Сабака з залатым зубам
Шрифт:
Лада. Баця, ты зноў на ўзводзе?
Маёр Козлікаў. Маёр міліцыі Козлікаў заўсёды ў поўнай баявой гатоўнасці!
Лада. А як у майго «мента» гатоўнасць падзяліцца валютай?
Маёр Козлікаў. Гатоўнасць ёсць, валюты няма.
Лада. А куды ж яна зліняла, баця?
Маёр Козлікаў. Пану Фоксу, сабаку нашаму, залаты зуб уставілі. Ты ўяўляеш, якая сенсацыя для нашых абывацеляў: сабака маёра Козлікава — з залатым зубам!
Лада.
Маёр Козлікаў. Як ты смееш на бацьку, мля?
Лада. Закрый паддувала. Колькі можна клянчыць, пабірацца. Аформілі б заместа бабы ў дом гэты…
Маёр Козлікаў. Цябе… У дом састарэлых? Га-га-га!.. О-го-го! (Хапаецца за бакі, праз смех.) І колькі ж табе гадоў?
Лада. Восемдзесят… Дзевяноста… Табе што?
Маёр Козлікаў. Захацелася пагуляць у міласэрнасць? Але ты спазнілася. Баба нікуды не едзе. Яна вырашыла памерці дома. (Зноў смяецца.) Ну і дачка ў мяне. Ну і адкалола: у дом састарэлых… Га-га-га!..
Лада. Хопіць крыўляцца. Гані валюту! Мяне пацаны ў кабаку чакаюць.
Маёр Козлікаў. Няма.
Лада. Кабялю на залаты зуб — ёсць, а роднай дачцэ паршывага чырвонца — не?
Маёр Козлікаў. Чэснае партыйнае — няма.
Лада. Яшчэ скажы — піянерскае.
Маёр Козлікаў. Клянуся пагонамі!
Лада (падыходзіць да маёра Козлікава). Клешні!
Маёр Козлікаў (не разумее). Якія клешні?
Лада. Рукі ўверх. Хэндэ хох. Ты што — дублены?
Маёр Козлікаў (падымае рукі). Ты, мля, зусім ужо…
Лада абследуе кішэні маёра Козлікава.
(Іранічна.) Ну, што? Набралася, як жаба гразі?
Лада (дастае з кішэні маёра Козлікава канверт, падымае яго над галавой). А гэта што?! Паглядзім, колькі табе на гэты раз адмачылі.
Маёр Козлікаў (мяняецца ў твары). Лада, дачка, аддай. Там няма ніякіх грошай.
Лада. Не трэба пець, баця!
Маёр Козлікаў спрабуе адабраць канверт, але, даганяючы Ладу, за нешта чапляецца і падае. Лада разрывае канверт. З яго выпадае паперка.
(Ускліквае.) О, баця, прагрэс. З табою ўжо разлічваюцца чэкамі. (Падымае паперку, чытае.) Каранат Каранатавіч Козлікаў — памёр… (Вялікія вочы.) Баця?
Маёр Козлікаў. Што «баця»?
Лада.
Маёр Козлікаў. Я ж цябе прасіў не чапаць.
Лада. Не, ты — мярцвяк?
Маёр Козлікаў. Пакладзі дакумент на месца!
Лада. Не, ты ўсё-ткі скажы!
Маёр Козлікаў (злосна). Ну, мярцвяк! Што табе ад мяне яшчэ трэба?
Лада. Мярцвяк ёсць мярцвяк. У мерцвякоў валюты няма. Чао!
Маёр Козлікаў (крычыць). Стой!.. (Кідаецца ўслед.)
Расчыняюцца дзверы, і насустрач яму выходзіць чалавек у чорным.
Чалавек у чорным. Тут мярцвяк Козлікаў?
Маёр Козлікаў (механічна). Тут, а што?
Чалавек у чорным знікае за дзвярамі, і неўзабаве, разам з другім, уносяць у пакой труну.
Дзея другая
Абстаноўка тая ж. У пакоі — Кацярына Карпаўна, маёр Козлікаў і людзі з пахавальнага бюро. Пасярод пакоя — труна.
Маёр Козлікаў (паказвае на труну). Што гэта такое?
Чалавек у чорным. Труна.
Маёр Козлікаў. Я сам бачу, што труна. Для каго?
Чалавек у чорным. Для… (Глядзіць у паперку.) Для маёра Караната Каранатавіча Козлікава.
Маёр Козлікаў (разгублена). Але ж я не заказваў.
Чалавек у чорным. Вам і не трэба заказваць. Даволі таго, што сёння раніцою ў загсе выпісана даведка аб тым, што маёр Козлікаў памёр. Усе астатнія клопаты па яго пахаванні ўзяло на сябе наша кааператыўнае бюро.
Маёр Козлікаў (аглядае труну). Мля, якраз на мяне.
Чалавек у чорным (з гонарам). У нас на кожнага кліента сабраны дадзеныя яшчэ пры жыцці. Неўзабаве вам пададуць касцюм, тапачкі, вянкі. Прабіваецца месца на могілках, ля былога загадчыка гандлёвай базы Хапуковіча.
Маёр Козлікаў. Дазвольце спытаць, а чаму ля Хапуковіча?
Чалавек у чорным. Па-першае, нам стала вядома, што маёр Козлікаў і Хапуковіч былі закадычнымі сябрамі. Па-другое, мы заўсёды стараемся класці работнікаў міліцыі побач з работнікамі гандлю. Так сказаць, родныя душы.
Маёр Козлікаў. Ля Хапуковіча, гэтага злодзея, не хачу ляжаць.
Чалавек у чорным. Паверце мне: пакойнікам усё роўна. І пры чым тут вы?