Легенда аб бедным д'ябле і адвакатах Сатаны

Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч

— Што яшчэ?

— З расколіны, што, кажуць, вядзе ў пекла, вырваўся гэтай ноччу смуродны дым і ўстаў грыб нейкай атрутнай

пары.

Рогач пахітаў галавой.

— Здаецца, яны дастукаліся.

— Як дастукаліся?

— Калі-небудзь зразумееш. Але пекла пад зямлёй не будзе. А зямное пекла мы таксама знішчым.

— Гэтага доўга чакаць?

— Вельмі. Але мы дачакаемся. Вечна жывы чалавек. І вечна будзем жыць ты і я. Пакуты мужчын і каханне жанчын… Пайшлі.

..Усё аддаляючыся, яны ідуць дарогай. Зварочваюць з яе на сцежку, што вядзе праз квітучы сад. Далей. І зноў узвілася лікуючая песня Рогача:

Я хацеў бы спытаць кардынала, Як на свеце з'явіўся б ён сам, Калі б Ева яблык не рвала, Калі б Ева ў кветкі не ўпала І калі б разгубіўся Адам.

Яны ідуць, а квітнеючыя галіны саду, гусцеючы, схіляючыся, усё мацней засноўваюць, засцілаюць іхнія постаці і, нарэшце, зусім закрываюць іх.

Канец

7 кастрычніка 1961 года