Раманiст (на белорусском языке)
Шрифт:
Першы раман? Можа, я напiшу яго ў пяцьдзесят, а можа, пазней, калi буду жывы; толькi дзеля гэтага мне i хочацца жыць, i толькi таму я зайздрошчу Гётэ, ягонай плённай старасцi. У яго быў час акрэслiць усю лiнiю i замкнуць круг. Паэт можа памерцi малады: у паэзii няма ўзросту, яна ўваходзiць у нас, калi мы яшчэ падлеткi, можа, нават калi яшчэ зусiм дзецi - ды што я кажу, яна звязаная з дзяцiнствам таямнiцаю... А раман - гэта цяжар, гэта сусвет, якi могуць трымаць толькi моцныя плечы.
Вы хочаце, каб я вам расказаў, як я пiшу раман? Вымушаны папярэдзiць, што гэта нi ў якiм разе нельга ўспрымаць як рэцэпт, бо ў кожнага аўтара свой метад, якi адпавядае ягонаму тэмпераменту цi, калi выкарыстоўваць слова, якое я не надта люблю, ягонаму натхненню. Скарыстаўшы выпадак, я хацеў бы абвергнуць адну легенду. У мяне часта высакамерна пытаюцца:
– Вы хутка пiшаце?
– Вельмi.
– Здаецца, за месяц раман?
– Не, за адзiнаццаць дзён*.
* Звычайны сiменонаўскi раман (накшталт "Порта ў тумане") - гэта найчасцей прыкладна 180 старонак такой кнiгi, якую вы цяпер чытаеце. Такiм чынам, пiсьменнiк у сталую сваю пару пiсаў прыблiзна 16 старонак у дзень. Калi ўлiчыць ягоную фенаменальную працаздольнасць, багатыя фантазiю i вопыт, характар i надзвычайную стылёвую простасць многiх раманаў, распрацаванасць абраных метадаў i выдатныя ўмовы жыцця, а таксама той факт, што з узростам Сiменон пiсаў раманы ўсё радзей (да чатырох на год), то ў гэтай, няхай сабе i неверагоднай, вынiковасцi няма нiчога фантастычнага. (Заўв. перакладнiка.)
– Усё правiльна! Усё правiльна!
Мой суразмоўца трыумфуе. Ён мяне не чытаў. А цяпер ён атрымаў пацвярджэнне, што мяне i чытаць няварта, бо раман, напiсаны за адзiнаццаць дзён, можа належаць толькi да сама нiзкасортнай прадукцыi.
Не думайце, што я перабольшваю. Многiя крытыкi гэтак жа прадузята настроены супраць аўтараў, якiя пiшуць хутка, але гэта сведчыць, што яны блага знаёмыя з гiсторыяй лiтаратуры. Не, яны, канечне, ведаюць, што вялiкi Бальзак вельмi часта выдаваў за ноч па сорак старонак. Але яны могуць палiчыць Бальзака нейкай пачвараю, а то i аўтарам народных раманаў.
Ну, а Стэндаль? Вось ужо хто з'яўляецца, i зусiм справядлiва, лiтаратарскiм аўтарытэтам. Аднак Стэндаль напiсаў "Пармскi манастыр", у якiм амаль тысяча старонак, калi я не памыляюся, менш як за паўтара месяца*.
* "Пармскi манастыр" - раман памерам прыкладна 560 старонак такой кнiгi, якую вы цяпер чытаеце. Калi Сiменон i праўда не памыляецца, то Стэндаль пiсаў па 12-14 такiх старонак у дзень. (Заўв. перакладнiка.)
Гюго закончыў "Марыён Дэлорм" за дзевяць дзён, iншыя п'есы забiралi ў яго таксама менш як месяц, i кожнае ранiцы, перш чым заняцца штодзённымi справамi, ён пiсаў па сотнi радкоў вершаў.
Я выглядаю так, нiбыта апраўдваюся. I тым не менш кажу з усёй шчырасцю: як на маю думку, дык хутка ты працуеш цi не, не мае анiякага значэння. У мяне ёсць сябры-мастакi, якiя пiшуць карцiну за некалькi гадзiн, а ёсць i такiя, якiя тыднямi працуюць над адным матывам, аднак i тыя i другiя ў роўнай ступенi адметныя жывапiсцы.
У мяне часта пытаюцца:
– Як вы знаходзiце сюжэт?
А нiяк не знаходжу. Я яго не шукаю. Я мог бы сказаць, практычна зусiм не перабольшваючы, што сюжэт мяне не цiкавiць. Давайце паглядзiм. Праз некалькi дзён я вярнуся ў свой канадскi дом i сяду за пiсьмовы стол. У мяне проста рукi чэшуцца пiсаць: ужо некалькi месяцаў я не пiсаў, а мне гэта неабходна, як наркаману наркотык.
