Левы рэйс
Шрифт:
— Або дожджык, або снег, або будзе, або не!
— Ну, Рамейка меўся з некім пабачыцца. Спадзяюся, тут вы не маеце пярэчанняў? На маю думку, з Абабуркам. Дакажыце, што не.
— Нагаварыліся ў калгасе, калі не дагаварылі — дык у аўтобусе маглі, разам ехалі,— Пратасеня, як дасціпны апанент, аспрэчваў Корзунавы довады. — Зрэшты, магло здарыцца, што Рамейка не дачакаўся таго чалавека.
— Значыць, не Кучаронак зацягнуў яго на пераезд, хоць з гэтым вы згодны?
— Як дапушчэнне, не болей. У гарачцы Рамейка, дрэнна разумеючы, што робіць, паплёўся куды вочы глядзяць.
— Вочы… Вочы… — Корзун машынальна паўтарыў за пракурорам. Ён не крыўдаваў. Бо менавіта так яны з розных бакоў павінны былі прыйсці да ісціны. — Ведаеце, Аркадзь Міхайлавіч, Рамейка, як падаў, разбіў акуляры.
— Аслеплы і папёрся не ў той бок.
— Не, ён у Лясным не першы раз, і гасцініца блізка. Так што прыйдзецца праверыць, што б вы ні казалі, дзе быў Абабурка ў той вечар.
— Твая версія — твой клопат, — усміхнуўся Пратасеня.
— Дакажу, пабачыце, дакажу, — закрануты недаверам, запальчыва сказаў Корзун.
Вільготны вецер — зменлівая зіма пасля марозу абярнулася адлігай — хутка астудзіў Корзунаву гарачнасць. Падыходзячы да мясакамбіната, Корзун ужо разважаў спакойна, няспешна. Ён бачыў, што яго перакананне грунтуецца больш на інтуіцыі, чым на фактах. Гэта, вядома, дрэнна. Аднак пагадзіцца з пракурорам усё роўна не хацеў. Надта ўсё сыходзілася вакол зялёнаборскага заатэхніка, якому, напэўна, трэба было выйграць час, і таму ён не выпускаў з-пад нагляду журналіста. Паехаў у Лясное, хаця здаць жывёлу на камбінат мог і хто другі, прызначыў спатканне Рамейку, паабяцаўшы прадставіць нейкія новыя факты, растлумачыць што-небудзь. Рамейка, чалавек даверлівы, клюнуў на гэта. А паколькі ўдзень быў заняты, згадзіўся сустрэцца ўвечары. Ён наогул, здаецца, не вельмі верыў у злачынства як такое, інакш бы не пытаўся ў Святланы са здзіўленнем: «Адкуль бяруцца жулікі?» Вядома, Абабурка пры ўсёй сваёй хапужнасці не забойца, яму гэта і ў галаву не прыходзіла, проста спадзяваўся выйграць час. Дапамог выпадак, а тады не ўтрымаўся, каб назаўсёды не пазбавіцца ад небяспечнага сведкі. Так махінатар ператварыўся ў бандыта. Фінал лагічны, падобных прыкладаў крыміналістыка налічвае нямала. І тут Корзун зноў злавіў сябе, што думае пра здарэнне як ужо даказанае. Ці не забягае ён наперад? Віну Абабуркі яшчэ трэба даказваць і даказваць. Усё нібы збягаецца, так, а ў руках — пуста.
На мясакамбінаце Корзун зайшоў да галоўнага інжынера. Было вядома, што з ім гутарыў у той трагічны для сябе дзень Рамейка. З-за стала насустрач Корзуну падняўся немалады, таўставаты мужчына з пачырванелымі вачамі і шэрым тварам.
— Малевіч, — назваў ён сябе, потым, як скардзячыся, усміхнуўся: — Лінія села, цэлую ноч правазіліся.
— Бывае, — неазначальна прамовіў Корзун і ўзлаваўся на сябе, што не знайшоў цяплейшых слоў чалавеку, які, можа, і не спаў яшчэ сёння. А ў грудзях варухнулася зайздрасць, што вось ёсць людзі, якія робяць нешта пэўнае, што можна змераць, ацаніць, узважыць, нарэшце, у тых цэнтнерах або тонах мяса, каўбасы, што будуць выпушчаны на адрамантаванай лініі. Ніякавата сказаў: — Я журналістам займаюся. Які загінуў. Чулі?
