Хобіт, або вандроўка туды і назад
Шрифт:
I ў час. Не паспела кампанія адысці ад дзвярэй, як ад жудас-нага ўдару па схіле аж задрыжэла Гара. Быццам веліканы ўдарылі па ёй таранам, вырабленым з векавога дуба. Зарыпела каменне, па сценах пабеглі расколіны, і на галовы пачалі падаць камяні са столі. Мне і думаць жахліва, што магло б здарыцца, калі б дзверы пакінулі адчыненымі. Сябры разам пабеглі далей па тунелі, задаволеныя, што яшчэ жывыя, а ззаду даносіліся роў і жудасны грукат цмокава шаленства. Той драбіў скалы на кавалкі, разносіў ушчэнт сцены і схіл велізарным хвастом, пакуль і маленькая пляцоўка, дзе разбілі гномы з хобітам лагер, і спаленая трава, і шэры камень, і слімакі, якія поўзалі па сценах, і вузкі хрыбет — усё знікла ў хаосе
Драк ціхенька выбраўся з логава, нячутна ўзняўся ў паветра і потым, падобны да жудаснага гругана, паляцеў павольна і цяжка па ветры да заходніх схілаў, спадзеючыся захапіць каго ці што-небудзь знянацку ды вышукваючы выхад тунеля, якім карыстаўся злодзей. Таму і выбухнулаягонае шаленства, што не злавіў нікога і не знайшоў нічога, хоць і здагадаўся, дзе павінна была знахо-дзіцца тая дзірка.
Калі цмок выпусціў такім чынам пару, дык адчуў сябе лепей і вырашыў у чорным сваім сэрцы, што з гэтага напрамку яго больш не патурбуюць. А пакуль што былі ў яго сякія-такія справы. «Вершнік на Бочках! — фыркнуў ён. — 3 вады ты з'явіўся, бяс-спрэчна і безумоўна. Я не ведаю твой пах, але ж калі ты нават і не з азёрных людзей, іх дапамогай ты карыстаўся. Вось яны і пабачаць мяне і ўзгадаюць, хто на самай справе Кароль-Пад-Гарой!»
Цмок узняўся, выбухнуўшы полымем, і паляцеў на поўдзень, да ракі Струмяніцы.
Частка 13
НЕ ДОМА
Атым часам гномы сядзелі ў поўнан цемры, i цшіыня вісела над імі нібы кавадла. Амаль нічога не елі яны і амаль увесь час маўчалі. Колысі часу прайшло, падлічыць не маглі і ледзь адважваліся варухнуцца, а рэха іх шэпту бегла ў глыбіню ды адбівалася ад сценаў. Калі засыналі, то прачыналіся ў той самай цемры і цішыні. Здавалася, дні і дні прайшлі ў бязмэтавым, бессэнсоўным чаканні, і гномы, і хобіт ледзь не задыхнуліся, не атруціліся цяжкім паветрам; чакаць далей сталася зусім не-выносна. Яны б нават узрадаваліся гукам цмокава вяртання да пячоры. Цішыня палохала, бо здавалася цмокавай пякельнай хітрасцю, але ж немагчыма ўвесь час сядзець і чакаць.
— Давайце паспрабуем выйсці, — сказаў нарэшце Торын. — Я жадаю альбо адчуць свежае паветра, альбо памерці. Я хутчэй загіну ад цмокавых кіпцюроў на волі, чым задыхнуся тут нібы пацук!
Так што некалькі гномаў прабраліся туды, дзе раней былі дзверы. Але ж знайшлі верхні канец тунеля зусім раструшчаным і заваленым каменным друзам. Відавочна, ні ключ, ні магутныя чары больш дзверы не адчыняць.
— Мы трапілі ў пастку! — застагналі гномы. — Усё, усё згубленае. Мы загінем тут.
Але ж нейкім чынам, менавіта калі гномы дайпілі да най-горшага адчаю, Більба адчуў сэрцам нейкую палёгку, надзею, быццам нешта надзвычай цяжкое звалілася з-пад ягонай камізэлькі.
— Ну, ну, не трэба! — сказаў ён. — Пакуль жывеш, датуль ёсць надзея, як звычайна казаў мой бацька, ды яшчэ дадам, што сапраўды трэці раз за ўсё сплачвае. Я пайду ўнiз яшчэ раз. Двойчы я быў там, ведаючы, што мяне чакае цмок, таму вазьму на сябе рызыку нанесці яшчэ адзін візіт, калі цмока, можа, і няма. Ва ўсялякім разе, адзінае выйсце — уніз. I гэтым разам, здаецца мне, лепш вам усім скіравацца разам са мною.
3 адчаю ўсе згадзіліся, і Торын першы пайшоў побач з Більба.
— Зараз асцярожна, — прашаптаў хобіт, — і як мага цішэй! Можа, Драка і няма ў пячоры, але ж, можа стацца, ёсць. Не трэба рызыкаваць без прычыны!
