Сабака з залатым зубам
Шрифт:
Маёр Козлікаў. Як-як?
Лада (па складах). Фокс-тэр'-ер.
Маёр Козлікаў. К чорту тэры і мэры. Назавём яго Пан Фокс. (Здымае з нагі бацінак і шпурляе ў кут.) Пан Фокс, падаць мне бацінак! Ату яго, Пан Фокс!..
Сабака не кранаецца з месца.
Фяўроння Захараўна. Ага, кінецца ён за тваёй ванючкай. (Здымае тапак са сваёй нагі і элегантна адкідвае яго ўбок. На сабаку.) Ласачка,
Сабака не рэагуе.
Маёр Козлікаў. Яшчэ не абнюхаўся. З жыллём не ўладкаваўся.
Сабака раптам брэша як бы ў знак згоды, толькі неяк дзіўна, нязвыкла.
Фяўроння Захараўна. Бач ты, і брэша не па-нашаму. (Здагадліва.) А можа, яму каманды на замежнай мове аддавалі? (Ладзе.) Глянь, доча, у паперу.
Лада (бярэ паперу, чытае). Інструкцыя па гадоўлі сабак. Кармленне. Не тое.
Маёр Козлікаў. Чытай пра кармленне!
Лада (чытае). Карміць сабаку трэба добра і смачна прыгатаванымі стравамі: булён, катлеты са свежага мяса, язык правараны, пюрэ бульбянае, амлет, масла з макаронамі. Па дзве з паловай порцыі на дзень. (Да Фяўронні Захараўны.) Ну, ма… закалебалі! (Да маёра Козлікава). Па, а гэта — па тваёй частцы. Любоў у сабак.
Маёр Козлікаў (нецярпліва). Чытай пра любоў!
Лада. У сабакі перыядычна праяўляецца каханне.
Маёр Козлікаў. Мне і без гэтага зразумела, што кабель без любові не пражыве. (Ладзе.) Далей!
Лада. Праяўляецца каханне… Трэба своечасова ўлавіць гэтыя моманты і даставіць яму суку. А лепш — дзвюх ці трох.
Маёр Козлікаў. Хоць дзесяць. Такога дабра хапае.
Фяўроння Захараўна. Ну, не ўжо. Нашых я не дапушчу! Выпішу яму «дзеўку» з-за мяжы або сама з ім з'езджу туды.
Маёр Козлікаў. А назад?
Фяўроння Захараўна. І назад прывязу.
Маёр Козлікаў. Сумняваюся. Не такі ён, мля, дурны, каб другі раз ехаць з Амерыкі да нас!
Кацярына Карпаўна. А па-мойму, ніякі ён не амерыканец. За вартаўніком Язэпам падобны бегаў. Цюцелька ў цюцельку. Па восені, як у Цельпухоўцы была, на свае вочы бачыла.
Фяўроння Захараўна. Заткніся, падла! (Хапаецца за сэрца.) Каранат, калі ты здасі яе? Жыўцом есць.
Маёр Козлікаў (мітусіцца ля жонкі). Здам, абавязкова здам яе, мілая.
Фяўроння Захараўна. Ты ўжо цэлы год здаеш…
Маёр Козлікаў. На гэтым тыдні — усё. Здам!
Фяўроння Захараўна. Што яшчэ за «тыдні»? Сёння ж!
Маёр Козлікаў. Добра, добра, ягадка. Здам сёння! (Набірае нумар тэлефона.) Зараз аформім старую.
Фяўроння Захараўна (плаксіва). Можа, сабачка ўжо якую бактэрыю ад яе ануч падчапіла?
Маёр
Фяўроння Захараўна. Прадэзінфіцыраваць!
Маёр Козлікаў. І дэзінфекцыю зробім… І… (У трубку.) Алё, аддзел сацыяльнага забеспячэння?.. Маёр Козлікаў. Прабачце, але ў мяне вельмі важнае пытанне да вас, як здаць матку ў дом састарэлых? Даведка аб страце кармільца?.. А без гэтага каб… Я ж выслугу маю — дваццаць гадоў. Узнагароды… Без даведкі — ніяк? (Кладзе трубку. Фяўронні Захараўне.) Патрабуюць даведку аб страце кармільца.
Фяўроння Захараўна. Што яшчэ за «страце»?
Маёр Козлікаў. Смерці.
Фяўроння Захараўна. Чыёй?
Маёр Козлікаў. Маёй! (Раптам паказвае кукішам на тэлефон.) А во ім!
Фяўроння Захараўна. Ну не, Каранат. Ці я, ці… (Ківае на Кацярыну Карпаўну.) Выбірай!
Маёр Козлікаў (разгублена). А што я магу зрабіць? Здохнуць?
Фяўроння Захараўна. І здохні, калі хочаш, каб яшчэ любіла цябе. (Бярэ сабаку і выбягае з ім у другі пакой.)
За Фяўронняй Захараўнай падаецца і Лада.
Маёр Козлікаў (ледзь не ў роспачы). Во, мля, «здохні»! Гэта мне, маёру міліцыі, галоўнаму начальніку медвыцвярэзніка — здохнуць?.. (Выпівае, разжальвае сам сябе.) «Здохні», як жывёліна. Нават слова лепшага не знайшла. Сказала б: расстанься з жыццём, памры, на крайні выпадак, а то… (Змахвае слязу са шчакі.) А выйсця няма, брат Козлікаў. (Бярэ тэлефонны шнур і абкручвае ім шыю.) Эх, ці яна мяне будзе любіць мёртвага, ці не любіць жывога! (У трубцы піпікае, па твары Козлікава прабягае здагадка.) А чаму б і не? Чаму б мне зараз не «памерці»?.. (Набірае нумар тэлефона.) Загс?.. Здароў быў, сват! Маёр Козлікаў. Выручай, братка! Дай самы пусцяк. Патрэбна неадкладна даведка аб смерці!.. Не-не, аб маёй уласнай смерці… Ды не жартую. Не да гэтага. Ды не збіраюся я паміраць. Слухай, сват. Мне сёння трэба здаць матку ў дом састарэлых, а без гэтай праклятай паперы не даюць семафора, бюракраты!.. Усёк? Ага, пішы! Дыктую. Каранат Каранатавіч Козлікаў ва ўзросце… загнуўся, значыць… Ну, памёр, памёр… Ад гарэлкі, пішы… З мяне — магарыч! (Кладзе трубку, налівае ў шклянку самагонкі.)
Ціха заходзіць сяржант Дзюба. Маёр Козлікаў не заўважае яго, падымае шклянку.
За ўласную смерць!
Сяржант Дзюба (амаль шэптам). Таварыш маёр, дазвольце далажыць?
Маёр Козлікаў скаланаецца. Шклянка падае з рук.
Маёр Козлікаў (накідваецца на сяржанта Дзюбу). У, мля… Куды сунешся з нямытым рылам?!