Авантуры студыёзуса Вырвіча
Шрифт:
На тым месцы, дзе нядаўна грувасціліся прывезеныя на «Святой Брыгіце» рэчы, шарэў мокры брук. Лёднік нарэшце выйшаў на ганак, увесь такі паважны — у чорным трохкутовым капелюшы, белым парыку, чорным аксамітным камзоле з дробнымі гузічкамі.
Доктар утаропіўся ў разгублены твар Пранціша, потым павярнуў галаву направа, дзе адбывалася бойка. Аблічча яго пачало рабіцца такім, як бы на лекцыі падлавіў вучняў за патаемнай гульнёй у карты. Але не паспеў прафесар задаць пытанне, у агульным шуме пачуўся пранізлівы віскат:
— Пан Гервасій!
Паланэя! Пранціш і Лёднік кінуліся ў натоўп. Вырвіч паспеў толькі заўважыць, што двое абадранцаў спрабуюць нешта ў пана Бжастоўскага адняць, а пан Агалінскі раскідвае іх, як мядзведзь сабакаў.
І раптам усе некуды разбегліся, нават дзве дуэлянткі. На пустой вуліцы засталіся стаяць толькі чацвёра ліцвінаў, ды на ганку гатэлю «Дуб і Крумкач» выскалялася прыслуга і паважны пан з рудой бародкай, у камізэльцы — мусіць, гаспадар гатэлю.
У тумане насмешна крумкалі лонданскія вароны.
— Дзе рэчы? — дужа спакойна папытаўся Лёднік. Пранціш вінавата развёў рукамі.
— Пояс! Пояс з грашыма! — раптам загарлаў пан Агалінскі і пачаў абмацваць кішэні.— Святыя ўгоднікі! Табакерка, падораная панам Каралем! Пярсцёнкі! Фамільны сыкгнет! Гадзіннік!
Пасля хуткага агляду высветлілася, што мясцовыя ўвішныя злодзеі аблупежылі ўсіх, як авечак. Толькі шаблі і засталіся пры панах — і тое таму, што панства за шаблю хапаецца, як п’янтос за келіх. Праўда, похвы, упрыгожаныя каштоўнымі камянямі, у пана Агалінскага і пана Бжастоўскага зрэзалі. Нават у Лёдніка паспелі кішэні абчысціць.
— А я пра добры нумар дамовіўся, — меланхалічна прагаварыў доктар. — На шэсць пакояў. З ваннай.
Вырвіч разгублена абвёў вачыма вуліцу.
— Можа, у суд заявіць?
Панна Паланэя выразна хмыкнула.
Гаспадар гатэлю нешта крыкнуў і махнуў рукой, каб падыйшлі. Лёднік перагаварыў з ім, паківаў, павярнуўся да сваіх.
— Гэты містэр кажа, што раз такое няшчасце здарылася з намі на ганку ягонага гатэлю, ён зробіць скідку і падбярэ нам прыстойныя апартаменты. Гатовы прыняць плату тым, што ў нас засталося. Каштоўнасці якія, адзенне… Думаю, варта пагадзіцца. Куды мы зараз сунемся…
Вырвіч паглядзеў на задаволены сыты твар уладальніка «Дуба і Крумкача», як ільсняцца ў таго маленькія светлыя вочы:
— Ды ён з тымі злодзеямі ў хаўрусе! А цяпер апошняе забраць хоча!
— А хто вінаваты? — злосна запытаўся Лёднік. — Я казаў — з карэты не выходзіць? Нашто фурмана адпусцілі? Якога ражна пабеглі лупіць вочы на прадстаўленне, якое спецыяльна злодзеі зладзілі?
— Каб пан прафесар не раскамандваўся, нічога б і не здарылася! — раз’юшана напусціўся на Лёдніка пан Агалінскі. — Лезе паўсюль наперад, за ўсіх вырашае. Я сам пайшоў бы і дамовіўся з карчмаром! Мову грошай усе разумеюць!
