Ведзьміна тоня
Шрифт:
Сяргей працягнуў руку да Нэлы, а крануўся рукі Жэнькі. Жэнька запытальна глянула на яго.
– Жэнь,
Сказаў, як выдыхнуў апошняе паветра з грудзей – і ўздыхнуць немагчыма было, не пачуўшы адказу. Бо за столькі многа часу Сяргей першы раз прасіў. Не прапаноўваў памяняцца ці зрабіць нешта за нешта – ён прасіў і разумеў, што ніяк не можа дадаць да сваёй просьбы звычайнага для сябе ў такіх выпадках: “А я табе за гэта…”
Жэнька
– Дапамагу. Вернемся з вострава – адразу і пачнём.
Сяргей удзячна кіўнуў, нахіліўся да Нэлы:
– Праб’емся, Нэла, праўда? Здужаем?
Малая моўчкі абхапіла яго за шыю, прыціснулася.
Цёмны лес зрэдку ажываў крыкамі соў. Дзіна, але начныя гукі ніколькі не палохалі вандроўнікаў.
Ведзьміна тоня перастала быць страшнай і невядомай – яна стала яшчэ адным родным кавалкам іх вялікай зямлі.