Дзяўчына i бясхвостыя парсючкi (на белорусском языке)
Шрифт:
"Разумееш, я яшчэ не зусiм прызвычаiўся быць мужам, але гэта прыйдзе, пазней, калi мне будзе... калi мне будзе, як ты думаеш, колькi?.. Пяцьдзесят? Шэсцьдзесят?"
Яна пачала была чытаць. Пасля вырашыла навесцi парадак у гардэробе: дзе перашыць гузiк, дзе паглядзець, цi не распаролася што. У дзевяць гадзiн зiрнула, колькi часу, i падумала, што матч у зале "Ваграм", пэўна, пачаўся. Уявiла залiты святлом рынг, запоўненыя балельшчыкамi трыбуны, баксёраў, Марсэля за журналiсцкiм столiкам.
А палове адзiнаццатай - яна ўсё яшчэ аглядвала адзенне - зазванiў тэлефон. Апарат у iх паставiлi толькi тыдзень назад, яна яшчэ не прывыкла да яго - i таму адразу ж ускочыла.
– Гэта ты, зайчык?
Пачуўшы мужаў голас, Жэрмэн падумала, што Марсэль тэлефанаваў ёй дадому ўпершыню. На тыднi ён званiў ёй у краму сясцёр Каро, дзе яна працавала, i рабiў гэта крыху часцей, чым хацелi б патранэсы.
– Ну, што робiш?
– Гузiкi перашываю...
Нешта не спадабалася ёй у Марсэлевым голасе, а што, пакуль зразумець не магла. Ён яшчэ не пiў, яна гэта адчувала, аднак голас у яго быў нейкi незвычайны. Нiбыта няёмка яму было, акурат як тады, калi спрабаваў манiць.
– Не ўмееш ты хлусiць!
– сказала яна, пасля паўтарыла гэта яшчэ i яшчэ.
– Проста хацеў сказаць табе: "Добры вечар", - прамармытаў ён у адказ.
– Ну i матч зараз пачнецца!.. Людзей - яблыку няма дзе ўпасцi... Чуеш, мусiць, як тут?..
Але колькi яна нi напружвала слых, не чула нiякага шуму ўсхваляванай залы.
– Думаю, што да апоўначы вярнуся... Алё!.. Чаму ты маўчыш?..
– Я цябе слухаю...
– Ты не ў гуморы?
– Ды не...
– Сумна?..
– Не, мiлы... Не разумею, чаму ты турбуешся...
– Не турбуюся я... Слухай... Калi я...
Жэрмэн вырашыла, што зараз усё-такi дапытаецца, чаму ён ёй пазванiў.
– ...калi я трохi спазнюся...
– Ты думаеш, прыйдзецца?
– перапынiла яна.
– Не... Але ж ты сама ведаеш, як усё ў нас... Можа, мне трэба будзе прапусцiць з арганiзатарамi шкляначку...
– Надоўга затрымаешся?
– Ды не... Да сустрэчы... Цалую...
Ён зымiтаваў пяшчотны пацалунак.
– Марсэль, я...
– пачала была яна, але ён паклаў слухаўку.
Жэрмэн з сумам глядзела на бялiзну i адзежу вакол сябе.
Калi яна была абсалютна ўпэўнена, што першы званок i праўда быў з рэдакцыi, бо пазнала сакратарчын голас, дык гэтым разам нiшто ўжо не пацвярджала таго, што Марсэль званiў з залы "Ваграм", - наадварот, яна была перакананая: тэлефанаваў ён не адтуль.
У адзiнаццаць Жэрмэн расклала ўсё па шуфлядах. Што ж рабiць далей? Збiралася ўжо зноў узяць у рукi кнiгу. Але ўбачыла выпадкова на крэсле Марсэлева палiто з вярблюджай воўны i ўспомнiла, што колькi дзён таму прыкмецiла на iм гузiк, якi вось-вось павiнен быў адарвацца. Было тое ў горадзе, а вярнуўшыся дамоў, яна пра гузiк забылася. I вось цяпер, кiнуўшы позiрк на палiто, усмiхнулася, бо згадала iх колiшнюю размову.
