Белы Бiм Чорнае вуха (на белорусском языке)
Шрифт:
– Папытацца можна, таварыш?
Сiвы, чуць нахiлiўшы галаву набок i хаваючы ўсмешку, адказаў:
– Вядома, можна, таварыш.
Другi, адразу вiдаць, гарадскi, пытаўся далей:
– Скажыце, калi ласка, вы не бачылi сабаку з чорным вухам, белы, у кра...
Сiвы сцiснуў хлопчыка за плячо i, хвалюючыся, усклiкнуў:
– Бiм?!
– Ага, Бiм. Бачылi? Дзе?
Усе ўтрох селi на лавачку ў прывакзальным скверыку. I ўсе ўтрох давяралi адзiн аднаму без усякiх сумненняў, хоць хлопчыкi зусiм не ведалi гэтага старога чалавека, не ведалi, што гэта быў Iван Iванавiч, гаспадар
Мабыць, i знаёмыя не адразу б пазналi яго. Ён стаў яшчэ больш сутулы, твар худы, маршчын стала больш (аперацыя ля сэрца - не курорт), але вочы засталiся такiя ж - уважлiвыя, засяроджаныя, якiя глядзяць быццам усярэдзiну чалавеку. Толькi па гэтых вачах i можна было вызначыць, што калiсьцi iх гаспадар быў брунет. Цяпер ён стаў зусiм белы, як снег.
Толiк расказаў усё, што ведаў пра Бiма, нават i тое, што ён кульгавы i хворы. Алёша коратка i талкова расказаў пра жыццё Чарнавуха на вёсцы. Хлопцам усё спадабалася ў Iване Iванавiчы: размаўляе ён з iмi, як з дарослымi, часам паклаўшы далонь на плячо субяседнiку, спадабалася i тое, як ён слухае, не перабiвае, i тое, што ён белы-белы, i iмя i iмя па бацьку ў яго добрае, а галоўнае, ён любiць iх, незнаёмых хлопчыкаў, - гэта ўжо ясна як божы дзень. Iнакш нашто б яму было гаварыць пад канец:
– Добрыя вы хлопцы. Будзем сябраваць па-сапраўднаму... А цяпер да мяне. Мяркуючы па ўсiм, Бiм ужо дома.
Па дарозе ён асцярожна распытваўся ў хлопчыкаў i лёгка даведаўся, хто яны, адкуль, з якiх сем'яў, хто што робiць i што каму падабаецца.
– Авечак пасеш - гэта добра, Алёша. I вучышся ў школе? Цяжка, мабыць?
– Авечку, яе накармiць трэба ўмець, - адказаў, як i бацька, Алёша. Работа цяжкая. Распусцiш чараду па фронце, не таптаць харч нагамi - гэта не раз плюнуць, набегаешся так, што ногi гудуць. I зноў жа падымайся нi свет нi зара. Клопатна. З сабакам добра - памагае лепей за чалавека, якi нi чорта не разбiраецца. А без сабакi нам нiяк нельга. Пастухi мы. Дзе ж дзецца?
– А ты, Толiк, што робiш?
– спытаўся Iван Iванавiч.
– Я?
– здзiвiўся Толiк.
– Я вучуся ў школе.
– Жывёла ў вас ёсць якая-небудзь дома хоць?
– спытаўся Алёша ў Толiка.
– Жывёлы нiякае няма, - адказаў той.
– Марскiя свiнкi былi - мама забаранiла... Смярдзяць.
– Ты прыязджай да мяне, пакажу: Мiлка ў нас - залатая карова, пад пуза лезь - i нагою не варухне. Шапку лiжа таксама i далонi. Певень у нас - над усiмi пеўнямi певень, завадзiлам завуць, першы крычыць ранiцаю, а астатнiя ўжо за iм. Такi певень - рэдкасць... А вось сабакi няма. Быў - памёр. Чарнавух быў - уцёк.
– Алёша ўздыхнуў.
– Шкада, такi ласкавы...
Iван Iванавiч пазванiў да Сцяпанаўны. Яна выйшла разам з Люсяю i запрыказвала:
– Ой, Iван Iванавiч! Што ж я цяпер казаць буду? Няма Бiма. Вось быў у Толiка тры днi таму, а дадому не прыйшоў.
– Не прыйшоў, - задумёна паўтарыў Iван Iванавiч, але падбадзёрыў хлопчыкаў, дадаў: - Знойдзем, абавязкова знойдзем.
