Аз Iф
Шрифт:
– Сказаць, што Кнга нкальная, значыць нчога не сказаць, - працягва Яген.
– Усе кнг на свеце не вартыя гэтага манускрыпта. Ён шмат гадо прастая у шафе, м нхто не займася. Проста цуд, што ён трап да мяне. Цяпер я працую над Кнгай, займаюся расшыфрокай. Дакладней, мы займаемся. Я Данк. Ён ужо добра мне дапамог. Кал хочаш, далучайся.
***
Кажуць, што чалавек не заважае, як робцца вар'ятам. Я бы упэнены, што са мной такога не здарыцца. Мне здавалася, што мяне сё пад кантролем. Нават тады, кал я пача прапускаць лекцы ва нверы. Я начыста страц нтарэс да вучобы. Цяпер мяне цкавла тольк Кнга. На шчасце, я не бы такм раздзябаем, як Данк, мне хапла мазго схадзць
Геля пачала сустракацца з Ягенам. Я даведася пра гэта выпадкова. У Данка скончылся цыгарэты, я выйша купць яму пару пачка у шапку. Кал я вяртася дадому, то бачы ля пад'езда белую 'Адз' Ягена. Заеха па справах, як засёды, без папярэджання. Абыходзячы машыну, я разгледзе за шклом тонк профль лёгкую пасмачку валасо. Геля. Яна сядзела машыне, цярплва чакаючы Ягена. Я не ста бць яму морду. Я н слова яму не сказа. Успрыня сё як належнае. Нас с Геляй ужо нчога не звязвала. А з Ягенам ёй будзе не сумна. Будзе з км пагутарыць пра кнамастацтва 1920-х...
***
Гэта была дэя Ягена - здаць кватэру Данка жыльцам пераехаць за горад, у глухмень, дзе не будзе староннх вачэй вушэй. Мы жо дастаткова прасунулся плане тэоры, каза ён, цяпер можна пераходзць непасрэдна да практык. Я тады яшчэ не зусм разуме, што ён мае на вазе.
Трэба сказаць, што жыцц Данк бы безнадзейным лузерам. Ён не мог нават самастойна аплацць паслуг ЖКГ. Любая бюракратычная важданна водзла яго ступар. За яго сё прыходзлася рабць Ягену, але Ягена гэта не напружвала. Ён лчы, што понасцю кантралюе Данка. Яген сам звязася з рыэлтарам, сам выбра кватаранта - вельм прыстойную маладую сямейку, сацыяльна свядомую заклапочаную дэмаграфчным пытаннем. Яген асабста прысутнча пры заключэнн дагавору, клапатлва падказваючы Данку, дзе ставць подпсы. З Данкавым бацькам ён таксама сё уладз. Ужо не ведаю, што м наплё Яген, але званць назаляць яны перастал. Потым Яген адшука нейкага дзеда-алкаша, якому прыналежала халупа вымерлай вёсцы. З м Яген дамаляся жо без рыэлтара. Пляшка на стале, задушэная гутарка, справа зроблена. Нам заставалася тольк сабраць рэчы - ехаць.
***
Незадога да пераезду я пабачыся з Геляй. Я бы у Данка, мы разбрал арабск тэкст з манускрыпта. У мяне зазван мабльнк. Я здрыгануся, пачушы голас Гел. 'Уладзк, ты можаш зараз прыехаць? Я адна, Алена пайшла на лекцы'. Алена - гэта дзячына, разам з якой яны здымал кватэру. Мне здавалася, што мы жо нчога не значым адно для аднаго, аднак ледзь пачушы яе голас, я кну усё памчася да яе цераз увесь горад.
Яны з сяброкай арандавал аднапакаёвую кватэрку панэльным доме на скране. Я жо быва тут раней. Гулк пад'езд камунальныя пах на лесвчных пляцоках. Абшытыя дэрмацнам дзверы. Маленечкая кухня так ж перадпакой, нзкая столь, аблезлая мэбля. Тут бы не замнала пераклець шпалеры пафарбаваць маснцы. Гаспадыня кватэры брала нядорага, але забараняла жыльцам рабць рамонт. Тым не менш, Геля мкнулася дадаць хоць крыху яркасц панылую шэрасць, якая яе атачала. Пасюль был рассталены рознакаляровыя свечк ндыйскя курыльнцы з палачкам сандалу, на палцах сядзел тэкстыльныя ляльк вктарыянскх уборах (здаецца, Геля шыла х сама). На столку
Убачышы Гелю, я спалохася не на жарт. Выгляд яна мела так, быццам вельм дога хварэла - бледнае, змардаванае аблчча, круг пад вачыма. Яна моцна схуднела. Свае догя, да пояса, валасы яна коратка абрэзала са стрыжкай выглядала яшчэ больш хваравтай крохкай. Апранута яна была чорны пад горла джэмпер, кароткую чорную спаднцу чорныя гольфы. Геля весь час хадзла чорным.