Марсэль быў вельмi какетлiвы, iншы раз аж занадта. У адзеннi любiў светлыя колеры, гальштукi падбiраў яркiя.
Неяк ранiцаю ў Марсанзе, яшчэ да таго, як загаварылi пра кватэру, яна сказала яму:
"Вы згубiлi гузiк з вашага свiтэра..."
"Не, не згубiў, ён у мяне ў кiшэнi".
"Тады дайце яго мне, я прышыю..."
"Уяўляю, што з вамi будзе, калi выйдзеце замуж!" - засмяяўся Марсэль.
"Што?"
"Я так заўсёды кажу, калi хто з сяброў жэнiцца. Маладыя жонкi так любяць прышываць мужам гузiкi, што я падазраю, быццам яны адрываюць iх наўмысна: каб зноў прышыць. Калi ў вас гэтая звычка з'явiлася да таго..."
Гледзячы на палiто, якое яна паклала ўжо сабе на каленi, Жэрмэн засмяялася. Прасунула нiтку ў iголку - i раптам намацала рукою ў кiшэнi ў мужавым палiто нешта нязвыкла вялiкае.
Яна i не думала нiколi корпацца ў Марсэлевых кiшэнях. Раўнiваю яшчэ не стала. I, магчыма, не будзе ёю нiколi, гэтак верыла яму, такому ласкаваму i пяшчотнаму.
Прадмет быў цвёрды. Ён не быў падобны нi на адну рэч, якiя Марсэль клаў звычайна ў кiшэню, i не з цiкаўнасцi, а з любовi да парадку дастала.
Калi яна ўбачыла, што гэта было, аж змянiлася ў твары. Нейкi час яна была абсалютна нерухомая, разгубленыя вочы напаўнялiся жахам.
У руцэ ў яе быў маленькi фарфоравы парсючок.
* * *
Яна паглядзела на гадзiннiк: палова дванаццатай. Ружовы парсючок ляжаў на стале перад ёю. Палiто спаўзло на падлогу. Жэрмэн набiрала нумар на тэлефонным дыску - рука ў яе дрыжала, - але кожны раз абанент быў заняты.
Яна сцiснула пальцы i раз за разам зноў набiрала нумар, быццам гэта было пытанне жыцця i смерцi i секунды вырашалi ўсё. Зноў няўдача. Жэрмэн устала, пагартала тэлефонны даведнiк i ўпэўнiлася, што нумар яна не пераблытала.
Калi Марсэль пазванiў а палове адзiнаццатай, матч толькi пачынаўся. Колькi часу iдзе бой у лёгкай вазе? Раз на раз, вiдаць, не прыходзiцца. А пасля што магло здарыцца? Цi хутка разышлiся балельшчыкi? Цi пайшлi дамоў арганiзатары адразу ж пасля iх?
– Алё! Зала "Ваграм"?
– Яна самая, панi.
– Скажыце, пане, калi ласка, матч ужо закончыўся?..
– З паўгадзiны назад...
– Усе разышлiся?.. А з кiм я гавару?
– З дзяжурным электрыкам... Тут яшчэ багата людзей...
– Зрабiце ласку, спытайцеся, цi ёсць там пан Марсэль Блан... Але, Блан... Ну, журналiст... Дык спытайцеся, цi там ён яшчэ... Ён павiнен быць з арганiзатарамi... Гэта вельмi важна... Я вас прашу, зрабiце ўсё, што можаце, каб знайсцi яго... Алё!.. Так, калi ён яшчэ там, паклiчце яго да тэлефона...
Чакаючы, яна пашкадавала, што была такая нястрыманая i цяпер вось уткнулася, мусiць, Марсэлю сваiм недарэчным званком. Што яна яму скажа?..
Можа, ён вернецца, пакуль яна будзе чакаць яго каля тэлефона. На лесвiцы пачулiся чыесьцi крокi. Не, гэта на чацвёртым паверсе. А што, калi ён узяў таксi адразу ж пасля матча?.. Марсэль не любiў чакаць аўтобусаў, а ў метро ўвогуле не ездзiў: баяўся...