— А як жа. Былі ў мяне супрацоўнікі міліцыі. Заходзіў Рамейка, заходзіў.
— Інфармацыю браў? — Корзун не ведаў, пра што пытацца. Такое з ім бывала. І раней, як вучыўся ва універсітэце, і пазней, калі стаў працаваць у крымінальным вышуку. Апануе з раніцы вяласць, і тады ніяк не прымусіць сябе на патрэбным засяродзіцца. Нават таварышы заўважалі гэта. У час экзаменаў жартавалі: «На тваім чале, Алесь, напісана двойка». Двоек, праўда, не бывала, а тройкі здараліся. Падобна, і сёння ён вышэй чым на тройку не выцягне.
— Так, запісаў асноўныя паказчыкі. Яны ў нас, бадай, сёлета будуць ці не лепшыя ў вобласці.
— І ўсё? — здзівіўся Корзун. Ён лічыў, што журналіст, як і следчы, павінен цікавіцца не толькі фактам, а і яго асновай, сутнасцю.
— Нашы лічбы верныя, — не зразумеў яго Малевіч, — праверкі не патрабуюць.
— Я не пра гэта, — паспяшаўся растлумачыць Корзун. — Мне здаецца, голыя лічбы можна ўзяць і па тэлефоне. А калі прыехаў на прадпрыемства, то скарыстай выпадак, зазірні глыбей. На тое ты і карэспандэнт, — сказаў і збянтэжыўся, ці не занадта павучальна?
— Слушна, — інжынер з цікавасцю паглядзеў на Корзуна.
А той раптам заўважыў, што ўсё-такі ўхапіў нітку размовы за кончык. Цяпер трэба толькі асцярожна цягнуць, каб не парвалася.
— То ён, можа, яшчэ чым цікавіўся?
— Гм… Хіба для прыліку…
— Чаму вам паказалася?
— Калі чалавек хавае блакнот, гэта азначае, што ўсё патрэбнае ён ужо запісаў.
Корзун усміхнуўся: следчы таксама не заўсёды гутарыць з алоўкам у руках. Прыглушыўшы ўсмешку, спытаў:
— А пра што гаварылі без блакнота?
— Хіба прыпомніш… Так сабе. Пра пагоду. Потым, ці вытрымліваецца графік здачы жывёлы… Якія гаспадаркі і колькі прывезлі на той дзень свіней…
— І што вы адказалі?
— У мяне на стале даведка. Паказаў, і ўсё. Корзун пакруціў даведку. Не было ў ёй нічога, на чым магло спыніцца вока. Гэта яго. А Рамейкава?
— Рамейка да каго-небудзь з вашых заходзіў?
— У бухгалтэрыю. Але чаго, я не пытаўся. Ды і ў ажуры ўсё ў нас.
— Добра хадзіць у перадавіках, — пажартаваў Корзун. — Ні рэвізор, ні газетчык не страшныя.
— Дзеля таго і стараемся, — падтрымаў жарт галоўны інжынер.
Корзун развітаўся і пайшоў у бухгалтэрыю.
Дзяўчаты, якія сядзелі ў пярэднім пакоі, у момант адсунулі лічыльныя машынкі і з цікавасцю ўставіліся на Корзуна. Яму падумалася, што ў іх жыцці інспектар крымінальнага вышуку быў даволі рэдкай з'явай.
— Памажыце, падружкі,— Корзун зняў шапку, сеў ля дзвярэй, каб бачыць усіх дзяўчат адразу. — Да вас заходзіў карэспандэнт Рамейка, ну, той, які загінуў. Пра што ён пытаўся?
— Гэта вам Валя скажа, — дружна паказалі дзяўчаты на сваю худзенькую, строгую з выгляду сяброўку. Начапіць ёй на нос акуляры — будзе гатовы партрэт рахунковага работніка, якім мы сабе яго звычайна ўяўляем.
— Як, Валя? — Корзун са стулам падсунуўся да яе стала.
— Падумаю, — адказала Валя.
З сумежнага пакоя, на дзвярах якога вісела шкляная шыльда з надпісам: «Старшы бухгалтар», выглянула сярдзітая жанчына. Сурова агледзела падначаленых і адчытала:
— Балаболкі! Вам абы языкамі паматляць. А ў таварыша інспектара, можа, важная справа. Так, таварыш інспектар? — Па ўсім відаць, ёй хацелася самой пагаварыць.