Новая зямля (на белорусском языке)

Колас Якуб Михайлович

XXI. ТАЕМНЫЯ ГУКI

Пад iншы год у холад люты,

Калi ўсе рэчкi лёдам скуты

I ўсё пад снегам качанее,

Глядзiш - цяплом табе павее,

I з поўдня вецер хмары гонiць,

У вокны дождж буйны зазвонiць

I з капяжоў руччом сцякае,

I снег жыўцом ён паядае.

Скiдае лес убор зiмовы.

I шум другi на лад-спеў новы

Над борам цягне несканчона.

I фанабэрыцца варона:

"Вясна! вясна! гразь! гразь!" - спявае,

Як

бы вясну ўжо сустракае.

Памiж алешнiку змяёю

Крынiца чорнай паласою

На свет зiрнула, лёд прабiла,

Ў старых карчах загаманiла.

I палыселi касагоры,

Вадою поўняцца разоры,

Бяжыць, шумiць вада ў лагчынах.

I лёд уздуўся ў азярынах,

Дарогi ў полi ўсе псуюцца,

Аб крыгi крыгi з шумам труцца,

I луг залiт увесь вадою,

Як i сапраўднаю вясною.

Ды гэта толькi кпiны-жарты:

Зiмой цяпла чакаць не варта

Зiма свайго не падаруе

I злосна ветрам засвiдруе

Ды так пацягне, так зайграе,

Што проста нос табе зрывае.

I выюць ў полi завiрухi,

Як за труною маладухi,

На лес накiдваюць намiткi

I робяць гурбы ўвачавiдкi.

Варона гонар свой збаўляе,

Ды зноў да сметнiка вiтае,

I свой жывот галодны пынiць,

На спевы дзюба не расчынiць.

Дзярэўi ў белы пух убраны,

I снегам "лысiны" засланы;

Застылi рэчкi, азярыны

Пад гнётам белай кажурыны.

Лёд на лугах, як люстра, ззяе,

I сонца зрэдку ў iм гуляе...

Настане ноч - i ўсюды цiха,

Хiба завые дзе ваўчыха

Сярод трушчобы ў цёмным лесе

Ды гучна лусне гонта ў стрэсе...

Але што гэта? што за гукi?

Адкуль яны? Чые то рукi

Забiлi цяжка малатамi,

Як тыя конi капытамi?

Якiя там майстры майструюць?

I што куюць? над чым працуюць?

Стаiш i ловiш зыкi тыя,

А луг трашчыць, гудзе i вые;

То рэзкi трэск там панясецца,

Бы чорт лазаты засмяецца,

То заскавыча, то застогне,

Ды так, што ўсё, здаецца, дрогне;

Не то сякера мерна чэша,

Не то хтось кашляе цi брэша.

Гу-гу!
– штось гукне, садрыгнецца,

Бах-бах!
– на гук той адзавецца

I аж па лесе пойдзе рэхам

Ды зарагоча дробным смехам

То тут, то там ды як засвiшча

Як бы там чортава iгрышча!..

Ўсю ноч, ад рэчкi i па Нёман,

Ушыр, удоўж нясецца гоман

Няўцямны, сцiшны i таемны

I разам страшны i прыемны.

А ноч цiхутка; ў багне цёмнай

Пустэлi страшнай i бязмоўнай

Гараць дрыготна, ззяюць зоркi,

Як найдарожшыя

пацёркi,

То паасобку, то гурткамi,

То брыльянцiстымi радкамi,

I iх пучочкi-златаблёсткi

Наўкола кiдаюць пялёсткi;

Яны гараць, жывуць i граюць,

Бы вочкi там чыесь мiргаюць;

Ды зрэдку ў небе дзесь далёка

Над лесам тым у момант вока

Мiгнецца стужка агнявая

То знiчка згасне залатая.

Вось выйдуць хлопцы гуртам з хаты

На гэты час, як неба шаты

Раскiне гожа над зямлёю

I вее згодаю святою.

– Ша! Цiха вы, не гаманеце!..

О, што ж та дзеецца на свеце?

I хлопцы разам зацiхаюць

I на Алеся пазiраюць;

Алесь замёр, здзiўлення поўны,

Глядзiць у луг, стаiць бязмоўны,

У бок лугоў руку трымае.

– Во, во! што, чуеце? страляе!

– Што гэта, хлопцы? вось дык дзiва!

Дарэктар шэпча палахлiва.

Няўжо з Нясвiжа б'юць гарматы?

I Яська кiнуўся дахаты.

– Ой, дзядзька, цётка!
– ён галосiць,

I нейкi рух яго аж носiць.

Iдзеце борздзенька, iдзеце.

Там штось грымiць, ну, паглядзеце!

I так завойкаў, так завохаў,

Што ўсiх у хаце напалохаў.

– Ну, я табе, брат, мала веру:

Перабiраеш трохi меру,

Антось на гэта адазваўся,

Але на двор пашыбаваўся,

Кажух накiнуўшы на плечы;

I мацi праснiцу да печы

Таксама ставiць, прысланяе,

На двор за iмi выпаўзае.

Пасталi ўсе, стаяць маўклiва

I вухам ловяць тое дзiва.

А луг бубнiць таемна, глуха,

Як бы ў кадушку б'юць з-за вуха.

– А што, цi чуеце? Што гэта?

Дарэктар цiхенька пытае;

Самога страх так i шугае.

– Эх, Яська, брат, iдзе камета!

Прапалi мы - сканчэнне света!

Антось гаворыць, чуць не плача.

Прапаў ты, Яська-небарача,

I не пабачыш бацьку з маткай,

Хоць папрашчаўся б з роднай хаткай:

Яе ўжо бачыць не надзейся!

– Не, дзядзька, што гэта, не смейся,

Антося хлопцы абступiлi

I разам тут загаманiлi.

– Iдзеце ў хату!
– кажа мацi.

Калi ўжо гiнуць - гiнь у хаце.

Адразу хлопцы схамянулiсь,

Што ў нечым моцна абманулiсь,

I стала болей iм цiкава,

У чым тут сiла тая, справа.

Антось у хату йдзе, рагоча,

Тлумачыць зразу ён не хоча:

Ахвоту меў-такi, прызнацца,

Ён трохi з Яськi насмяяцца,

А хлопцы голавы ўскруцiлi,

Ў хаду ўсе спосабы пусцiлi,

Найсцi прычыну тую квапяць,