Панi старшынiха прыехала (на белорусском языке)

Алена Васiлевiч

Панi старшынiха прыехала...

Хотят ли русские войны...

Я.Еўтушэнка

– Цi чуў бо ты, Чэсiк, што да старшынi нашага панi яго прыехала?

Гарбаты Мiкодым, не спяшаючыся, рассцiлае пад дубам зрудзелы ад дажджовiцы i сонца суконны даматканы халат, выпростваецца на iм усiм сваiм нязграбным целам i з асалодай закурвае люльку. Люлька сiпiць i захлiпваецца гэтаксама, як сiпяць i захлiпваюцца Мiкодымавы грудзi. Мiкодым зацягваецца пякельным дымам i доўга бухае кашлем: бух-бух-бух...

– Каб цябе немач узяла, каб цябе...
– тыльным бокам далонi выцiрае ён з воч слёзы.

Адбухаўшы, зноў звяртаецца да падпаска Чэсiка:

– Дык кажу, цi чуў ты, што да старшынi яго панi прыехала?

– Панi?!.
– Чэсiк не чуў гэтай навiны. Яна звальваецца на яго, як гура снегу.
– Панi прыехала?..
– перапытвае ён, i чорны ад загару i сiверу твар яго, звычайна пахмуры i абыякавы, расплываецца ва ўсмешцы, адбiваючы па чарзе адно за другiм самыя нечаканыя адценнi: спачатку разгубленасць, потым спалох, а потым такую дзiўную пяшчоту...

Мiкодым робiць выгляд, нiбыта нiчога гэтага не заўважае, i працягвае сваё:

– Дык вось кажу, пакуль старшыня будзе вылежвацца са сваёй паняю, давай упусцiм на гадзiну якую кароў скраечку ў сенакос. Няхай паходжваюць з расой, а то пашы няма анi звання... Усё пазаворвалi, усё пакарчавалi гэтымi кустарэзамi... А цяпер з быдлам куды хочаш дзенься...

Новы кiрунак Мiкодымавых думак пра кароў i пра пашу пераключае Чэсiка на гэту тэму не адразу.

– А можа панi i не вылежваецца...
– панура пярэчыць ён Мiкодыму.

– "Не вылежваецца"...
– перадражнiвае падпаска Мiкодым.
– Дурны ты, Чэсiк.

– А вось i не дурны...

– Ну, а не дурны, дык займай кароў ды пераганяй канаву, - строга, ужо загадвае Мiкодым.

Ён старэйшы калгасны пастух. Пасе кароў як толькi пасля вайны заснаваўся калгас. Чэсiк таксама даўно пасе кароў, але ён усяго толькi падпасак у Мiкодыма.

Чэсiку хутка трыццаць год. Ён рослы, плячысты i прыгожы з твару. У яго бяскрыўдныя, як у малога дзiцяцi, сiнiя вочы i ўсмешка таксама бяскрыўдная i заўсёды крышку як быццам недаверлiвая. Чэсiк баязлiвы i паслухмяны. Рукамi сваiмi ён можа падняць, напэўна, хату - капу сена ён бярэ i падае на стог за адзiн раз.

Чэсiку хутка трыццаць год... Некалi ў вайну, на вачах у яго, немец забiў з аўтамата яго матку. Мацi сядзела ў хаце на ложку i кармiла грудзьмi дзiця - Чэсiкаву сястру. Немец даў з парога ўсяго адну толькi чаргу... I пайшоў з хаты. Суседзi тады ледзь сцягнулi Чэсiка з печы.

Ён тады доўга не гаварыў зусiм, а потым доўга заiкаўся... Паступова страх i заiканне прайшлi, а Чэсiк як быў, так i застаўся на ўсё жыццё дзiцём. На ўсё жыццё застаўся няшчасным чалавекам...

Бацька з вайны таксама не вярнуўся, а цётка, у якой гадаваўся Чэсiк, памерла неўзабаве пасля вайны. Так ён i застаўся на белым свеце адзiн, як перст, у цётчынай хаце. У сваю хату (яна доўга стаяла з забiтымi вокнамi, аж пакуль не перацягнулi яе да рэчкi, на брыгадную лазню) заходзiць баяўся. Нават калi i вырас ужо, калi i забыў усё чысценька - i матку, i сястрычку, i тое кароткае чорнае дула аўтамата... Так i гiбеў небарака, жывучы з людское ласкi. А ласка тая вядомая: кепска чалавеку самому - тады ён i пра другога ўспомнiць. А добра - дык хто там вельмi клапоцiцца, што ў некага галавы няма да каго прыхiлiць...

