Аз Iф
Шрифт:
Вярнушыся дадому, мы адразу зялся за работу. Сабрашы се анучы, што знайшлся хаце, мы старанна адшаравал падлогу сценк. Потым запхнул печ скрываленае рыззё падпалл, аблшы газай. Яген адышо перакурыць. Я яшчэ разок агледзе тапчан падлогу вакол - ц не засталося плям крыв. Памж сценкай тапчанам я заважы невялкую кнжачку. Нататнк Данка. Вокладка была запырскана крывёй. Я разгарну нататнк паднёс яго да газавай лямпы. На клятчастым аркушы было выведзена няроным почыркам:
Бог блуждает в садах безымянной звезды,
Складки
Прах и пепел его отмечают следы
Среди темных полей отгремевшей войны
Ледяной и погасшей звезды.
Бог шествует между холмов из костей,
Нимб, февральской Луны холодней и бледней,
Озаряет надгробья и руны на них,
И на камне прочтя святотатственный стих,
Содрогается в гневе Творец...*
Далей радк был закрэслены замазаны чарнлам. Я перакну старонку прачыта на наступнай:
Тут холад цемра
Пал надмаглля цягнуцца да краю зямл
над прахам чорнае Сонца зыходзць
Я закры нататнк кну яго печ, дзе яшчэ тлела вуголле. Тонкая папера адразу спыхнула. Я глядзе, як спсаныя старонк чарнеюць курчацца полым. Эх, Данк. Нхто не веда, што дзеецца тваёй галаве. Ты павольна губля розум, см было напляваць. Нкому не было да цябе справы, апроч таго, чый голас ты чу строкаце начных насякомых...
Што было потым?
Да гэтай частк майго аповеду следчыя ставяцца крайне скептычна. Урачы маюць сваё меркаванне. Яны гавораць пра анрызмы, снападобныя галюцынацы сё такое ншае. А таксама пра кароткачасовую страту памяц, выклканую псхалагчным шокам. Нчога не магу сказаць на гэты конт. Я не ведаю, якм чынам ствол апынуся мяне руках. Не ведаю, як я дабрася да шашы. Не ведаю, як атрымалася, што Яген мёртвы, а я сё яшчэ жыву. Але я выразна помню сё да таго моманту, як Яген пача крычаць. Я проста расказваю тое, што бачы на ласныя вочы.
Яген сядзе на канапцы куры, раняючы попел на падлогу. Я ляжа без сл на мулкм тапчане, адчуваючы смяротную стомленасць. Навальнца не сцхала. У начным небе шугал маланк. Абложны дождж вал сцяной калац па толевым даху хацны. Яген змрочна пажартава, што цяпер яму не трэба будзе адмываць машыну. Здаецца, я штосьц адказа яму тым жа духу.
А потым затрашчал цыкады. Раптона, як быццам нехта павярну рубльнк. х строкат заглуша нават шум залевы. У лесе пачал валцца дрэвы. Усё блжэй блжэй. Штосьц мчала скрозь гушчар з хуткасцю дызельнага цягнка. Затым мы адчул дар у сцяну. Потым яшчэ адзн. яшчэ. Нехта нябачны кружы вакол хаты, калоцячы сцены. Струхлелыя дошк трашчал. Халупа хадзла ходырам. Газавая лямпа перакуллася згасла. Шыбы трэснул асыпался градам аскепка. Падлогу адразу пачало залваць дажджом.
– Камян!
– выклкну Яген.
У цемры я не бачы выразу яго твару, але ягоным голасе чуся непадробны жах. Ён кнуся да выхаду, расхну дзверы замёр на парозе, не наважваючыся выйсц з дому. Зно шуганула блскавца. Укленчышы, Яген працягну руку за парог прыняся лхаманкава мацаць па мокрай
– Тваю...
– ён брудна вылаяся. - Дзе яны?!
Ён шарахнуся зваротна дом зачын дзверы. Павярнуся да мяне. У выблску маланк я разгледзе яго аблчча, скажонае лютай злосцю. Я н разу яшчэ не бачы яго такм.
– Хто забра камян?
– прашыпе Яген.
– Уладзь, паскуда, ты?
Я не паспе яму адказаць. Мы пачул яшчэ адзн удар у сцяну, а потым дзверы адчынлся. На парозе стая Данк. Яго вопратка была запэцкана балотнай тванню, з мокрых валасо ручаям збягала вада.
И тады Яген пача крычаць.
Апошняе, што я помню - гэта Данк са ствалом у руцэ. Ён павольна скдвае руку нацскае на спуск. Потым успышка лямант Ягена.
Кал мяне затрымал на трасе, я бы амаль у непрытомнасц. Не мог нават гаварыць. Спачатку мяне адвезл пастарунак, але пратрымал там нядога. Бачна было, што я не х клент. Кал мяне адратавал бальнчцы, першае, што я спыта, было: дзе Кнга? Ц знайшл яны Кнгу?
Кнга знкла. Затое мелся два трупы хацне - адзн з прастрэленай галавой, друг таксама з кулявым раненням, несумяшчальным з жыццём. Экспертыза выявла, што яны памерл розны час. Данк - ад стрэлу ва пор. Канечне, гэта было не самагубства. Яго рот бы забты балотнай тванню, гэтая ж твань была яго лёгкх. Гэта значыць, што Данк яшчэ дыха, кал мы кнул яго багну. А потым, насёрбашыся балотнай жыжк, ён нейкм чынам выбрася з дрыгвы дайшо да нашай хацны. ствол не забыся прыхапць. Гэта было цалкам невытлумачальна. Чалавек з вадкасцю лёгкх дзркай у галаве не павнен нават жыць, не тое што цягацца па дарогах страляць, як кабой... З Ягенам усё было прасцей. Ён валяся каля сцяны, увесь зрашэчаны кулям. У яго разрадзл поную абойму. Стралял з таго ж псталета, з якога бы забты Данк. Ствол аказася 'левым', не зарэгстраваным. на м был адбтк мах пальца. Тольк мах.
***
Кал жо ён нарэшце сыдзе, гэты млцыянт? Абрыд дашчэнту. Пра што яшчэ ён хоча даведацца? Я сказа яму сё, мне няма чаго дадаць... Падпалконк мачыць. Глядзць на мяне ледзь не з жалем. Потым працягвае руку амаль па-сяброску ляпае мяне па плячы.
– Ладна, Уладзь. Ты не хвалюйся, нчога табе не зробяць. З юродзвага што возьмеш?
– Я не забва, - кажу я.
– Вы мне не верыце?
Ён усмхаецца.
– Веру, чаго ж не верыць. Гэты не ты. Гэта Мышыны Кароль, як сядзць у цябе на плячы нашэптвае сякя гадасц. Так, Уладзь?
Я не адказваю. Ён задуменна глядзць на мяне, пацраючы падбароддзе кончыкам пальца. Потым прысаджваецца на край майго ложка.
– Ведаеш, ёсць у мяне адна верся... Уладзь, табе не прыходзла галаву, што вашай херы бы нехта пяты?
– Пяты?
– тупа перапытваю я.
– Лчыць умееш? Ну давай разам. Трое адмарозка у хаце - гэта раз. То бок, тры. Ваш Жалезны Дрывасек в гушчары - чатыры. пяты. Назральнк. Той, хто жада завалодаць манускрыптам. Нейк сектант, або экстрасэнс, аба фанатык, чорт х там разбярэ. Гэты Пяты хавася лесе ц на балоце. Сачы за вам, чака. А потым ён да псталет Веляскоскаму загада яму прыкончыць вашага лдара.