Дзiкi сабака дзiнга, альбо аповесць пра першае каханне
Шрифт:
Але i лiстоўнiца ледзь калыхалася пад сiлай ранiшняга ветру. Ён iшоў ад кары па вяршалiнах, гойдаючы iх.
Свiтанак кацiўся за iм, як прыбой, б'ючыся ў стромую сцяну лесу.
А ў небе над ракой не было ўжо нiводнай зоркi.
– I мне б хацелася, каб усе былi шчаслiвыя, - сказала Таня, неадступна гледзячы ўдалячынь, на раку, дзе ў гэты час паднялося i ўздрыгнула сонца.
– I вось я прыйшла да цябе. I цяпер пайду. Бывай, сонца ўзышло.
I Таня паднялася з травы, павярнулася
Коля дагнаў яе на сцяжынцы, дзе ўбаку мiж ялiн стаялi кедры.
– Таня, не iдзi!
– крыкнуў ён.
– Хiба сказала ты мне ўсё? Няўжо гэта ўсё?
– Вядома, усё, - адказала яна са здзiўленнем.
– А хiба яшчэ што-небудзь трэба табе, Коля?
Ён не асмелiўся зiрнуць на яе пяшчотна: ён баяўся пачырванець i апусцiў вочы.
Яна ж працягвала глядзець у яго твар з мiлай i рахманай увагай.
Тады ён нахiлiўся i наблiзiў свае вусны да яе шчакi.
Яна не адсунулася ад яго.
Было цiха з усiх бакоў.
I ў тое ж iмгненне два гучныя стрэлы прайшлiся ў цiшынi па лесе. Потым у гарах быў водгук.
Невысокi кедр узмахнуў галiнамi, i вялiзны фазан у зялёных i залатых пёрках упаў да ног дзяцей.
Яны спалохана разбеглiся.
А фазан пачаў бiцца ў траве i сцiх. I другi фазан з белымi вушамi, праляцеўшы трохi наўскось, зiгзагамi, мёртвы прыпаў да зямлi каля Танi.
З-за тоўстых елак выйшаў на сцяжынку бацька. А за iм з'явiўся Фiлька.
У абаiх былi ружжы ў руках, i блакiтны дымок курыўся над iх галовамi мiж дрэў.
– Цудоўна!
– сказаў бацька.
Таня кiнулася да бацькi.
Ён нiбы зусiм не быў здзiўлены, убачыўшы яе ў лесе.
Ён ласкава ўзяў яе пад руку i сказаў:
– Дзецi, пара вам дадому. Сёння апошнi экзамен.
Фiлька ж падабраў цяжкiх птушак, разам з ружжом закiнуў iх за спiну, спынiўся побач з Колем.
– А мы, брат, тут палявалi, - сказаў ён.
– Шмат фазанаў пасецца ранiцай на мысе.
Коля дрыжаў усiм целам. Фiлька зняў сваю куртку i накiнуў яму на плечы. Ён узяў яго таксама пад руку.
Але сцяжынка была вузкая для дваiх. I яны пайшлi адзiн за адным, а Таня з бацькам наперадзе.
Яна прыцiскалася да яго ўсё шчыльней, каб плячом не збiваць расу з дрэў.
Зрэдку яна падымала вочы i глядзела яму ў твар. А ён ступаў па сцяжынцы прама, не баючыся расы i стукаючы абцасамi па каранях. Ён не круцiўся, не кружыўся па лесе. Ён быў просты. Ён усмiхаўся i трымаў яе моцна.
– Як ты падобна на сваю мацi ў гэтым белым халаце!
– сказаў ён.
А Таня раптам падняла руку бацькi, паклала сабе на плячо так, як яна ляжала ў першы дзень iх сустрэчы. Потым пагладзiла яе, пацалавала першы раз.
– Тата, - сказала яна, -
– Праўда, - сказаў ён.
– Цi даруеш ты мне калi-небудзь маю злосць? Я болей не буду сердаваць. А ты, - цiха спытала Таня, - не сярдуеш на мяне, што я была тут у лесе разам з Колем?
– Не, мiлая Таня. Я ж таксама знаю: добра ў лесе на свiтаннi!
XXII
Вясна скончылася. Абмялела ля берагоў рака, выступiлi камянi, i яшчэ да паўдня награваўся на беразе пясок.
Бляск над вадой зрабiўся вастрэй, драбней. Летняя спёка ўдарала цяпер прама ў горы, i па гарачых токах паветра падымалiся павольна ў вышыню арлы. Толькi з мора далятаў часам чысты вецер i доўга шумеў у лясах.
Таня апошнi раз абыходзiла бераг, развiтваючыся з усiмi. Яна iшла па пяску, побач са сваiм ценем, i рака бегла ля самых яе ног - як сябра, праводзiла Таню ў дарогу.
Доўгая пясчаная каса загарадзiла iм абедзвюм дарогу.
Таня спынiлася. На гэтай касе ранiцай яна любiла купацца з Фiлькам. Дзе ён цяпер? Цэлую ранiцу яна дарэмна шукае яго ўсюды. Ён уцёк, не хочучы развiтацца з ёю. Нi тут, нi там не можа яна яго знайсцi.
Цi не сама яна вiнавата?
Як часта за гэты год, такi багаты для Танi падзеямi, забывалася яна на свайго друга, якога абяцала калiсьцi нi на кога не мяняць! Ён жа нiколi яе не забываў, заўсёды памяркоўны ў дружбе.
I цяпер, пакiдаючы дарагiя мясцiны, Таня думала пра яго з удзячнасцю, упарта шукала.
– Фiлька! Фiлька!
– крыкнула яна гучна двойчы.
I вецер аднёс яе голас на самы край касы. I там, з-за пясчанай грады, раптам падняўся Фiлька i стаў на каленi ля вады.
Таня падбегла да яго, пагружаючы свае ногi ў пясок.
– Фiлька, - сказала яна з дакорам, - мацi мяне чакае на прыстанi, а я шукаю цябе з самай ранiцы. Што ты робiш тут на касе?
– Так, нiчога, мала-мала, - адказаў Фiлька.
– Мала-мала ляжу.
Словы яго былi цiхiя, вочы ледзь прыадкрытыя. I Таня пасмяялася з яго журботнага выгляду.
– Мала-мала, - са смехам паўтарыла яна i раптам змоўкла.
Ён быў без майкi. I плечы яго, аблiтыя сонцам, ззялi, як камянi, а на грудзях, цёмных ад загару, вызначалiся светлыя лiтары, выведзеныя па-майстэрску.
Яна прачытала: ТАНЯ.
Фiлька сарамлiва закрыў гэтае iмя рукой i адступiў на некалькi крокаў. Ён адступiў бы вельмi далёка, зусiм пайшоў бы ў горы, але ззаду сцерагла яго рака. А Таня ўсё iшла за iм, крок за крокам.
– Пачакай жа, Фiлька!
– гаварыла яна.