Над Чэсiкам зжалiлася старая Паўлiха. Была яна глухая i жыла адна душою, у самым канцы вёскi, у старой, як i сама яна, хаце. Гаспадара пахавала яшчэ за панамi. Сыноў трох з вайны не дачакалася. А дачка адзiная, хоць i жыла непадалёку, да маткi амаль не наведвалася. Пайшла замуж за нейкага ўпраўнага нарыхтоўшчыка, выбудавала дом пад шыферам - i забыла дбаць пра матку. I Паўлiха вельмi не дамагалася даччыной ласкi. Ногi яшчэ трымалi, i яна пынiла калгасную птушкаферму.

...Бядак бедака бачыць здалёк. Так i Паўлiха. Пашкадавала сiрату (ды яшчэ такое няшчаснае): адзiн раз зварыла чыгунок гарачай бульбы ды занесла Чэсiку са свежым гурочным расолам, як прыгнаў кароў з поля. Другi раз забегла - апатрыла хату, ды сёе-тое з адзення перамыла, каб падабнейшы быў. А як халады навалiлiся, пачала заходзiць у печы прапалiць, цi хоць дроў падкласцi ды строга наказаць, каб глядзеў, каб, бронь божа, пажару не нарабiў... (Сам Чэсiк нiколi ў печы не палiў. Нават зiмой. Днём ён заўсёды рабiў на кароўнiку, дык было цёпла. Вечарамi грэўся па цёплых людскiх хатах. А ноччу хоць спаў i ў ледзяной хаце, але пад кажухом таксама цёпла было...)

У аддзяку Чэсiк прывозiў Паўлiсе з лесу дроў. Прывязе, напiлуе з хлапчукамi, а потым возьме пераколе ды гэтак акуратненька складзе iх у сцiртачку пад паветкай. А то надумаецца ды ваду пачне Паўлiсе насiць: налье поўны цэбар, налье начоўкi, а потым усе вёдры, якiя толькi ёсць у гаспадарцы, паналiвае... I ўсё гэта без загаду, па сваёй волi, моўчкi... Ну дык як ты яго, на месцы гэтай старой Паўлiхi, не пашкадуеш? I каго ж ты пашкадуеш яшчэ, як не яго. I хто цябе пашкадуе, хто табе прывязе гэтых дроў цi пра ваду гэту ўспомнiць.

Паступова да гэтага прывыклi i самi Паўлiха з Чэсiкам i людзi прывыклi. Праўда, Паўлiшын клопат пра Чэсiка зусiм не перашкаджаў людзям (хiба не знойдуцца такiя) падвучваць хлапца на кепскае. Маўляў, ты добра зарабляеш у калгасе, а Паўлiха цябе нясмачна кормiць i абы-як апранае. Пасля такой гаворкi Чэсiк звычайна прыбягаў да Паўлiхi сварыцца... Паўлiха не спрачалася з Чэсiкам, нiчога не адмаўляла - яна толькi садзiла яго за стол, налiвала яму мiску гарачай капусты, а сама даставала з-за абразоў ключ ад шафы. Потым адмыкала шафу i пачынала паказваць:

– Вось гэты суконны гарнiтур, Чэсiчак, хiба даўно мы табе яго купiлi? Памятаеш, на Юря наўмысля хадзiлi з табою ў Смаргонь... А вось гэту шаўковую блакiтную кашулю? У каго на вёсцы ёсць харашэйшая? А вось гэтыя картовыя штаны - нi разачку не адзетыя. А яшчэ вось бравэрка, а паўбацiнкi...

Не задзiрлiвы, i не злапомслiвы, Чэсiк у момант апаражняе мiску заскваранай здорам капусты i ў момант забывае ўсё тое нядобрае, што яшчэ некалькi хвiлiн назад варам бушавала ў яго грудзях. Раз-пораз ускоквае ён з месца то памацаць шаўковую рубашку, то апрануць бравэрку - сiняе суконнае паўпалiто з цыгейкавым каўняром, то прымерыць чаравiкi... Чэсiк цешыцца сваiм багаццем, як дзiця, а Паўлiха цешыцца Чэсiкам. Дзякаваць богу, хлапцу ёсць у што апрануцца, ёсць што абуць. А людзi - iм ратоў не пазашываеш. Няхай сабе мелюць!

Нарэшце ўсё дабро зноў звешана i складзена ў шафу. Шафа замкнёна на ключ. I ключ схаваны за абразы.

На сэрцы ў абаiх лёгка i весела.

Тым часам пара i выганяць каровы з ранкаў, i Паўлiха iдзе рыхтаваць Чэсiкаву торбу.

– Не баўся ж бо, дзеткi, - папярэджвае яна Чэсiка.
– А то Мiкодым будзе лаяцца.

Сама яна таксама спяшаецца. Ёй таксама пара на сваю ферму: каб хаця дзяўчаты не забылi паналiваць вады куранятам, а то пазаходзяцца ад смагi гарачыня такая!..

– Глядзi ж, дзеткi, не пазнiся!
– яшчэ раз, з парога ўжо, наказвае Паўлiха i бяжыць на ферму.