Новая зямля (на белорусском языке)

Колас Якуб Михайлович

I цесна там ёй, i нямiла

Яе халодная магiла;

Але дарма: жывую сiлу

Не запраторыш ты ў магiлу,

Мароз бязжаласны i люты!

Хоць ты звязаў i крэпка путы,

Скаваў i рэчкi i азёры

I ўсё зацiснуў пад запоры,

Разлёгшысь лёдам i снягамi

Над чыстым полем i лугамi,

Ды ты жыцця, брат, не здалееш,

Як ты нi дурыш, нi шалееш.

Глядзi - скрозь ковы ледзяныя

Сачацца кропелькi жывыя,

Дарогу

новую шукаюць

I лёд вадою залiваюць.

I праўда: рэчачка-крынiчка,

Хаця i мелка, невялiчка,

Але такую сiлу мае,

Што лёд угору падымае

I ломiць глызу, як нацiну.

– Гэ, брэшаш ты, мароз, не згiну

Я пад карою ледзяною,

Пабарукаемся з табою!

Як бы гаворыць смела, гулка

Марозу бойкая рачулка.

I мiж марозам i вадою

На гэтай рэчачцы зiмою

Такiя справы вынiкаюць,

Што надта Костуся займаюць.

Калi на рэчку ён нi прыйдзе,

Глядзiць - штось новае там выйдзе:

То лёд, уздуўшыся гарбамi,

Бубнiць, як бубен, пад нагамi,

То ападзе нанiз, угнецца,

На дно пластамi пакладзецца,

А па кустах, на абалонi,

Цiскi парваўшы i супонi,

Вада шырока разальецца,

I снег на кашу пабярэцца,

I як нi гне мароз, нi гладзiць,

Але нiчога не парадзiць,

I чуць ён толькi аслабее,

Чуць-чуць адлiжкаю павее,

Глядзiш - вадзiца лёд злiзала,

Ў раўку пясочак паказала,

I хвалькi жвавыя за хваляй,

Як i нябыта, бягуць далей,

Пакуль мароз не засярдуе

I сiлу зноў ён не пачуе,

Каб закаваць раўчук праворны

За розум надта непакорны.

I вось надарыцца часамi

Мароз над ўсiмi маразамi;

Iдзе сярдзiта, пагражае,

Па даху гонтамi страляе;

У завiтушках дым бялявы

Нясе, як воблак кучаравы,

I потым з iм набок рванецца,

Бы пiсар-вухар расчаркнецца.

А як вакенцы размалюе

I розных дзiваў там намосцiць,

Яму аматар пазайздросцiць,

I прад марозам ён спасуе.

Мароз - штукар i жарты любiць,

Не раз, штукуючы, загубiць

Таго, хто ў рукi пападзецца,

Яшчэ над бедным насмяецца:

"Прыляж, бядача, ты з дарогi

Няблiзкi хатнiя парогi,

Мароз дарожным падпявае,

Лажысь - пасцелька пухавая

I ўся агоньчыкамi ззяе!

Заснi, сагрэйся, мой пахiлы,

Пакуль табе прыбудуць сiлы,

А я салодкi сон навею

I гожай казкаю сагрэю".

I хто паддасца нагаворам,

Засне навекi пад прасторам

Халодных зор, снягоў глыбокiх,

Сярод дарожак адзiнокiх.

Мароз -

мастак i, пыхту поўны,

Узносiць слуп на неба роўны,

Высокi, вогненны, крывавы!

Той слуп - i страшны i цiкавы

Гарыць злавесна, ўвесь чырвоны.

Мароз на небе ставiць троны,

Вянцы на месяц ускладае,

Па снезе зоркi рассыпае,

I так прыгожа, так старанна

Бярозе белай тчэ убранне,

Бы той дзяўчыне пад вянчанне.

I як з-за лесу сонца ўстане

I на бярозу тую гляне,

Засвецяць ў iнеi праменнi,

Як найдарожшыя каменнi.

Мароз - паважны. Як вяльможа,

Знасiць свавольнiцтва не можа,

I на той час, як ён пануе,

Па небе хмарка не вандруе,

I ўсе стварэннi занямеюць,

I патыхаць вятры не смеюць.

Ўсё цiха, мёртва, нерухома.

Сядзiць звяр'ё мiж буралома

I знака жыцця не пакажуць,

Вароны дзюба не развяжуць,

Ўсе нахахорацца, нi зыку

Ўладарства холаду вялiка.

I верабей з усёй раднёю

Не шкне, схаваўшысь пад страхою.

Адзiн мароз адно ўладае,

На ўсё ён рукi накладае,

Ўсё гне халоднаю нагою;

I лес пад сiняю смугою

Застыў, стаiць, як амярцвелы,

Башлык надзеўшы чысты, белы.

I толькi ён, мароз заўзяты,

Мароз занадта зухаваты,

Адзiн па лесе пахаджае,

Бо роўных ён сабе не мае.

Зазнаўся, ой, мароз, зазнаўся!

Ды дзень яшчэ не зачынаўся:

Пастой, мароз, пастой хвалiцца

Мо i цябе хто не збаiцца!

I толькi зоркi пабялелi,

У хаце дзверы зарыпелi,

Скрыпяць калодзежы, вароты,

Пайшла разгульвацца работа.

Iдуць па воду маладзiцы,

Як макаў цвет, гараць iх лiцы;

Бяжыць з кудзеляю дзяўчына,

За ёю хлопец-малайчына

Адкулься зараз увязаўся,

I смех i гоман там зачаўся.

Прыгрэбнiк глуха б'е дзвярамi,

Жанкi трушком iдуць з кашамi,

Лучыну iмi прыкрываюць

I жарам холад выганяюць.

А там мужчыны ўзварухнулiсь,

Ў гумно па сена пацягнулiсь,

Ды толькi - звычай такi маюць

Мароз пахваляць i палаюць,

А падхадзiўшысь каля дому,

Бяруць сякеру, санi, бому

I едуць ў лес вазiць калоды

Ляжаць на печы няма моды.

I хоць мароз крапiць пякучы,

Да ног даходзiць скрозь анучы

I снегам вочы зашывае,

Мужык жыве i не шманае;

З саней саскочыць, хлысне пугай

Каня i вылае "дзяругай",

Бяжыць, аб плечы б'е рукамi,