Калi я апынуся дома, мне будзе вельмi проста ўвайсцi ў стан мiлаты. Гэты выраз, якi, несумненна, выклiча ў вас усмешку, - адзiны, якi я змог знайсцi, каб вызначыць стан, неабходны для творчае працы. Калi хочаце, гэта своеасаблiвыя ўцёкi ад рэальнага жыцця. За дзень да таго, як трэба сядаць за раман, я зазвычай прагульваюся i не пазнаю знаёмага наваколля, цi, дакладней, яно страчвае для мяне сваю рэальнасць, шчыльнасць. Я сустракаю людзей, з якiмi бачуся звычайна, i вiтаю iх усё роўна як у сне, а то i зусiм забудуся паздароўкацца.
Цi не ў трансе я? Гэта задужа гучнае слова, а я баюся i гучных слоў, i гучных iдэй. I тым не менш. Аднак прадоўжым...
Адвячорак... Гэта сама спрыяльны час... Мякчэюць абрысы, звычайны рог вулiцы, цёмны ўваход у дом, водблiск святла на вiльготным бруку - усё раптам становiцца невытлумачальна таямнiчым. Мне згадваюцца дзесяткi гарадкоў, дзе я вось гэтак жа бадзяўся; успамiны хлынулi патокам, яны захапляюць мяне. Маленькая кавярня ў Дзюнкерку, восеньскi вечар, падобныя да статуй рыбакi ў зюйдвестках, што блiшчаць ад марской вады... Зямля пасыпана апiлкамi, у нагах у людзей ляжаць рыбы, пакiнутыя на вячэру... Згадваецца яшчэ адна дэталь: зязюлька з гадзiннiка... Я тады ўздрыгнуў: яна пракукавала шэсць... Пах гарэлкi, якую там называюць "гарладзёркаю"... Здаецца, гэта была каманда маленькага судна "Мары Жанна"?..
Трэба пажыць некалькi дзён з iмi... Дарэчы, там быў адзiн тып, Маленькi Луi, якi, калi напiваўся, а напiваўся ён кожнага вечара, грыз шклянкi i глытаў аскепкi... Ён хадзiў на паруснiках да Нюфаўндленда... Паўгода ва ўсiм абмежаванага, цяжкага жыцця ў моры... Ён сыходзiў на бераг з невялiкiмi грашыма i кожнага разу даваў сабе слова заўтра паехаць у Брэтань наведаць сваiх старых бацькоў. Аднак назаўтра валяўся п'яны што цэп дзе-небудзь у канаве цi ў камеры палiцэйскага ўчастка. Праз тры-чатыры днi ў яго не заставалася нiводнага франка, так што пра бiлет на цягнiк думаць ужо не прыходзiлася, i ён падпiсваў новы кантракт, асуджаючы сябе на паўгода матроскага жыцця i ўстрымання. Маленькi Луi...* Iншыя... Дзюнкерк...
* Гэты Маленькi Луi - вiдавочны прататып Луi Вялiкага, персанажа рамана "Порт у тумане", надрукаванага ў гэтай кнiзе. (Заўв. перакладнiка.)
Рубiльнiк уключаны. Цяпер на працягу адзiнаццацi дзён я буду жыць там, мяне акружыць натоўп маiх персанажаў, ужо скажоных часам. Але гэтага мне хапае, каб зрабiць iх персанажамi рамана, паставiць iх у сiтуацыю, дзе яны вымушаны будуць дайсцi да мяжы сваiх магчымасцей.
Разумееце? Герой рамана - гэта любы праходжы на вулiцы, любы мужчына, любая жанчына. У кожным з нас сядзяць iнстынкты, уласцiвыя чалавечай прыродзе. Але мы падаўляем гэтыя iнстынкты, прынамсi, многiя з iх, цi то праз нашую дужа ўжо пiльную прыстойнасць, цi то саромеючыся, цi то пад уплывам атрыманага выхавання, а найчасцей проста таму, што ў нас не бывае падставы даць iм волю. А герой рамана пойдзе да мяжы сваiх магчымасцей, i мая роля, роля раманiста, паставiць яго ў такую сiтуацыю, калi ён вымушаны гэта зрабiць.
Як бачыце, усё проста. I мне зусiм яе трэба шукаць якую-небудзь гiсторыю. Мне патрэбныя людзi, жывыя людзi ў iх атачэннi, iх асяроддзi. I невялiкi штуршок, каб яны пачалi дзейнiчаць...
З гэтага моманту я павiнен прымушаць iх жыць. Гiсторыя - гэта тое, што яны робяць, прычым я няздольны ўмешвацца ў гэта, бо ў маiх герояў, калi яны на самай справе сапраўдныя, свая логiка, i мая аўтарская логiка тут зусiм бяссiльная.
Анiякага плана. Некалькi iмёнаў, якiя я запiсваю на аркушы паперы: справа ў тым, што ў мяне благая памяць на iмёны. Iх узрост, нумары iх тэлефонаў, калi яны ў iх ёсць. Гэта рэальныя персанажы, i трэба забяспечыць iх поўную рэальнасць. Апрача таго, гэтыя некалькi дзён на сцяне ў мяне вiсiць план горада цi мясцовасцi. Чыгуначны расклад, бо ў рамане, як i ў жыццi, здараецца, ездзяць у цягнiках, i трэба, каб гэта былi сапраўдныя цягнiкi.