цябе! Каб думалі, што я багаты, каб за гэта любілі мяне, а ты — каб, магчыма, і закахалася… Вось табе праўда!
Паўза.
Наташа (ціха). Я даўно здагадвалася… (Дакранаецца да Гана, абдымае, пяшчотна гаворыць.) Дурань ты… Каханы мой… Чаму вы ўсе думаеце, што грошы для жанчыны — галоўнае?! Усё цудоўна! Ты шчыры, добры… Ты цудоўны хлопец! Толькі кінь камплексаваць! Цяпер табе не трэба ні ад кога хавацца! Зараз мы прыйдзем дамоў, і ты прызнаешся ва ўсім бацькам.
Ган. Абавязкова прызнаюся, Наташа. Адно пачакай пару дзён, да канца месяца, да дня нараджэння Алены Яўгенаўны… Не хачу псаваць людзям свята… Добра?
Наташа. Добра! Я таксама буду маўчаць… Абдымі мяне, калі ласка, мацней… Прыцісні да сябе, мне холадна… Як па-англійску «сёння холадна і адзінока»?
Ган (разгублена). Іт із… коўлд… энд лоўнлі тудэй.
Наташа. Вось бачыш, які ты разумны… А я толькі і ведаю, што «гуд-бай» ды «кэт»… Ну, яшчэ «о'кей»… І ў нас усё будзе о'кей… Праўда? А, забыла — я ж яшчэ ведаю — «ай лав ю».
Ган (ускінуўшыся). Паўтары!
Наташа. Ай лав ю.
Ган. Яшчэ раз!
Наташа. Я кахаю цябе…
Цалуюцца. Нечакана Ган рэзка ўстае, ледзь не адштурхнуўшы Наташу.
Ган (не гледзячы на яе). Дзяўчынка мая… Каб у мяне было не трыста даляраў, а трыста мільёнаў, - я аддаў бы іх табе зараз за адны гэтыя словы!
Заслона
Акт трэці
Знаёмая кухня. Стол, сабраны святочна, шыкоўна. У цэнтры стала ў вазе тры гваздзікі. Алена Яўгенаўна, Васіль Васільевіч, Наташа апранутыя ў святочнае. Наташа завіхаецца каля стала, Васіль Васільевіч і Алена Яўгенаўна сядзяць.
Васіль Васільевіч (гледзячы на гадзіннік). Зараз прыйдзе.
Алена Яўгенаўна. Гэта ж трэба! Думалі — возьмем кватаранта, а атрымалася…
Васіль Васільевіч. У мяне лёгкая рука! Хто прыдумаў здаваць пакой? Хто расклейваў абвесткі? Але, калі шчыра, тут і Рыгору трэба падзякаваць… Ён жа прывёў.
Алена Яўгенаўна. Не згадвай, бо прыцягнецца! (Стукае тройчы лыжкаю па стале.) А я ў свой дзень нараджэння чужых не хачу!
Наташа (смеючыся). Ган сваім ужо зрабіўся?
Алена Яўгенаўна. Ты ж ведаеш, пра што я… Калі вы, дачушка, з ім…
Наташа (перабівае). Цябе з бацькам яшчэ чакае сёння сюрпрыз… Самы нечаканы падарунак на твае імяніны!
Алена Яўгенаўна (радасна). Наташка?! Няўжо ён… сёння?
Наташа. Сёння, сёння.
Званок у дзверы. Наташа бяжыць адчыняць. З'яўляецца разам з Ганам. У таго ў руках — вялізны букет ружаў, пакункі, шампанскае. Ган кладзе гэта на свабодны край стала, падыходзіць да Алены Яўгенаўны і цалуе ёй руку.
Ган (строга, сур'ёзна). Жывіце, Алена Яўгенаўна, да ста гадоў!
Алена Яўгенаўна (расчулена). Дзякую, хлопчык мой… Куды мне сто, гэта вы, маладыя, жывіце…
Васіль Васільевіч. Вось букет! Аж сорамна за гэтыя свае гваздзічкі…
Наташа разбіраецца з пакункамі, расстаўляе кветкі.
Алена Яўгенаўна. Дык сядаем? Ці хай маладая гаспадыня запрашае?
Наташа запрашае. Сядаюць. Ган адкаркоўвае шампанскае, налівае ў фужэры. Ён бледны, рухі нервовыя.
Ган (стоячы, хвалюючыся). Вось… Гэты тост я… не! Я пражыў у вас месяц. Я палюбіў за гэты час вашую сям'ю, яна стала як бы і маёй сям'ёю… Давайце вып'ем за Алену Яўгенаўну! У канцы я скажу яшчэ тост, больш доўгі…
Не паспяваюць выпіць, як чуецца званок у дзверы.