Уніз рушылі яны, уніз і ўніз. Зразумела, у майстэрстве ціхага руху гномы ў аніякае параўнанне з хобітамі не ідуць, і пыхкання, і шоргату нарабілі яны досыць, а рэха ўсё гэта разнесла ды ўзмацніла. Але, хоць Більба і прыпыняўся ледзь не кожную хвіліну, прыслухоўваючыся, што там унізе робіцца, адказам была паўнюткая цішыня. Калі ж, па меркаваннях хобіта, наблізіліся да канца тунеля, Більба насунуў пярсцёнак ды пашыбаваў наперад. А магія і не патрабавалася — у такой цемры ўсе былі нябачнымі, з пярсцёнкам ці без яго. Фактычна, такая ўжо паўнюткая, чорная была там цемра, што хобіт і канца тунеля не пазнаў. Раптам ягоная рука не знайшла сцяны, хобіт спатыкнуўся ды пакаціўся кулём у залю!
Ён доўгі час ляжаў на падлозе ды не адважваўся варухнуцца. Нічога вакол не рухалася. Ані водблеску святла навокал! Нарэш-це, узняўшы галаву, заўважыў ён цьмянае белаватае ззянне, недзе далёка ў змроку, высока над ягонай галавой. Бясспрэчна, тое не было іскрай цмокавага полымя, хоць цяжкі смурод Дракавы адчуваўся, і нават на язык трапіў гэты брудны смак.
Неўзабаве невыноснае чаканне абрыдла небараку. Сілы пакінулі яго.
— Каб цябе, гад лятучы! — прапішчэў ён. — Канчай гуляцца ў хованкі са мною! Запалі святло і з'еш мяне, калі злавіць здолееш!
Слабое рэха пабегла па залі, аднак адказу не было. Більба ўзняўся і раптам зразумеў, што не ведае, у якім напрамку рушыць.
— Каб яго, лускатага, у якія-такія гульні ён гуляе? — сказаў хобіт сабе. — Відавочна, дома яго сёння няма. Калі Ойн з Глойнам не згубілі сваіх крэсіваў, можна святла трошачкі зрабіць ды зірнуць навокал, пакуль спакойна.
— Святла! — закрычаў ён. — Ці можа хто-небудзь запаліць агонь?
Гномы, зразумела, вельмі напалохаліся, калі Більба з грукатам скаціўся па прыступках у залю, і сядзелі, збіўшыся ў кучу, там, дзе хобіт пакінуў іх.
«Ш-ш-ш, ш-ш-ш», — сказалі яны, пачуўшы ягоны голас, і хоць дапамаглі хобіту знайсці сябе ў цемры, доўгі час нічога атрымаць ад іх было немагчыма.
У рэшце рэшт, калі Більба пачаў тупацець ды вішчэць што сілы: «Святла!», Торын з неахвотаю згадзіўся і выправіў Ойна з Глойнам забраць пакункі з верху тунеля. Праз нейкі час зіхоткі агеньчык паказаў, што яны вяртаюцца — Ойн з маленькай сасновай паходняй у руцэ, Глойн з кіпаю паходняў пад пахай. Хутка Більба ўзяў адну ў руку й падышоў да выхаду, але ж пераканаць гномаў запаліць астатнія так і не здолеў. Як далікатна растлумачыў Торын, спадар Торбінс яшчэ выконваў свае абавязкі афіцыйнага ўзломшчыка і даследчыка. Калі надумаў ён на ўласную рызыку запаліць паходню — калі ласка. Гномы па-чакаюць вынікаў у тунелі. Таму паселі яны каля выхаду і сталі чакаць.
Убачылі яны маленькую цёмную постаць хобіта, які крочыў праз залю, трымаючы слабы агеньчык паходні. Пакуль Більба яшчэ быў непадалёк, раз-пораз гномы бачылі пробліск ззяння ды чулі бразганне, калі хобіт спатыкаўся аб які-небудзь залаты выраб. Потым агеньчык паходні, падскокваючы, стаў узнімацца. Більба караскаўся на вялікую кучу скарбаў. Спрытна дасягнуў ён вяршыні і пайшоў далей. Гномы бачылі, як ён спыніўся, нахіліўся на хвілінку, але чаму, яны не зразумелі.
А нахіліўся Більба па Аркенстон, Сэрца Гары. Більба зда-гадаўся, што гэта ён — па Торынавым апісанні. Наўрад ці два такія камяні знайшліся б нават у такой цудоўнай скарбніцы, нават у цэлым свеце. Пакуль хобіт караскаўся, белае ззянне цягнула яго нібы магніт, вяло да сябе. Павольна за бляскам разгледзелі ягоныя вочы невялікі шар, нібыта зроблены з бялюткага, празрыстага святла. Калі падышоў бліжэй, заўважыў, што паверхня каменя мігціць зіхатлівымі іскрамі мноствам колераў, фарбы дрыжаць і скачуць у святле паходні. Калі ж Більба зірнуў добра, яму сцяла дыханне. Незвычайны самацвет ззяў уласным халодным святлом, гномы апрацавалі, агранілі яго ў пракаветныя часы, і з тых дзён камень піў усё святло, якое трапляла на яго, і вяртаў тое святло ззяннем тысячы іскраў ільдзістага полымя, што адсвечвала ўсімі колерамі вясёлкі.