Сцяпанаўна аддала ключы гаспадару i ўсе ўпяцёх зайшлi да яго. У пакоi было ўсё так, як i пакiнуў Iван Iванавiч: тая ж сценка з кнiгамi, якая здзiвiла цяпер Алёшу, той жа пiсьмовы стол, нават стала чысцей (Сцяпанаўны работа), але пуста-пуста - неставала Бiма. На яго лежаку - чысты аркуш паперы, лiст ад Iвана Iванавiча; Сцяпанаўна захавала нават гэта. Iван Iванавiч стаў плячыма да гасцей i панурыўшыся глядзеў у акно. Сцяпанаўне здалося, што ён цiхенька застагнаў:
– Прылёг бы, Iван Iванавiч, пасля дарогi, - параiла яна.
Той прылёг на ложак, паляжаў пры агульным маўчаннi, гледзячы ў столь, а Сцяпанаўна спрабавала загаварыць яму боль:
– Выходзiць, добра аперацыя прайшла? Калi ўжо самi прыехалi, то ўсё павiнна быць добра.
– Усё добра, усё добра, Сцяпанаўна. Дзякуй вам, мiлая, за ўсё. Дай бог, каб родныя так адносiлiся да сваiх, як вы да чужых.
– Унё! Пра што пачаў! Глупства адно гаварыш. Цi ж цяжка дапамагчы суседу. Каб толькi ўсё было па-добраму. (Сцяпанаўна неяк саромелася крыху, калi яе хвалiлi.)
Праз тры хвiлiны Iван Iванавiч устаў, паглядзеў на хлопчыкаў i сказаў:
– Такi план, хлопчыкi: вы шукайце тут, у нашым раёне, смялей пытайцеся: Бiм павiнен быць недзе непадалёку. А я...
– Ён крышку падумаў.
– Я паеду ў адно месца... цi не прыбiўся ён да вартаўнiчых сабак дзе-небудзь.
На выхадзе Люся перадала Толiку карцiну "Наш Бiм".
Толiк паказаў яе Алёшу, а той здзiвiўся:
– Сама?
– Сама, - адказала Люся.
– Ты мастачка?
– Не, - засмяялася Люся.
– Я ў пяты перайшла.
На карцiне быў Бiм вельмi падобны: чорнае вуха, чорная нага, жаўтаватыя крапiнкi на белым i вялiкiя вочы; толькi адно вуха, мабыць, даўжэйшае за другое, але гэта не так важна.
Такiм чынам, Алёша i Толiк адправiлiся зноў на пошукi. Яны гэтаксама выбiралi прахожага, гледзячы ў твар (цяпер ужо раiлiся грунтоўна), гэтаксама пыталiся толькi пра адно i расказвалi Бiмавы прыкметы.
А Iван Iванавiч яшчэ на ложку вырашыў: скарэй у каранцiнны ўчастак! Папярэдзiць сабакаловаў, расказаць прыкметы, даць грошай, каб паведамiлi яму, калi ўбачаць. А магчыма, Бiм ужо там. Пайшоў ён ад Толiка ў ноч на чацвер... тры днi. Хутчэй, хутчэй!
Ён узяў таксi i скора быў ля варот каранцiннага ўчастка. Акрамя вартаўнiка, нiкога не аказалася (выхадны). Але ён на пытаннi Iвана Iванавiча ахвотна i мнагаслоўна адказваў:
– У чацвер i ў пятнiцу сабак не лавiлi, а ўчарашнiя ёсць, сядзяць у фургоне. Сколькi iх, нячысцiк iх ведае, але ведаю, што ёсць. Заўтра прыйдзе доктар i скажа: якога - у навуку, якому - укол мярцвяцкi i на шкуру, а бывае, закопваюць i са шкураю. На тое i дактары. А як жа! Бывае i паляць падчыстую.
– А паляўнiчыя трапляюцца?
– спытаў Iван Iванавiч.
– Рэдка. Такiх не расходуюць i ў навуку не аддаюць на расцярзанне, а спачатку пачакаюць гаспадара цi звоняць у Таварыства паляўнiчых - так i так, маўляў, разбярыцеся. А як жа! На тое i дактары. Адзiн ёсць там такi паляўнiчы, Iван гаварыў, белы, паршывы, безгаспадарны, гаворыць, сама гаспадыня аддала. А як жа! Можа, у яе мужык памёр.
"Ён цi не ён?" - думаў Iван Iванавiч.
– Пусцiце да фургона, калi ласка. Шукаю свайго сабаку, выдатнага. Магчыма, ён сядзiць там. Прапусцiце.