Гаспадар гатэлю з цікавасцю назіраў за пакутамі абабраных гасцей, лена скрыжаваўшы рукі на грудзях. Падобна, ён мог прастаяць так, пакуль цемра не скончыць бясплатны спектакль.
— Панства, забіваць адзін аднаго будзеце дома. А цяпер што рабіць? — трохі істэрычна папыталася Багінская.
І сапраўды, што? Карабель па іх прыйдзе добра, калі да калядаў. Нават звестку пра бяду каму паслаць — грошы трэба.
— Выварочвайце кішэні, — змрочна загадаў Лёднік. — Можа, у каго якія каштоўнасці яшчэ засталіся… Шаблі прадаваць пакуль не хочацца.
— Ды я хутчэй з голаду здохну, чым Гіпацэнтаўр прадзедаўскі прадам! — угневана крыкнуў Пранціш.
— Прапанаваць двараніну прадаць зброю! Вось па гэтым і відно, што спадар доктар — не сапраўдны шляхціц, — пагардліва кінуў пан Агалінскі. — Ёсць паняцці, якія высакародны чалавек набывае, як толькі вучыцца хадзіць!
На шчасце, прафесар не паспеў выказаць нешта з’едлівае, наконт таго, каб ведаў, што высакародныя ягоныя спадарожнікі настолькі бездапаможныя са сваймі паняццямі, што нельга без прыгляду й на хвілю пакінуць, дык навязаў бы іх на матузкі ды вадзіў за сабою, як пародных шчанючкоў…
— У мяне пярсцёнак застаўся! — хуценька заявіла панна Багінская. — З пальца ўжо сцягвалі, дзякуй пану Гервасію — не паспелі. Смарагд у ім дастаткова каштоўны…
Лёднік узяў пярсцёнак панны, паднёс да вачэй, пакруціў.
— Праца з каштоўнымі камянямі — частка алхіміі… Калісьці я такі смарагд мог нават павялічыць у памерах, ачысціць, змусіць змяніць колер… — уздыхнуў.—Толькі на гэта патрэбны час плюс добра абсталяваная лабараторыя. Думаю, фунтаў сто за гэты пярсцёнак мы ў ангельскага шалбера выручым.
Гаспадар гатэлю шырока ўсміхнуўся, зразумеўшы, што госці маюць што прапанаваць, і ўласнаручна адчыніў дзверы сваёй падазронай установы.
Апартаменты, вылучаныя абакрадзеным гасцям, былі ўсяго на два пакоі — Лёднік угаварыў пана Агалінскага не раскашавацца. Бо сапраўднай цаны гаспадар гатэлю за пярсцёнак Багінскіх, вядома, не даў — Амерыканец ледзь выгандляваў, лічачы на пальцах і равучы праклёны, пяцьдзесят фунтаў.
Адзін пакой галантна саступілі панне Багінскай.
А мэта была так блізка!
Паланэя і пан Гервасій ледзь стрымліваліся, каб не пагнаць прафесара кіямі да таемнай пячоры з надпісам «Тут здабудзеш перамогу агню над жалезам». Абодва рабіліся ўсё больш нервовымі, і Вырвіч з таемнай радасцю адгадваў пад іхнімі вясёлымі перапалкамі ўзаемную падазронасць. Дзіва што — за час іхняга падарожжа пра што не расказалася, дадумалася. Варожыя партыі, канкурэнты… А вогненны меч доктара Дзі дастанецца толькі камусь аднаму!
Яны ішлі за высокай імклівай постаццю доктара па вуліцы пад назвай Тэрнміл-стрыт, між шэрагамі цемнатварых дамоў, і хоць не было чаго губляць, насцярожана праводзілі вачыма вулічных гандляроў ды мінакоў. І яшчэ здалёк пачулі гучныя крыкі. На пляцы сабраліся людзі — і паны, і беднякі, адзін джэнтльмэн ускочыў на скрыню і вяшчаў, дапамагаючы сабе жэстамі. Натоўп крычаў нешта ўхвальнае.