– Уладзк, мне вельм страшна. Я баюся, што не дажыву да змы.
– Геля, што здарылася?
– спыта я мякка.
Яна мочк адцягнула рука джэмпера. Я бачы шэрыя бнты жмуты ваты. Яе рук был забнтаваныя аж да локця.
– Гэта ты з сабой зрабла?
– Не. Не я.
Яна адвярнулася да акна. На вулцы мжэ дождж. Геля важлва разглядвала жоты восеньск лсток, як прылп да шыбы.
Я абня яе за плечы.
– Ён цябе б'е?
– Не.
– Нарката? Кал Яген падсадз цябе на рэчывы...
Геля нервова пацепнула плячыма.
– Ды не, кажу табе! Нчога такога.
Яна павярнулася да мяне, паглядзела на мяне догм позркам.
– Мне прада вельм шкада, - сказала яна цха.
– Але цяпер ужо нчога нельга зрабць. Зусм, зусм нчога.
– Геля...
Я дакрануся вуснам да яе лба. Яны адказала на мой пацалунак. Нашы пачуцц дано згасл, але целы яшчэ помнл жарсць. Я зяся бы за край яе джэмпера, але яна схапла мяне за запясце.
– Не трэба. Не знмай.
Яна пацягнула мяне да ложка. Кал я сцягва з яе карункавыя майтк, то не мог не заважыць глыбокя парэзы на нутранай паверхн яе сцёгна.
Потым я ляжа на скамечаным ложку, закнушы рук за галаву. Геля стаяла пасярод пакоя, папраляючы вопратку.
– Ты ж не скажаш Ягену?
– спытала яна.
– Я што, сам сабе вораг?
Яна прыгладзла валасы, кнула ключы мабльнк у сваю студэнцкую кайстру.
– Мне трэба сц.
– Куды?
– Ва нвер. Я ж не хачу, каб мяне выперл, як твайго Данка.
– Няк ён не мой. Ан разу. Я не збачэнец, ты не думай.
Геля цхенька засмяялася.
– А ты сё той жа, Уладзк. Усё табе жартачк.
– Можа, усё-тк застанешся?
Яна пахтала галавой.
– Не. Там, у лядон, смажаная курыца салат. Паеш, кал хочаш. Унзе катлеты, х не чапай. Гэты Алены.
– Не буду. Алена раз'юшыцца, кал даведаецца, што Гелн хахаль нахабна зжор яе катлеты.
Геля глядзела на мяне, усмхаючыся.
– Шкада, што жо нчога нельга змянць, - сказала яна.
– Кал будзеш сыходзць, не забудзься зачынць дзверы на нжн замок.
Яна сышла. У пако пахла сандалам ванльна-карамельнай парфумай, якой карысталася Геля.
Я падняся на ног. Кну позрк на столк каля ложка. На маленькм фарфоравым сподку ляжал Гелны прыгожанн - ланцужк, бранзалеты, тоненькя колцы цвк для прснгу. Мной авалода нейк дурацк рамантычны пары. Захацелася пакнуць штосьц на памяць аб Гел. Аб сённяшнм дн. Я зя са сподачка срэбнае колца-завушнцу суну яго кшэнь джынса.
Потым я начыста забыся на гэту бразготку, але яе знайшл млцыянты падчас вобыску. Цяпер гэта можа стаць вельм дрэнным сведчаннем супраць мяне. Я афцыйна прызнаны ненармальным. Так нават лепш. Прынамс, я магу быць упэненым, што мяне не расстраляюць. Пакуль што. На мяне жо павесл два трупы. Яны бы прышыл мне забойства Гел, кал б знайшл цела. Геля лчыцца знклай без вестк, але штосьц мне падказвае, што яна жо не жыве.
***
Пасля сварк з Ягенам Данк дзесьц прашвэндася сю ноч дадому вярнуся жо пад ранцу. Ён мочк лёгся на свой тапчан, адвярнуся тварам да сцяны больш не рухася. Ранцой Яген з'еха. Се за стырно сваёй 'Адз' мата у горад. Або куды-небудзь яшчэ. Ён нкол не расказва нам аб свах вылазках. Я застася хацне сам-насам з Данкам. Пачувася я, мякка кажучы, нятульна.